«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

27 Οκτ 2014

Δε βαριέσαι, όπου να ’ναι χειμωνιάζει…


Οι λογισμοί μιας ψυχής ανυπεράσπιστης θαρρείς κι αντηχούν πιο πολύ στη σιωπή, και πώς να τους αντέξεις; Τα πράγματα ζορίζουν... Πόση υπομονή να ’χεις… Στα αδιέξοδά μου, ξεπετάγονται ίχνη από κομμένες ανάσες και επιμένουν να πιάσουν κουβέντα μαζί μου. Με προκαλούν, με ξελογιάζουν και συνοδεύουν τη μοναξιά μου. Μπλέκονται με το συναίσθημα και ψάχνουν μια χαραμάδα για λίγο φως. Κι εγώ, άλλο που δεν θέλω, αυτή τη χαραμάδα την κάνω πόρτα ορθάνοιχτη, ξεκλείδωτη… Για τον καθέναν.
Μεσάνυχτα Σαββάτου. Είναι από κείνες τις βραδιές, που σφυγμό δεν έχουν. Ακουμπισμένος σε μια γωνιά, προσπαθώ να συμμαζεύω τις σκέψεις μου, να τις αραδιάσω, να τις ξεδιαλύνω και να τις ταιριάξω με τις νότες μιας γλυκιάς μουσικής * που ξεχάστηκε. Όσο το δοξάρι χαϊδεύει απαλά τις χορδές του βιολιού η γλυκιά μελωδία που ξεχύνεται με παρασέρνει στο ρυθμό της. Πολύτιμες στιγμές, ανάκατες ταξιδεύουν εκτεθειμένες στη φθορά του χρόνου και στο εφήμερο… Πώς γίνεται μια ολόκληρη ζωή να χωρά στους λογισμούς μιας νύχτας; Μια αλλόκοτη επιθυμία με πιάνει να γράψω. Μα τέτοια ώρα; Κι όμως…




Γράφω και νοιώθω να πνίγομαι. Ο κόμπος στο λακκάκι του λαιμού δε λέει να φύγει με τίποτα. Έχω ανάγκη από αέρα. Νοιάζομαι για την ώρα. Κι αυτή σταμάτησε το ξημέρωμα. Οι λεπτοδείκτες έκαναν πίσω. Μια ώρα πίσω… Ψευδαίσθηση… Μεγαλώνει η νύχτα. Δε βαριέσαι, όπου να ’ναι χειμωνιάζει… Ο χειμώνας είναι εδώ…
Μηθυμναίος

* νότες μιας γλυκιάς μουσικής που ξεχάστηκε


* Όσο το δοξάρι χαϊδεύει απαλά τις χορδές του βιολιού…

12 σχόλια:

  1. Los violines del alma, escuchándolos un romántico pasado revive de mis entrañas, veo el presente y me conformo llorando por mi pasado perdido.
    Ρομαντικά τα βιολιά φέρνουν αναμνήσεις όχι μόνο αυτά που έζησα αλλά και αυτά που κάποτε ονειρευόμουν.
    Σήμερα me conformo Βλέποντας το φιλμ Last Love, It's never too late to love Again con MICHAEL CAINE, CLÉMENCY POÉSY (2013)

    Saludos
    Gabo

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ, Γάβο, βλέπεις το φιλμ «Last Love, It's never too late to love Again» κι εγώ συμπτωματικά ακούω την Carole King να τραγουδάει: It's never too late to fall in love again You treat me with so much tenderness, love and respect And I just love everything that you do.
      Πολλές φορές οι μουσικές και τα τραγούδια, φίλε μου, συνοδεύουν τις σκέψεις μου και φέρνουν στο μυαλό μου διάφορα απ’ το παρελθόν αλλά και απ’ το τώρα.
      Κι εκεί όπως γράφω: «Μπλέκονται με το συναίσθημα και ψάχνουν μια χαραμάδα για λίγο φως. Κι εγώ, άλλο που δεν θέλω, αυτή τη χαραμάδα την κάνω πόρτα ορθάνοιχτη, ξεκλείδωτη… Για τον καθέναν»...
      Εμμονές, φίλε, τι να κάνω…
      Έτσι τη βρίσκω, όπως θα έλεγε ο νεοέλληνας.

      Διαγραφή
  2. ΄΄altalena΄΄ μεθυσμένη το ακούω και στροβιλίζομαι νοερά στα βήματα του βαλς που ψιλοχορεύω !!!!
    Καμιά σκέψη και επιθυμία δεν μένει κρυφή μέσα από αυτήν την αισθαντική μουσική!!!!!
    Και με το βιολί που τρυφερά συναντά το δοξάρι γλυκαίνουν οι γωνίες της σκέψης μου , γίνονται απαλές και οι καμπύλες της καρδιάς αφουγκράζονται την κίνηση!!!
    Οι ζεστές ανάσες του χειμώνα έχουν άλλη μαγεία !!!!
    Καλό ξημέρωμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι κάτι τέτοιες μελωδίες, Μαρι-Νικόλ, που με ταξιδεύουν και απαλύνουν την ψυχή μου, την γλυκαίνουν και βρίσκει απάγκιο… Αναμετράω τη ζωή μου… Τις μια σταλιά νίκες… τις πολλές χασούρες και βλέπω πως καταλήγουν τα αισθήματα.
      Κι αυτή η ανάγκη μου για ανάσες με μαγεία…
      Ανοίγω την καρδιά μου, ανοίγω το παράθυρο και… χαμογελώ στο χρόνο με μπόλικη επιείκεια.

      Καλημέρα!

      Διαγραφή
  3. Στράτο, όταν σε διάβαζα στην εφημερίδα Εμπρός, πρώτα σε θαύμασα και με τον καιρό σ’ αγάπησα για την ψυχούλα σου. Την βγάζεις σε όλα σου εσύ. Ύστερα σ’ έχασα… γιατί; Άντε να βρεις. Απλά σ’ έχασα. Διάβασα προχτές αυτό που έγραψε η Ελένη στο φέις (ψάχνω και δεν σε βρίσκω εκεί) και σε ανακάλυψα πάλι εδώ. Μεγάλη μου χαρά. Ελπίζω να μη χαθούμε, φίλε μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελεωνόρα αγαπημένη μου σε καλωσορίζω με χαμόγελο! Πώς χάσαμε τόσο καιρό; Πώς χαθήκαμε και γιατί, βρε κοπέλα μου; Πάντως θέλω να ξέρεις ότι δεν φταίω εγώ. Εσύ χάθηκες.
      Εσύ μ’ αγάπησες για την ψυχούλα μου, λες, κι εγώ για τόσα δικά σου… Δεν μετρώνται. Δεν ξέρω τι έγραψε η Ελένη, με «φέις» δεν ασχολούμαι, μη χάνεις τον καιρό σου να με βρεις,δεν μπορώ να μάθω τι έγραψε… ελπίζω να είναι κάτι καλό.

      Χαίρομαι πολύ κι εγώ, αγαπημένη μου.

      Σ’ έχασα κι από τις επαφές μου από κάποιο λάθος, έχασα όλα τα μέιλ. Γράψε μου εδώ: mithymnaios@gmail.com. Για να μη χαθούμε.

      Σε φιλώ!

      Διαγραφή
  4. Κι αυτό το γκρι που δε λέει να φωτίσει.. Με το μαύρο όλο ζητά να ανταμώσει!!
    Καλημέρα Στράτο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες να το νικήσουμε το γκρίζο, ξάδερφε; Με τα τραγούδια μας θα εμποδίσουμε το αντάμωμα με το μαύρο.

      Να ‘σαι καλά, Γιώργη!

      Διαγραφή
  5. Στράτο,
    Φίλε καλέ μου, βαθυστόχαστε, αισθητικέ και βαριόαισθηματία,

    Αν είχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι' οι καϋμοί της ψυχής θα χανόταν για πάντα το "αλάτι" της ζωής,
    θα γύμνοναν απ' τα φύλλα τους τα δένδρα κι' όλα γύρω θα κούρνιαζαν βουβά στα μνήματα της Γης. . .

    Υγεία και Αγάπη
    δημήτρης Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φρόνιμο θα ήταν ν’ αρχίσω με τα τόσο ωραία επίθετα που με «λούζεις», όμως η χαρά μου δεν έχει όρια αφού βλέπω ότι ξεπέρασες τα εμπόδια και τους φραγμούς και επιτέλους μπόρεσες να σχολιάσεις! Ο επιμένων νικά! Αποδεικνύεται, καλέ κι αγαπημένε μου φίλε, για ακόμη μια φορά, ότι έτσι είναι. Ενώ εγώ απογοητεύτηκα εσύ το πάλεψες!
      Επιστρέφω στους χαρακτηρισμούς και σκύβω το πρόσωπό μου, για να μη φανεί η ερυθρίαση που προκάλεσαν.

      Σ’ ευχαριστώ! Και δεν μένω μόνο εδώ αλλά και στον έμμετρο στίχο που με μαεστρία έγραψες.

      Να ‘σαι καλά και πάλι σ’ ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  6. Είσαι καταπληκτικός!!!!!!!!!!
    Τι εκλεκτά κομμάτια και ένα κείμενο "γάντι" στην νοσταλγία και στον ρομαντισμό που εκπέμπουν οι μουσικές σου!!!!!
    Η Νικόλ έχει δίκιο που αναφέρεται, συγγνώμη για λίγο να ξαναβάλω την Altalena, στις μαγικές ανάσες του χειμώνα!
    Εγώ αγαπώ πολύ τον χειμώνα και χαίρομαι!
    Πάντως γράφεις εξαιρετικά!!!
    Καλό βράδυ ρομαντικέ μου φίλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα τι απομένει σε μένα να πω, όταν εσείς, Μάγδα, οι αγαπημένοι μου φίλοι με στολίζουν με τόσα κολακευτικά επίθετα…
      Εκτιμώ -άλλωστε το ίδιο κάνω κι εγώ όταν κάτι μου αρέσει πολύ- ότι ο κάθε ένας ανάλογα με αυτό που εισπράττει φτιάχνει και την εικόνα.

      Χαίρομαι που σου άρεσαν οι μουσικές μου. Μπορείς να τις ακούς κάθε φορά που η ψυχούλα σου αναζητά αυτές τις ανάσες.

      Ευχαριστίες για τα καλά σου λόγια και για την πληροφορία που μου έστειλες στο μέιλ μου!

      Να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!