«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

1 Φεβ 2015

Στενεύουν τα περάσματα…

Πώς γίνεται, πες τε μου σας παρακαλώ, να χαίρεσαι για το χθες και να εύχεσαι για το αύριο όταν νιώθεις πως στένεψαν τα περάσματα; Πώς να ταιριάξεις τη γεύση του ονείρου με την τρυφεράδα της νοσταλγίας όταν κι αυτά χάνονται μέσα στο τίποτα της απουσίας και της απώλειας; Είναι απ’ αυτές τις μανίες που έχει ο χρόνος και σε κάνει να ονειροπολείς και ν’ αλητεύεις, ανάμεσα σε δρόμους προσωπικούς που αυλακώνουν λογής-λογής ιστορίες. Μνήμες που στάζουν. Ζωές που μπάζουν. Ψυχές που βουλιάζουν. Πώς γίνεται να χαίρεσαι για το χθες και να εύχεσαι για το αύριο όταν νιώθεις πως στένεψαν τα περάσματα; Πώς να ταιριάξεις τη γεύση του ονείρου με την τρυφεράδα της νοσταλγίας όταν κι αυτά χάνονται μέσα στο τίποτα της απουσίας και της απώλειας;


Μεθυσμένα βήματα και κουρασμένες περπατησιές γερόντων περιδιαβαίνουν δρόμους, πλατείες, πεζοδρόμια αναζητώντας στο παρελθόν το αβέβαιο μέλλον. Το αύριο που βλέπουν να λιγοστεύει… Άνθρωποι που το «πριν» τους ακυρώνεται και το «μετά» χάσκει μπροστά τους άβυσσος. Ό,τι ήξεραν θα πρέπει να ξεχαστεί. Ό,τι κουβάλησαν μέχρι εδώ, να πεταχτεί σαν άχρηστο φορτίο. Καλούνται να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν μια καθημερινότητα αλλιώτικη απ' αυτή που γνώριζαν και που περίμεναν. Αβάστακτο όταν στοιβάζονται τόσα γύρω τους και οι δίοδοι απόδρασης δυσκολεύουν. Στη σκέψη τους επανέρχονται έντονες οι ενοχές της γενιάς που της χρεώθηκε η αδυναμία της ν' αλλάξει τον κόσμο.


Στα παλιωμένα παγκάκια σκυφτοί, ανταλλάζουν χαμηλόφωνα λόγια απλά, λιτά, καθημερινά λόγια που ξεχειλίζουν απ’ το καλάθι της ψυχής και στοχεύουν ολόισια στην καρδιά. Ανάσες μονολογούν, ενώνονται κι ενώνουν. Δεν δικάζουν, μηδέ καταδικάζουν, μόνο για ό,τι βιώνουν μιλάνε… Όσο κι αν βάζουν εισαγωγικά στα λόγια τους αυτά μπερδεύονται με χιλιάδες άλλα που έχουν έννοιες αλλόκοτες, διαστρεβλωμένες, ακαταλαβίστικες. Είναι τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που δεν κοστίζουν τίποτα και δεν πείθουν κανέναν. Ξύλινα λόγια, ακαθόριστα, συγκεχυμένα, ρευστά… Εκτοξεύονται, κάθε τόσο, από το θέατρο του παραλόγου εκείνων που δεν ξέρουν άλλα λόγια να πουν. Ίδια, επαναλαμβανόμενα που καταντάνε βαρετά. Που φταίνε και σου φταίνε. Και τελικά, γίνονται θρύμματα σβήνουν και χάνονται μαζί με τ’ άλλα.


Είναι φορές που τα κύματα σε οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Κι εσύ απλά αφήνεσαι να σε συμπαρασύρουν… Ανοίγει η ψυχή σου. Σιγοντάρει κι η νύχτα… γίνεται ν’ αντισταθείς στις αδυναμίες; Δεν γίνεται…
Το τραγούδι μου:
Ο τυμβωρύχος

Τα λόγια μου της νύχτας μετανάστες σε δρομολόγια χωρίς επιστροφή
άσ’ τις πλατείες να βογκούν σου λέω άστες
ίσως με βρεις μες στην επόμενη στροφή.
Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα



4 σχόλια:

  1. Φίλε μου Στράτο, ονειροπόλε και μελαγχολικέ!
    Μόνο μία απάντηση δύναμαι να σου δώσω στο "Στενεύουν Τα Περάσαματα "

    "Ζήσε την κάθε σου στιγμή
    όπως στην προσφέρει η ζωή,
    γιατί ποτέ, μα ποτέ
    δεν θε να ξαναρθεί"! . . .

    Με την αγάπη μου,
    Δημήτρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ μου Δημήτρη, δέχομαι τα δύο επίθετα που μου πρόσθεσες στα τόσα άλλα και θέλω να σου εξηγήσω δυο πράγματα: Το κείμενο δεν έχει σχέση με το θέμα των προηγούμενων αναρτήσεων. Τούτο θα ήθελα να το χαρακτηρίσω δίχως ίχνος έπαρσης, ύμνο στη γενιά που προσπάθησε και δεν τα κατάφερε. Και δεύτερο, θέλω να ξέρεις πως κάνω τα πάντα για να ζω την κάθε στιγμή της ζωής μου, φυσικά στα μέτρα μου και με τον τρόπο μου. Θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς, αλλά αυτά έχω μ’ αυτά συμβιβάζομαι.

      Έχεις κι από μένα, φίλε μου, την αγάπη, την εκτίμηση και τη φιλία μου!

      Διαγραφή
  2. Φίλε μου Στράτο,
    Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω (Κι εσύ απλά αφήνεσαι να σε συμπαρασύρουν…)

    Θα μπρούσα να γράφω πολλα αλλά εδώ είναι το ζουμί η ουσία (Να μην αφήνεσαι να σε Συμπαρασύρουν)
    Ο Κύριος με το εκρεμές ρολόι στην Πλατη με λατινικούς αριθμούς μια εικόνα τόσο πολύ μου αρέσει λες και είναι ΠΙΚΑΣΟ

    Αισιοδοξία, σήμερα εδώ χιονίζει όλη την μέρα, μαζί με παγο μια μέρα τι άλλο να πούμε παρά κλεισμένοι έσα , λες και είμαστε τυφλοπόντικες.

    χαιρετώ
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω, Γάβο, γιατί διαφωνείς; Νομίζεις πως δεν συμπαρασυρόμαστε από διάφορες καταστάσεις; Το γράφω παρακάτω… τυγχάνει να έχουμε και αδυναμίες…

      Επιβεβαιώνω –το έκανα και με τον Δημήτρη- ότι τούτο εδώ ουδεμία σχέση έχει με τις προηγούμενες αναρτήσεις. Σ’ αυτά έβαλα, καθώς ξέρεις, τελεία και παύλα. Δεν αξίζει τον κόπο. Ας ζήσουμε τη στιγμή, όπως γράφει κι ο φίλος μας. Τις διάφορες παλινωδίες των «φίλων» τις αφήνω στην άκρη… η συνέχειά τους κουράζει και δείχνει πόσο παιχνίδι παίζεται πίσω από τις πλάτες σου…

      Βλέπεις πως παρασύρεσαι φίλε;… Τέλος πάντων...

      Έρχομαι στην παρατήρησή σου για τη δεύτερη φωτογραφία, εμένα μου δίνει την εντύπωση πίνακα του Βαν Γκόγκ…

      Με ικανοποίηση ακούω στις ειδήσεις ότι υποχωρεί η κακοκαιρία στα μέρη σας.
      Ας είναι…

      Χαιρετώ σε!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!