Εξομολόγηση μπροστά σε μια άδεια σελίδα… (I)

         Κάθε φορά που σ’ έχω μπροστά μου, άδεια, λευκή, ανέγγιχτη, παιδεύω τη σκέψη μου ν’ απλώσει επάνω σου τα ίχνη της και η κάθε μου λέξη τη σκιά της. Επάνω σου έμαθα να ξεδιπλώνω πτυχές του εαυτού μου, χωρίς υποκρισία. Να καταθέτω την ψυχή μου, χωρίς τσιγκουνιά. Ν’ αφήνω κάθε μου ευαισθησία να γίνεται φύλλο και φτερό, δίχως ντροπή. Στον αργαλειό της μνήμης υφαίνω το χρόνο με τη νοσταλγία. Αναπολώ το παρελθόν που χάθηκε κι επαναφέρω τις αναμνήσεις στο τώρα. Στα κλαδιά των λογισμών μου, πλέκω ανάσες, ανησυχίες και ανασφάλειες, ανεμοσκορπίσματα… κι αμφιβολίες ακόμη, δίχως άγχος. Σε σένα έρχομαι, να βρω παρηγοριά κι εσύ με προκαλείς να σε γεμίσω, δίχως άλλο… Κι ενώ στραγγίζω την καρδιά μου να βγάλει τις γλυκές ή έστω τις πικρές σταγόνες της, εσύ με κάνεις να μεταμορφώνομαι σε επαίτη και να ζητιανεύω ένα ξεροκόμματο έμπνευσης, χωρίς οίκτο…