«Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε…»

Μεσήλικες. «Το παρατράγουδο στα ωραία άσματα». «Το λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος». Έτσι τους θέλουν οι στίχοι του Κώστα Τριπολίτη. Πρόσωπα που βιώνουν συχνά το αφόρητο βάρος μιας μελαγχολίας. Φορείς μιας ευαισθησίας, ενός ρομαντισμού που αλίμονο, πολλές φορές, δεν μπορεί να κατανοηθεί. Παρεξηγημένοι. Συνεχώς επικρίνονται από τις νεότερες γενιές επειδή, οι περισσότεροι, δεν προσαρμόζονται εύκολα, στο σύγχρονο κόσμο. Εντούτοις, εκείνοι αποδέχονται τις ευθύνες για όλα όσα έχουν κάνει δίχως να κατηγορούν κανέναν γι’ αυτό. Κατά βάθος βέβαια, οι νέες γενιές δεν τους βλέπουν με συγκατάβαση. Χάσμα γενεών; Ίσως...

Έλαβα τις προάλλες ένα μήνυμα, μια συγκινητική απολογία, ένα εκρηκτικό ξέσπασμα  από έναν «ανώνυμο μεσήλικα "φίλο"», που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Το παραθέτω αυτούσιο:

«Θα ήθελα να σας πω μερικά πράγματα για τη γενιά μου. Εμείς, μακρυμάλληδες νέοι τότε, κάναμε πρωτοποριακές, τολμηρές και επικίνδυνες κινήσεις. Ήμασταν η γενιά της Rock μουσικής και κουλτούρας, του Woodstock, των Beatles, του Μάη του 68, του Πολυτεχνείου... Που πραγματοποιήσαμε μια ριζική σεξουαλική επανάσταση. Εναντιωθήκαμε στις αποκαλούμενες παραδοσιακές αξίες. Όμως, σε καμία περίπτωση, δεν ήμασταν εμείς που αποβάλλαμε μερικά πράγματα από τη ζωή. Όπως τη μελωδία από τη μουσική. Το ταλέντο, την εφευρετικότητα, την  ευστροφία από τις καλλιτεχνικές δημιουργίες. Την καλή φωνή από το τραγούδι. Την υπερηφάνεια για την εξωτερική μας εμφάνιση. Την ευγένεια και τον σεβασμό στο οδήγημα. Ακόμα το ρομαντισμό στις σχέσεις αγάπης και την πίστη στο δεσμό. Την ευθύνη στην πατρότητα. Την οικογενειακή θαλπωρή. Την προτίμηση και την αγάπη για τον το πολιτισμό. Το πατριωτικό συναίσθημα και την απόρριψη στη χυδαιότητα. Δεν ήμασταν εμείς εκείνοι που αποβάλλαμε τη διανοητική συμπεριφορά. Τον εξευγενισμό της γλώσσας. Την αφοσίωση στη λογοτεχνία. Τη σύνεση στη κατανάλωση, Τη φιλοδοξία ώστε να κατορθώσει κάποιος να είναι κάτι στη ζωή...

»Κι όμως, παρόλα αυτά, ακόμα μπορούμε να διηγηθούμε ιστορίες... κι ας τις ξεχνάμε και τις επαναλαμβάνουμε αρκετές φορές. Μην θεωρείτε ότι έχουμε γίνει επιθετικοί, αδιάλλακτοι και γκρινιάρηδες. Απλά, κατανοήστε ότι είμαστε σε μια ηλικία που μερικά πράγματα δεν τα “πάμε”, δεν μας αρέσουν... Δεν μπορούμε και δεν αντέχουμε τη συμφόρηση στη κυκλοφορία, ούτε τη κοσμοσυρροή, ούτε την υψηλή ένταση στη μουσική, ούτε τα παιδιά που φωνασκούν, ούτε τα σκυλιά που γαβγίζουν, ούτε τους πολιτικούς που ουρλιάζουν, ούτε κι άλλα τόσα πράγματα που τώρα δεν θυμάμαι. Τώρα επιθυμώ να απολαμβάνω τη ζωή, παρέα με αγαπημένα πρόσωπα, δικούς και φίλους, να ακούω απαλή, ακόμα και ροκ μουσική, Έλβις, Beatles, Tom Jones, κ.λπ. Κι ας λέει ο στίχος: “έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε...”.

»Σήμερα, το σύστημα δημιουργεί “μορφωμένα” κι “έξυπνα” παιδιά, αλλά γεμάτα φόβους. Δεν χαίρονται την ηλικία τους. Ζουν μια πραγματικότητα που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πολλές φορές ζαλίζει! Δεν καμαρώνω για τον τρόπο ζωής τους και τις αναζητήσεις τους. Όχι, δεν με εμπνέει περηφάνια η εποχή, μήτε οι άνθρωποί της. Είναι όμως η δική τους πραγματικότητα. Έχει έρθει η σειρά τους να ”φτιάξουν” τον κόσμο, με τους δικούς τους κανόνες. Ο ρομαντισμός, τα καρδιοχτύπια, η αγωνία... όχι ότι δεν υπάρχουν... ή ότι στερούνται ποιότητας. Όλα υπάρχουν, ακόμα. Απλά εκφράζονται διαφορετικά... με άλλες λέξεις και άλλους τρόπους... που ίσως, εμείς οι πιο μεγάλοι, να μην τις κατανοούμε. Απλό δείγμα, ότι τώρα τα e-mail αντικατέστησαν την αλληλογραφία, τα sms τα τηλεγραφήματα, τα Blogs τα ημερολόγια. Είναι απλά η εξέλιξη. Την κατανοούμε. Αυτά ήθελα να σας πω».

Το διάβασα κι έμεινα σιωπηλός να σκέπτομαι, με μια πικρή μελαγχολία, ότι αυτή η γενιά, –που είναι και η δική μου– είχε τοπίο να ονειρεύεται. Όραμα ν’ ακουμπήσει. Είχε υλικά για να πλαστεί, είχε σχήμα, μορφή, φωνή, αξίες πολλές. Κι αυτή η γενιά αμφισβητήθηκε από την προηγούμενη, έτσι είναι αυτά: χαρακτηριστικά της κάθε εποχής. Σημάδια ενός τρόπου ζωής, στοιχεία που προσδιορίζουν το ποιοι είμαστε, τι στόχους και τι ανάγκες έχουμε, τι περιεχόμενο δίνουμε στο σημαντικό και στο ασήμαντο.

             Οι γενιές αλλάζουν, αλλάζουν και οι συνήθειες, ίσως όμως να ’ναι και τα μάτια μας που αλλάζουν, κι έτσι τα βλέπουμε όλα διαφορετικά... κι αυτή η δική μας ματιά, πότε θολή, πότε καθάρια, δεν παύει να αναζητά ό,τι ονειρεύτηκε, ό,τι χάθηκε, ό,τι μπορεί ακόμα να φανεί σαν ελπίδα...

Γιώργος Νταλάρας-Ανεμολόγιο (Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε)

Μηθυμναίος