Στενεύουν τα περάσματα…

Πώς γίνεται, πες τε μου σας παρακαλώ, να χαίρεσαι για το χθες και να εύχεσαι για το αύριο όταν νιώθεις πως στένεψαν τα περάσματα; Πώς να ταιριάξεις τη γεύση του ονείρου με την τρυφεράδα της νοσταλγίας όταν κι αυτά χάνονται μέσα στο τίποτα της απουσίας και της απώλειας; Είναι απ’ αυτές τις μανίες που έχει ο χρόνος και σε κάνει να ονειροπολείς και ν’ αλητεύεις, ανάμεσα σε δρόμους προσωπικούς που αυλακώνουν λογής-λογής ιστορίες. Μνήμες που στάζουν. Ζωές που μπάζουν. Ψυχές που βουλιάζουν. Πώς γίνεται να χαίρεσαι για το χθες και να εύχεσαι για το αύριο όταν νιώθεις πως στένεψαν τα περάσματα; Πώς να ταιριάξεις τη γεύση του ονείρου με την τρυφεράδα της νοσταλγίας όταν κι αυτά χάνονται μέσα στο τίποτα της απουσίας και της απώλειας;

Μεθυσμένα βήματα και κουρασμένες περπατησιές γερόντων περιδιαβαίνουν δρόμους, πλατείες, πεζοδρόμια αναζητώντας στο παρελθόν το αβέβαιο μέλλον. Το αύριο που βλέπουν να λιγοστεύει… Άνθρωποι που το «πριν» τους ακυρώνεται και το «μετά» χάσκει μπροστά τους άβυσσος. Ό,τι ήξεραν θα πρέπει να ξεχαστεί. Ό,τι κουβάλησαν μέχρι εδώ, να πεταχτεί σαν άχρηστο φορτίο. Καλούνται να αντιμετωπίσουν και να διαχειριστούν μια καθημερινότητα αλλιώτικη απ' αυτή που γνώριζαν και που περίμεναν. Αβάστακτο όταν στοιβάζονται τόσα γύρω τους και οι δίοδοι απόδρασης δυσκολεύουν. Στη σκέψη τους επανέρχονται έντονες οι ενοχές της γενιάς που της χρεώθηκε η αδυναμία της ν' αλλάξει τον κόσμο.

Στα παλιωμένα παγκάκια σκυφτοί, ανταλλάζουν χαμηλόφωνα λόγια απλά, λιτά, καθημερινά λόγια που ξεχειλίζουν απ’ το καλάθι της ψυχής και στοχεύουν ολόισια στην καρδιά. Ανάσες μονολογούν, ενώνονται κι ενώνουν. Δεν δικάζουν, μηδέ καταδικάζουν, μόνο για ό,τι βιώνουν μιλάνε… Όσο κι αν βάζουν εισαγωγικά στα λόγια τους αυτά μπερδεύονται με χιλιάδες άλλα που έχουν έννοιες αλλόκοτες, διαστρεβλωμένες, ακαταλαβίστικες. Είναι τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που δεν κοστίζουν τίποτα και δεν πείθουν κανέναν. Ξύλινα λόγια, ακαθόριστα, συγκεχυμένα, ρευστά… Εκτοξεύονται, κάθε τόσο, από το θέατρο του παραλόγου εκείνων που δεν ξέρουν άλλα λόγια να πουν. Ίδια, επαναλαμβανόμενα που καταντάνε βαρετά. Που φταίνε και σου φταίνε. Και τελικά, γίνονται θρύμματα σβήνουν και χάνονται μαζί με τ’ άλλα.

Είναι φορές που τα κύματα σε οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν. Κι εσύ απλά αφήνεσαι να σε συμπαρασύρουν… Ανοίγει η ψυχή σου. Σιγοντάρει κι η νύχτα… γίνεται ν’ αντισταθείς στις αδυναμίες; Δεν γίνεται…

Το τραγούδι μου:

Ο τυμβωρύχος

Τα λόγια μου της νύχτας μετανάστες σε δρομολόγια χωρίς επιστροφή
άσ’ τις πλατείες να βογκούν σου λέω άστες

ίσως με βρεις μες στην επόμενη στροφή.
Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα…