Σάμπως
μπορώ να βρω άκρη με τούτο το ρημάδι το μυαλό μου; Δεν παίρνει από λόγια.
Αρνείται να συνεργαστεί. Πεισμώνει. Δε συγκεντρώνεται εύκολα. Πρέπει να έχει
σκουριάσει και δείχνει να υπολειτουργεί. Πόσες φορές επιχειρώ μια γύρα μέσα του,
έστω για δευτερόλεπτα, να δω τι γίνεται. Βουτώ στο άγνωστο κι ανακαλύπτω
θησαυρό.
Χιλιάδες οι σκόρπιες
λέξεις που γυροφέρνουν στα άδυτα των κυττάρων μου. Στριμώχνονται αλλόκοτα στ’
ανοίγματα να πάρουν ανάσες και ν’ αναδείξουν τις
ευαισθησίες τους. Ξεθαρρεύουν μόλις με πάρουν χαμπάρι. Επαναστατούν και
ζητάνε επίμονα το μερτικό τους. Πώς να αγνοήσεις τις
απαιτήσεις και τις ανάγκες τους; Ιδού το ερώτημα. Και η αταξία του χώρου τους αποκτά αμέσως αρμονία. Τόσο
απλά!
Ζητάνε δραματικά να πάρουν έγκριση ώστε να συμβάλλουν
στις σκέψεις μου. Να ενώσουν τα φωνήεντα και τα σύμφωνά τους με τα σημεία
στίξης, έτσι ώστε, με κάθε κόμμα, με κάθε τελεία, με κάθε παύση και μ’ αυτή την
αμηχανία που προδίδουν ένα σωρό αποσιωπητικά που ’ναι αραδιασμένα στην άκρη, να
μαστορέψουν τις προτάσεις που θα με αποκαλύψουν, θα με εκθέσουν, θα με
αποκαθηλώσουν κανονικά και… θα με προσφέρουν σ’ εσάς. Όπως κάνουν πάντα.
Κι όπως αυτές τρέχουν να βρουν το ταίρι τους, τα δάχτυλά μου δεν τις
προλαβαίνουν στο πληκτρολόγιο. Γι’ αυτό να με συμπαθάτε που καμιά φορά ξεφεύγω…
