Σε πλήρη σύγχυση…

         Είναι κάποια πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή μας ξαφνικά κι απρόσμενα. Δεν ξέρεις πώς να τα δεχτείς και τι αποφάσεις να πάρεις. Απλά περιμένεις αμήχανος κι ανήμπορος γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, καμιά απόφαση να πάρεις. Αλλιώς ήταν τότε, όταν νέοι θέλαμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας κι άνοιγαν μπροστά μας, σε κάθε μας βήμα, μονοπάτια, σταυροδρόμια με κατευθύνσεις κι ενδείξεις διαφορετικές. Και το κρίσιμο δίλημμα: ποιο ν’ ακολουθήσεις; Ποιο να ’ναι το σωστό; Τίνος προσταγή να ακούσεις, του νου ή της καρδιάς. Δυο τόσο σημαντικά όργανα –καρδιά και μυαλό– μα… τόσο «ξένα» μεταξύ τους. Κι αν το μονοπάτι που τελικά διάλεγες σ’ οδηγούσε σε αδιέξοδο, χαρά στο πράγμα, ήσουν νέος, η απογοήτευση ξεπερνιόταν, είχες απόθεμα δυνάμεων, τις μάζευες και… πάλι απ’ την αρχή. Τότε ναι. 

Η επιλογή, η όποια επιλογή τελικά, ήταν φυσικά δική σου. Τη δεδομένη στιγμή αυτό φάνταζε σωστό, αυτό έκανες. Αυτή την απόφαση πήρες. Με το νου ή με την καρδιά, τι σημασία έχει τώρα; Τι θα γινόταν αν;… Αναρωτιέσαι. Αν διάλεγες το άλλο μονοπάτι; Προσωπικά ήμουν και είμαι απ’ τους ανθρώπους που πάντα έδινα και δίνω τον πρώτο λόγο στην καρδιά. Φυσικά, αν δεν δώσει εντολές το μυαλό τίποτα δε σαλεύει, αλλά και η καρδιά αν δεν κάνει εκείνο το ρημάδι το τικ-τακ σταματάνε τα πάντα. Γι’ αυτό λένε πως η καρδιά γνωρίζει καλύτερα αυτά που η λογική αγνοεί! Κι εγώ με της καρδιάς την πυξίδα στο χέρι, έλεγα: τράβα μπροστά να χαθείς, έτσι κι αλλιώς τα όνειρα δεν είναι μπροστά, ούτε πίσω, μήτε δίπλα μας… Ταξιδεύουν μέσα μας! 

Τα χρόνια, ωστόσο, περνάνε κι εμείς αλλάζουμε. Οι δρόμοι που διαβήκαμε, τα σοκάκια που σεργιανήσαμε, τα όνειρα, οι επιθυμίες και οι αποφάσεις που πήραμε, αποτέλεσμα δικών μας επιλογών ήταν. Άφησαν, ασφαλώς, κάποια σημάδια μέσα μας να μας θυμίζουν τα σωστά ή τα λάθη… Τις εμπειρίες. Τη ζωή μας ολάκερη... Και την ελπίδα να μη ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Απλά, να γίνουν… άλλα λάθη…

Κι όταν βλέπεις, πλέον, πως ο δρόμος που έχεις αφήσει πίσω σου είναι πιο μακρύς από τον λίγο που έχεις μπροστά σου, χρειάζεται πολύ κουράγιο και αρκετή δύναμη για να συνεχίσεις να κυνηγάς τα όνειρα του μέλλοντος, αυτά που δικαιούσαι και σου αξίζουν…

Εν τω μεταξύ, απ’ το παράθυρό μου ατενίζω στον ορίζοντα αραιές νεφώσεις, ενώ ο υπόλοιπος ουρανός χαμογελάει από το πρωί. Κι εγώ παραμένω εδώ μετέωρος. Και… σε πλήρη σύγχυση.