Στα αλατοπίπερα των σχέσεων...
Όταν έρχεται η δύση… (του ήλιου ή της ζωής…), εισβάλουν,
στο σύθαμπο, σωρό τα μεταχειρισμένα λόγια, τα μεταχειρισμένα αισθήματα, τα
μεταχειρισμένα χαμόγελα… Όλα δεύτερης χρήσης και δεύτερης διαλογής. Τα πριν, τα μετά, τα κατά τη διάρκεια… Όλα, έτσι
«αφτιασίδωτα» γυρίζουν, πονάνε, θυμίζουν… Κυλάνε ανάμεσα στη φθορά της καθημερινότητας και την
αφθαρσία της σκέψης. Το ότι σταματάς να το δείχνεις δεν σημαίνει
ότι σταματάς και να το νιώθεις. Πώς παίρνεις πίσω όσα σού 'φυγαν; Που άφησες να
σου φύγουν;… Πώς ζητάς πίσω τις στιγμές που σου ξέφυγαν; Και χάθηκαν στο
πουθενά και στο τίποτα; Τις στιγμές –θέλω να πω–που σώπασα. Όχι, δεν μετανιώνω
για τα λόγια που είπα, μετανιώνω ακριβώς για τις στιγμές που επέλεξα να σωπάσω, ενώ είχα
τόσα να πω… Δεν κράτησα τα προσχήματα, μήτε προθέσεις και σκοπούς. Δεν επανορθώνω. Εν πλήρη επίγνωση της
ευθύνης μου.
Στα μπαχάρια των συναισθημάτων...
Στο παζάρι η ανθρωπιά, οι αξίες σε έκπτωση, τα συναισθήματα σε εκποίηση. Όλα αιωρούνται
στο απέραντο πουθενά και στο απροσμέτρητο τίποτα. Προσφορές! Πάρτε κόσμε! Προσοχή
όμως: ουδείς αποζημιώνεται μετά την απομάκρυνση
από το ταμείο.
Δύσκολα να αποφύγεις την εσωτερική φόρτιση με όλα τα
επακόλουθά της. Μ’ έναν χαρακτήρα ιδιαζόντως ευαίσθητο, τέτοιον που να μην σηκώνει υπαινιγμούς και μεσοβέζικους συμβιβασμούς,
σε μια κοινωνία
που, δυστυχώς, η ευαισθησία, η ευγένεια και η διακριτικότητα προσμετρούνται ως…
αδυναμία. Από τότε που μεγάλωσε ο εγωισμός στους ανθρώπους, μίκρυνε υπερβολικά
η καρδιά τους…
Τίποτα πλέον δεν είναι
φτιαγμένο στα μέτρα μας. Ό,τι καταθέτουμε εδώ μέσα, άπαξ και το κάνουμε, δεν μας
ανήκει… Δίνουμε βόλτες, ένα γύρω στις «γειτονιές» μας κι αφουγκραζόμαστε –περίσσευμα σε αδιάκριτο κουβάρι– τα «δελτία ειδήσεων», ο ένας τ’ αλλουνού. Ω θλίψη!...
Φίλε μου Γράφεις: ( Όταν έρχεται η δύση… (του ήλιου ή της ζωής…),
ΑπάντησηΔιαγραφήυπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στον ήλιο και στην ζωή.
¨όταν έρχεται η δύση του ήλιου ξέρεις ότι είναι προσωρινή θάρθει πάλι η ανατολή.
¨όταν έρχεται η δύση της ζωής ξέρεις ότι είναι παντοτινή, δεν υπάρχει γυρισμός μόνο στα όνειρα.
Ότι καταθέτουμε εδώ μέσα, είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας, μας ανήκει έστω κι ας τον δημοσιοποιούμε,
όποιος τον διαβάσει, μπορεί να βρει μέσα τον εαυτόν του, ή μπορεί να μην του προξενήσει καμιά εντύπωση.
Η κοινωνία μας όπως και τα άτομα (faces) δεν είναι κανένα πανομοιότυπο του άλλου.
Η διαφορετικότητα ζει και βασιλεύει
Πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ
Δεν θα διαφωνήσω, Γάβο, με στην σκέψη σου που, σαφώς, είναι πολύ σωστή. Χρησιμοποίησα τη λέξη «δύση» με έννοια μεταφορική, κάτι σαν πτώση ή μπορεί και παρακμή…
ΔιαγραφήΞέρεις πολύ καλά εσύ πως στις σχέσεις, ιδίως τις διαδικτυακές, συνηθίζεται άλλα να λέμε στα καλά μας κι άλλα όταν το πράγμα στραβώσει… όπως και στο μαγείρεμα, οι νοικοκυρές χρησιμοποιούν τη φράση: «έπεσε πολύ αλάτι, ή πολύ πιπέρι», τελικά αλατοπίπερο. Πρόσεξε λένε «έπεσε…» δεν λένε «έριξα»… Γι’ αυτό έγραψα τούτο: Το ότι σταματάς να το δείχνεις δεν σημαίνει ότι σταματάς και να το νιώθεις. Πώς παίρνεις πίσω όσα σού 'φυγαν; Που άφησες να σου φύγουν;… Πώς ζητάς πίσω τις στιγμές που σου ξέφυγαν; Και χάθηκαν στο πουθενά και στο τίποτα; Τις στιγμές –θέλω να πω– που σώπασα. Όχι, δεν μετανιώνω για τα λόγια που είπα, μετανιώνω ακριβώς για τις στιγμές που επέλεξα να σωπάσω, ενώ είχα τόσα να πω… Δεν κράτησα τα προσχήματα, μήτε προθέσεις και σκοπούς. Δεν επανορθώνω. Εν πλήρη επίγνωση της ευθύνης μου.
Ναι, οι καταθέσεις μας εδώ, είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας, όπως λες, κι αυτή την ψυχή καταθέτω, φίλε μου. «Πώς μπορώ να πάρω πίσω, τώρα, όλα όσα μου ’φυγαν ή άφησα να φύγουν»;
Ελπίζω να με κατάλαβες.
Ἔρμαιον τοῦ Χρόνου εἷναι ἡ ζωή μας. . .
ΑπάντησηΔιαγραφήκι' αὐτός ἀτέραμνος κατρακυλᾶ
ἵσαμε θέτει τ' ἀψυχο κορμί μας
στῆς νεκροθήκης τὴν αιώνιᾳ σιγαλιά. . .
Λοιπόν καλέ μου φίλε τα αλατοπίπερα των σχέσεων και τα μπαχάρια των συναισθημάτων πιθανώς να τα χρειαζόμαστε και να είναι "αναγκαία", όπως και το ποδόσφαιρο, για να ξεχνάμε ότι τα πάντα είναι εφήμερα και μάταια! . . .
ο μακρινός σου φίλος πάντα,
δημήτρης
Οι στίχοι σου, Δημήτρη, μού είναι τελείως άγνωστοι…
ΔιαγραφήΔιάβασε πιο πάνω την απάντησή μου –και την εξήγηση βεβαίως– που έδωσα στον Γαβριήλ και θα καταλάβεις. Όπως καρυκεύουμε τα φαγητά με αρτύματα για να νοστιμίσουν, έτσι «καρυκεύουμε», πολλές φορές, διανθίζοντας και τα λόγια μας στις σχέσεις μας (με αλατοπίπερα και μπαχάρια). Και μετά αν κάτι στραβώσει; Πώς επανορθώνεις;
Είναι «αναγκαία» έως ενός σημείου κι όσο είναι αληθινά. Αλλιώς…
Αφού εκτεθήκαμε, προτιμότερη η σιωπή της υποκρισίας.
Με τα πιο φιλικά μου αισθήματα!
Το γνωρίζω, καλέ μου φίλε Στράτο, ότι οι στίχοι αυτοί σου είναι τελείως άγνωστοι διότι δεν είναι γραμμένοι από κανέναν επιφανή λογοτέχνη. Γράφτηκαν απλώς από το ξεχείλιμα της ψυχής ενός απλού και ταπεινού φίλου σου, τον καιρό που η μοναξιά του είχε γίνει η πικρή του ερωμένη κι’ άρχισε να απλώνει επάνω στ’ άψυχο χαρτί ό,τι πλημμύριζε το είναι του.
ΔιαγραφήΝαι φίλε μου το 2007 εξέδωσα μία δίγλωσση ανθολογία ποιημάτων με τον τίτλο “Μοναξιά Πικρή μου Ερωμένη” στα Ελληνικά και “ Loneliness My Bitter Lover” στα Αγγλικά, όταν άρχισα να γράφω στην μοναξιά μου ότιδήποτε κατέβαινε στην κλάβα μου, μετα τον θάνατο της σαράντα χρόνων συζύγου μου Ευφροσύνης το 2002. Τελείωσα αυτή την ανθολογία στα τέλη του 2006 και έγινε παρουσίαση τον Μάη του 2007 στην αίθουσα της Εκκλησίας από τον εδώ Πολιτιστικό Σύλλογο, όπου έλαβε και λίαν ενεργό μέρος και η Βάνα μας που απήγγειλε άκρα ευστρόφως ένα εκ των προσφιλών ποιημάτων μου με τον τίτλο «Καταιγίδα και Γαλήνη» ! Εἰμαι βέβαιος αγαπημένη και ακριβή μας φίλη Βάνα ότι τα θυμάσαι όλα αυτά. Μάλιστα εκείνο το διάστημα με είχατε ώριμο για το μακρινό ταξείδι στην κατάντια που βρισκόμουν.
Λοπόν φίλοι μου τούτοι οι στίχοι ανήκουν σ’ ένα μακροσκελές ολοδικό μου ποίημα που το ονόμασα «Ερμαιον του Χρόνου είναι η Ζωή μας» καθώς αντιμετώπιζα αυτές τις θλιβερές καταστάσεις! Ο λόγος που δεν το θυμάσαι Βάνα, είναι ότι ποτέ δεν το βάλλαμε στο πρόγραμμα να το απαγγείλουμε και ούτε έγινε καμία αναφορά σ’αυτό το ποίημα, όχι μὀνον λόγω του μακροσκελους περιεχομένου αλλά και για το αρκετά μακάβριο μηνυμά του, απόρροια της ψυχοσύνθεσης που με κατείχε εκείνη την περίοδο! Την Ασπα από κάποια Θεϊκή βούληση την γνώρισα την επόμενη χρονιά και μ’έβγαλε απ’ αυτή την ψυχοσύνθεση αλλά εκ παραλλήλου μ’έβγαλε και από το γράψιμο, καθώς έκτοτε δεν έχω γράψει μιά γραμμή! Τι να γίνει όμως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στην ζωή. Κέρδη και χασούρες πάνε μαζί!...
Σήμερα όμως, Βάνα μου, με ανεβίβασες σε αστρονομικά ύψη που έστω και κατα φαντασίαν πέρασες τους φτωχούς και ταπεινούς μου στίχους για Λαμαρτίνιους! . . .Τον Αλφόνσο Λαμαρτίνο όπως πολύ καλά γνωρίζεις τον λατρεύω και την ψύχωση που έχω στην «Λίμνη του» αλλά για να τον ακουμπίσω ούτε ένας πύχης εκατοντάδων χιλιάδων μέτρων δεν μου φτάνει. Πιθανώς δε. επειδή ξέρεις αυτή την αδυναμία μου υπέθεσες ότι ψαχούλεψα και βρήκα αυτούς τους στίχους στην ποίησή του. Οχι όμως! Σε διαβεβαιώ χρυσή μου φίλη ότι αυτοί οι στίχοι είναι καταδικοί μου βγαλμένη από τα βαθυμύχια του είναι μου τότε που η κατάθλιψη είχε γίνει συντρόφισσά μου και η μοναξιά η πικρή μου ερωμένη! Εάν θέλετε κι’εσύ κι΄ο Στράτος Βάναμου να σας δώσω αυτό το ποίημα να το διαβάσετε και στις δυό γλώσσες, αν και θα σας χαλάσει το κέφι!. . .
Οσον αφορά, ρε παιδιά, το θέμα της υποκρισίας να μη σας αποκαρδιώνει! Καλά κάνετε δε που απομακρὐνεστε απ’ όποιον αποδεικνύεται να έχει υποκριτικά και υστερόβουλα αισθήματα. Το ίδιο κάνω και ατομικά. Ας μη ξεχνάμε όμως ότι η κοινωνία ήταν ανέκαθεν λίγο ως πολύ υποκριτική μαζί με τα κοινωνικά της κατά συνθήκην ψεύδη! Αν στη σημερινή μας εποχή παράγινε και έφτασε η υποκρισία στα έσχατα επίπεδα αυτό οφείλεται στην άκρα χαλάρωση των δεσμών και αξιών της οικογενείας και την παγκοσμίως απομάκρυνση του ανθρώπου από τον ΘΕΟ! Πιθανώς αυτό ν’ακούγεται κάπως θρησκοληπτικόν αλλά για μένα, τον πρώτο αμαρτωλό, Βάνα μου και Στράτο μου, αυτό είναι κι’αυτό πιστεύω!
Με την αγάπη μου πάντα Δημήτρης
Μπορεί και τούτο το σχόλιό σου εδώ, Δημήτρη, να είναι μακροσκελές, όσο κι αυτό στους Μ.Α. που θα μπορούσε να γίνει μια ανάρτηση, αλλά εδώ βγάζουμε μια σειρά από ειδήσεις, να τις πω... εκμυστηρεύσεις, καταθέσεις ή «ξεχείλισμα», αν θες, ψυχής; Κάτι απ’ όλα νομίζω.
ΔιαγραφήΗ άγνοιά μου για την πατρότητα των στίχων, η υπόθεση της Βάνας μήπως κι ήταν του Λαμαρτίνου στίχοι, σ’ έκαναν να ξεσπάσεις και να μας δώσεις δείγματα του «κρυμμένου θησαυρού» όχι «ενός απλού και ταπεινού φίλου» μας αλλά ενός πολυτάλαντου Δημήτρη Τρυγώνη»!!!
Τι να πει και τι να προσθέσει η δική μου ταπεινότητα. Το αφήνω όπως είναι και παρακάμπτω τα όσα γράφεις στο τέλος για την «υποκρισία», που τόσα γράψαμε. διότι δεν θα ήθελα να χαλάσω τα όσα ένιωσα.
Εύχομαι να σε κυριέψει και πάλι ο ποιητικός σου οίστρος για να έχουμε το επόμενο βιβλίο σου, του οποίου υπόσχομαι να επιμεληθώ το εξώφυλλό του. Η υπόσχεση είναι χρέος και όταν γίνεται και δημόσια εδώ είναι διπλό χρέος. Σε παρακαλώ σημείωσέ το αυτό.
Χίλια μύρια ευχαριστώ!
Τα χίλια μύρια ευχαριστώ, Στράτο μου, ανήκουν σ' εσένα για την κατανόησή σου, την ευγένειά σου και την καλωσύνη σου!
ΔιαγραφήΜε την εκτίμησή μου κι' αγάπη,
πάντα Δημήτρης
Θέλω να ελπίζω, Δημήτρη -και το εύχομαι- αυτές τις αρετές που μου καταλογίζεις να τις εφαρμόζω και να εξελίξω όσο γίνεται.
ΔιαγραφήΈχεις άπλετη και τη δική μου εκτίμηση!
Συμφωνώ, ότι είναι αναγκαία για την συναισθηματική ισσοροπία μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάνατ καλά
βάνα
Κι εγώ επαυξάνω, Βάνα μου, όταν είναι αληθινά. Ειδάλλως είναι υποκρισία. Παραδείγματα ένα σωρό...
ΔιαγραφήΝα 'σαι καλά κι ευχαριστώ!
Συγνώμη για το λάθος " πάντα" ήθελα να πω παραπάνω και να προσθέσω, πως κι αυτή την φορά δεν βρήκα πρόβλημα στην δημοσιευση του σχολίου μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΒάνα
Κατανοητό, Βάνα. Για το άλλο είναι που ο "Γκούγκλης" πεισμώνει κάποιες φορές ο άτιμος.
ΔιαγραφήΒλέπεις ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Θα χαρώ να σε βλέπω κι από εδώ!
Με την αγάπη μου πάντα!
Πολλή απαισιοδοξία έπεσε, παιδιά.. Αν δεν κάνω λάθος οι στίχοι του Δημήτρη είναι του Λαμαρτίνου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μπαχαρικά, δίνουν γεύση στο φαί μας. Έτσι το καταλαβαίνω και όσον αφορά στο πέρασμα της ζωής μας. Σαν ένα ρωμαντικό ΜΠΟΤΟΞ μιας υποτονισμένης σχέσης. Τώρα, αν τα συναισθήματα κάποιου, είναι υποκριτικά απέναντι στον άλλο, θα φανούν στην πορεία έτσι και αλλιώς και χωρίς τα περιττά παραγεμίσματα. .Τα μπαχάρια και τα αλατοπίπερα, οι αυλοκολακείες που λέω εγώ, το μόνο που θα κάνουν σ'αυτή την περίπτωση, είναι να σε κάνουν να συχαθείς την σχέση και να πάρεις δρόμο..
Δεν ξέρω και αν πάλι μπόρεσα να αποδώσω. αυτό που εννοώ.
βάνα
Όχι μόνο το απέδωσες πολύ σωστά αλλά έπιασες και το νόημα.
ΔιαγραφήΔεν είναι ζήτημα απαισιοδοξίας, Βάνα, είναι ότι το κακό θέατρο έχει παραγίνει κι όσο το δεχόμαστε μπαίνουμε στο παιχνίδι...
Σου έγραψα πριν ότι τα παραδείγματα περισσεύουν. Τα έχω ζήσει, τα έχεις ζήσει. Φτάνει πια.
Τι να τα κάνουμε τα καλά λόγια όταν δεν θα είμαστε πια εν ζωή. Αυτό συνηθίζεται...
Το διάβασα με προσοχή το κείμενό σου Στράτο και όσο απαισιόδοξο είναι , άλλο τόσο αληθινό !!!Οι σχέσεις των ανθρώπων ακόμα και μέσα στο χώρο του διαδικτύου είναι άραγε αληθινές; Και γιατί πιστεύω ότι όσα μοσχομυριστά μπαχάρια και αν προσθέσεις δεν σώζεται τίποτα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟση καλή θέληση και αν έχεις απέναντι σε ανθρώπους που εκτίμησες κάπως από τη γραφή με το δεδομένο ότι είναι και η αληθινή , αντιλαμβάνεσαι ότι δεν αξίζει να είσαι θεατής στο θέατρο του παραλόγου!!!
Με την αγάπη μου!!!
Μα δεν είναι απαισιόδοξο, Νικόλ, απλά τα λόγια μου αναδεικνύουν μια κατάσταση που επικρατεί στο χώρο μας, όπου τα «καρυκεύματα», για να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη, μήπως και τα «αλατοπίπερα» εννοούν κάτι άλλο (λόγω πιπεριού…). δημιουργούν εντυπώσεις και όχι σκέψεις, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, και καθώς είμαι γνώστης κάποιων καταστάσεων και διασταυρώνω διάφορα τα οποία δεν μου επιτρέπουν πλέον να παραμείνω «θεατής στο θέατρο του παραλόγου»… Αλλιώς, δέχομαι κάτι που αντιμάχομαι. Είπα να συγκρατηθώ, αλλά… αναγκάζομαι…
ΔιαγραφήΈχεις την αγάπη, την εκτίμηση και τη φιλία μου!
Εγώ θα σταθώ στα μπαχάρια, της ζωής, γιατί θέλω να θυμάμαι πάντα τα καλά της και τα πραγματικά που τρελαίνομαι με τις μυρουδιές τους και τα χρώματα. Τι ωραία η φωτογραφία σου! Ψάχνω πάντα για ειδικά μαγαζιά που πουλάνε μόνο, μπαχάρια, τσά'ι', καφέ, σοκολάτα, αχ αυτή η αμαρτία. Στο Παρίσι με τις φίλες μου ψάχναμε αυτά τα μαγαζιά και υπάρχουν πολλά εκεί, να φάμε chokola maison, να πιούμε εξαιρετικό καφέ ή τσά'ι'. Τί ωραίες στιγμές μου θύμησες! Καλή σου μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι καλά κάνεις Δώρα, όλοι αναφερθήκαμε στα τοξικά «αλατοπίπερα» των σχέσεων και λοξοδρομήσαμε από τα πολύχρωμα «μπαχάρια των συναισθημάτων».
ΔιαγραφήΊσως και γι’ αυτό να φάνταζε κάπως απαισιόδοξη η ανάρτηση…
Στην Ευριπίδου αν κάνεις μια βόλτα θα ευφρανθείς από αρώματα μπαχαρικών και όχι μόνο.
Χαίρομαι που μέσα από τα διάφορα που σχολιάστηκαν εδώ υπήρξε και μια χαραμάδα απ’ την οποία φάνηκαν τα ωραία!
Να ‘σαι καλά, Δώρα!
Στράτο μου, υπάρχουν άνθρωποι που τους ξέρεις, πως προσποιούνται, αλλά τους ανέχεσαι για διάφορους λόγους. Ξέρεις, τι να περιμένεις από αυτούς και αυτό είναι κάπως καθησυχαστικό. Το κακό είναι, όταν έρχονται και σου βάζουν το μαχαίρι στην πλάτη άνθρωποι που ποτέ δεν τους φανταζόσουν. Τότε τι κάνουμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα μέσα στην ζωή είναι, που αλλάζει τις καταστάσεις αργά μεν αλλά σταθερά. ( Ηράκλειτος)
Βάνα
… κι επειδή, Βάνα, είμαστε μιας ηλικίας, για την υγεία μας και μόνο: τους αγνοούμε! αλλά και επειδή ακόμη κι έτσι προσποιούνται πως δεν καταλαβαίνουν… αναγκάζεσαι να τους τα πεις δημόσια κι όσοι το καταλάβουν.
ΔιαγραφήΚαι περνώντας σε κάτι πιο ενδιαφέρον, μου αρέσει πως ξεπέρασες όλα τα εμπόδια και επιτέλους σε έχουμε… εδώ μαζί μας!