«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

1 Νοε 2014

«Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε…»

Μεσήλικες. «Το παρατράγουδο στα ωραία άσματα». «Το λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος». Έτσι τους θέλουν οι στίχοι του Κώστα Τριπολίτη. Πρόσωπα που βιώνουν συχνά το αφόρητο βάρος μιας μελαγχολίας. Φορείς μιας ευαισθησίας, ενός ρομαντισμού που αλίμονο, πολλές φορές, δεν μπορεί να κατανοηθεί. Παρεξηγημένοι. Συνεχώς επικρίνονται από τις νεότερες γενιές επειδή, οι περισσότεροι, δεν προσαρμόζονται εύκολα, στο σύγχρονο κόσμο. Εντούτοις, εκείνοι αποδέχονται τις ευθύνες για όλα όσα έχουν κάνει δίχως να κατηγορούν κανέναν γι’ αυτό. Κατά βάθος βέβαια, οι νέες γενιές δεν τους βλέπουν με συγκατάβαση. Χάσμα γενεών; Ίσως...


Έλαβα τις προάλλες ένα μήνυμα, μια συγκινητική απολογία, ένα εκρηκτικό ξέσπασμα  από έναν «ανώνυμο μεσήλικα "φίλο"», που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Το παραθέτω αυτούσιο:

«Θα ήθελα να σας πω μερικά πράγματα για τη γενιά μου. Εμείς, μακρυμάλληδες νέοι τότε, κάναμε πρωτοποριακές, τολμηρές και επικίνδυνες κινήσεις. Ήμασταν η γενιά της Rock μουσικής και κουλτούρας, του Woodstock, των Beatles, του Μάη του 68, του Πολυτεχνείου... Που πραγματοποιήσαμε μια ριζική σεξουαλική επανάσταση. Εναντιωθήκαμε στις αποκαλούμενες παραδοσιακές αξίες. Όμως, σε καμία περίπτωση, δεν ήμασταν εμείς που αποβάλλαμε μερικά πράγματα από τη ζωή. Όπως τη μελωδία από τη μουσική. Το ταλέντο, την εφευρετικότητα, την  ευστροφία από τις καλλιτεχνικές δημιουργίες. Την καλή φωνή από το τραγούδι. Την υπερηφάνεια για την εξωτερική μας εμφάνιση. Την ευγένεια και τον σεβασμό στο οδήγημα. Ακόμα το ρομαντισμό στις σχέσεις αγάπης και την πίστη στο δεσμό. Την ευθύνη στην πατρότητα. Την οικογενειακή θαλπωρή. Την προτίμηση και την αγάπη για τον το πολιτισμό. Το πατριωτικό συναίσθημα και την απόρριψη στη χυδαιότητα. Δεν ήμασταν εμείς εκείνοι που αποβάλλαμε τη διανοητική συμπεριφορά. Τον εξευγενισμό της γλώσσας. Την αφοσίωση στη λογοτεχνία. Τη σύνεση στη κατανάλωση, Τη φιλοδοξία ώστε να κατορθώσει κάποιος να είναι κάτι στη ζωή...
»Κι όμως, παρόλα αυτά, ακόμα μπορούμε να διηγηθούμε ιστορίες... κι ας τις ξεχνάμε και τις επαναλαμβάνουμε αρκετές φορές. Μην θεωρείτε ότι έχουμε γίνει επιθετικοί, αδιάλλακτοι και γκρινιάρηδες. Απλά, κατανοήστε ότι είμαστε σε μια ηλικία που μερικά πράγματα δεν τα “πάμε”, δεν μας αρέσουν... Δεν μπορούμε και δεν αντέχουμε τη συμφόρηση στη κυκλοφορία, ούτε τη κοσμοσυρροή, ούτε την υψηλή ένταση στη μουσική, ούτε τα παιδιά που φωνασκούν, ούτε τα σκυλιά που γαβγίζουν, ούτε τους πολιτικούς που ουρλιάζουν, ούτε κι άλλα τόσα πράγματα που τώρα δεν θυμάμαι. Τώρα επιθυμώ να απολαμβάνω τη ζωή, παρέα με αγαπημένα πρόσωπα, δικούς και φίλους, να ακούω απαλή, ακόμα και ροκ μουσική, Έλβις, Beatles, Tom Jones, κ.λπ. Κι ας λέει ο στίχος: “έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε...”.
»Σήμερα, το σύστημα δημιουργεί “μορφωμένα” κι “έξυπνα” παιδιά, αλλά γεμάτα φόβους. Δεν χαίρονται την ηλικία τους. Ζουν μια πραγματικότητα που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πολλές φορές ζαλίζει! Δεν καμαρώνω για τον τρόπο ζωής τους και τις αναζητήσεις τους. Όχι, δεν με εμπνέει περηφάνια η εποχή, μήτε οι άνθρωποί της. Είναι όμως η δική τους πραγματικότητα. Έχει έρθει η σειρά τους να ”φτιάξουν” τον κόσμο, με τους δικούς τους κανόνες. Ο ρομαντισμός, τα καρδιοχτύπια, η αγωνία... όχι ότι δεν υπάρχουν... ή ότι στερούνται ποιότητας. Όλα υπάρχουν, ακόμα. Απλά εκφράζονται διαφορετικά... με άλλες λέξεις και άλλους τρόπους... που ίσως, εμείς οι πιο μεγάλοι, να μην τις κατανοούμε. Απλό δείγμα, ότι τώρα τα e-mail αντικατέστησαν την αλληλογραφία, τα sms τα τηλεγραφήματα, τα Blogs τα ημερολόγια. Είναι απλά η εξέλιξη. Την κατανοούμε. Αυτά ήθελα να σας πω».

Το διάβασα κι έμεινα σιωπηλός να σκέπτομαι, με μια πικρή μελαγχολία, ότι αυτή η γενιά, που είναι και η δική μου είχε τοπίο να ονειρεύεται. Όραμα ν’ ακουμπήσει. Είχε υλικά για να πλαστεί, είχε σχήμα, μορφή, φωνή, αξίες πολλές. Κι αυτή η γενιά αμφισβητήθηκε από την προηγούμενη, έτσι είναι αυτά: χαρακτηριστικά της κάθε εποχής. Σημάδια ενός τρόπου ζωής, στοιχεία που προσδιορίζουν το ποιοι είμαστε, τι στόχους και τι ανάγκες έχουμε, τι περιεχόμενο δίνουμε στο σημαντικό και στο ασήμαντο.
             Οι γενιές αλλάζουν, αλλάζουν και οι συνήθειες, ίσως όμως να ’ναι και τα μάτια μας που αλλάζουν, κι έτσι τα βλέπουμε όλα διαφορετικά... κι αυτή η δική μας ματιά, πότε θολή, πότε καθάρια, δεν παύει να αναζητά ό,τι ονειρεύτηκε, ό,τι χάθηκε, ό,τι μπορεί ακόμα να φανεί σαν ελπίδα...


Γιώργος Νταλάρας-Ανεμολόγιο (Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε)


Μηθυμναίος

10 σχόλια:

  1. Η εποχή των μακρυμάλληδων μπυ φαίντεται ότι ήταν μόλις χθες.
    Τότε 1970 είχα τρία παιδιά κόρες σε εφηβικη ηλικία και η μόδα ήταν τρλυπια παντελόνια και μακρυά μαλλιά.
    Ήμουν στενόχωρος τύπος κι αναζητούσα την σημασία της ζωής, σε ένα πάρκο στο Μανχάταν γνώρισα κάτι κουρεμένους με μια υρά στην μέση του κεφαλιού ο ποιοι χόρευαν κι έβγανα κραυγλες ΚΡΙΣΝΑ ΜΕΝΟΝ ήταν μαζι τους και μια Ελληνίδα με την οποια προσπάθησα να βρω το νόημα της ζωής, εν τέλει μου δώρισε ένα βιβλίο κάποιου Ινδου φιλόσοφου. Η Ζωή έρχεται απ την Ζωή. Life comes from Life.
    Μετά απ' όλα αυτά συνέχισα να ζω σαν απλός πολίτης, χωρίς να σκέπωμαι, έπρεπε να βγει το μεροκάματο κι αυτό δεν επιδεχόνταν αμφιβολίες κλπ...
    χαιρετώ
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε γενιά, Γάβο, έχει τα δικά της, είναι επόμενο… Και κάθε νέα γενιά έχει λόγους ώστε να αμφισβητεί την προηγούμενη κι ας έλθει η σειρά της κάποια στιγμή να κάνει τα ίδια.
      Θα πρέπει να υπάρχει κατανόηση και να δεχτούμε ότι η ζωή τραβάει την ανηφόρα…
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  2. Απορώ γιατί δεν δέχτηκε το σχόλιο μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω παρατηρήσει, κυρία Αντιγόνη, κάποιες ανωμαλίες γενικά, όχι μόνο στο δικό μου αλλά και σε άλλα ιστολόγια. Βλέπεις είναι δανεικοί τόποι και δωρεάν, οπότε θα υπομείνουμε. Πάμε παρακάτω…

      Διαγραφή
  3. Πάμε πάλι! Το πρόβλημα ..λύθηκε
    Σημειώνω τις τελευταίες λέξεις....
    Είμαστε η γενιά των "μεγαλωμένων" νιάτων!
    Ξοφλημένοι είναι εκείνοι που κλείνονται στο όστρακο τους που γράφει τέλος.
    Μακριά από μας!
    Να είμαστε καλά και να ονειρευόμαστε! Εχουμε κάθε δικαίωμα!

    Με εκτίμηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα κυρία Αντιγόνη (σου είχα πει και άλλη φορά δεν αποδέχομαι το «γιαγιά», αφότου σε γνώρισα… και ο ενικός επόμενο, προτιμώ το κυρία)
      Το καλό είναι ότι το πρόβλημα ήρθε μόνο του και μόνο του έδωσε τη λύση και τη χαρά να έχω την τιμή του σχολίου σου.
      Συμβαίνουν αυτά.

      Είναι πολλά, καλή μου, που επιβεβαιώνουν ότι ναι, εμείς «είμαστε η γενιά των μεγαλωμένων νιάτων»…
      Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στο ότι έχουμε κάθε δικαίωμα στο όνειρο… κι αν μας κάτσει, είναι η απόλυτη επιτυχία.

      Να’ σαι καλά!

      Διαγραφή
  4. Ναι Στράτο. Όπως το λες είναι. Χαρακτηριστικά της κάθε εποχής. Ένα χάσμα που δε θα κλείσει ποτέ.

    Μακρυμάλλης ( τότε ) μεσήλικας ( τώρα ) κι εγώ εκείνης της γενιάς, ακούω σήμερα τα λόγια που έλεγα ( τότε ) στον Πατέρα μου και στους μεγαλύτερους....παλιά μυαλά, σκουριασμένες ιδέες κ.λ.π. Δε φανταζόμουν ποτέ οτι θα έφτανε η στιγμή που θα πάλιωναν οι δικές μου ιδέες, οτι θα γινόμουν μεσήλικας, θα με λέγανε ...γκρινιάρη και καμιά φορά να μη ξέρω τι λέω!!

    Αυτή όμως είναι ''απλά η εξέλιξη'' καθώς κατανοεί και τελειώνει το γράμμα ο << ανώνυμος μεσήλικας "φίλος" σου>> όπως τον αποκαλείς.

    Η εξέλιξη φέρνει αλλαγές που μερικές δεν τις ''πάμε'' , οφείλουμε όμως να τις δεχόμαστε και να συμμορφωνόμαστε. Η κάθε γενιά θέλει να πιστεύει οτι ήταν η πιο αδικημένη.

    Μια ''παλιά ιδέα'' που είχαν εφεύρει τα ..."σκουριασμένα μας μυαλά" και που δε θα την άλλαζα με τη σημερινή, την εξελιγμένη, είναι ο τρόπος που ερωτευόμαστε, τότε που πηγαίναμε μαζί σχολείο και καθόταν στο διπλανό θρανίο κι όταν της δίναμε το βιβλίο της λέγαμε σ' αγαπώ. Αυτό το ανατρίχιασμα που αισθανόμαστε και που συγκλόνιζε ολόκληρο το ..είναι μας, ε...αυτό δε θα το νιώθουμε όσα E.Mail και sms κι αν της στείλουμε.

    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλα όσα αναφέρεις, Γιώργο, είναι αληθινά και όλοι έχουμε περάσει, αν όχι από τα ίδια, τουλάχιστον, σχεδόν τα ίδια.
      Η ζωή κάνει κύκλους και σ’ αυτό που θα συμφωνήσω απόλυτα είναι αυτό το «μαζί», αυτό το «κοντά», αυτό το «ανατρίχιασμα», δεν το έχουν τα τωρινά νιάτα.
      Όταν μπορέσεις δες τούτο βίντεο που σου στέλνω και θα καταλάβεις.
      https://www.youtube.com/watch?v=4WClOoTCa8c

      Με τους χαιρετισμούς μου!

      Διαγραφή
  5. Πως να μην υπάρχει το χάσμα των γενεών όταν εμείς μάθαμε να ζούμε με αξίες , σεβασμό και εννοείται ότι οι μετέπειτα γενεές δεν θα είχαν τίποτα να ζηλέψουν αν ... η τεχνολογία δεν ήταν εθιστική , αν ...η έννοια της οικογένειας , της αγάπης , της πατρίδας , της φιλίας δεν είναι μόνο έννοιες αφηρημένες αλλά η ουσία της ζωής !!!Η ψυχή δεν σκουριάζει Στράτο μου , προοδεύει και εκπαιδεύεται εσαεί!!!!
    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις όλο το δίκιο, Νικόλ, Θα συμφωνήσω επαυξάνοντας. Οι αξίες που μας είχαν "μπολιάσει" οι γονείς μας και οι δάσκαλοι, η νέα γενιά δεν τις έχει, δυστυχώς… τις έχουν χάσει. Έτσι ζουν ή μάλλον ζούμε όλοι τώρα σ’ έναν κόσμο που χάθηκε η «εν ανθρώποις ευδοκία»…
      Κι αν έχουμε εθιστεί κι εμείς στην τεχνολογία είναι μια μικρή και μόνο πολυτέλεια που επιτρέπουμε στον εαυτό μας… ίσως και χωρίς τύψεις… ακριβώς εκπαιδεύοντας την ψυχή μας για να μην σκουριάσει.

      Έχεις την αγάπη μου και την αμέριστη εκτίμησή μου…

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!