Η Μήθυμνα της συνέχειας (Μέρος 2ο)

Στο βορειοανατολικό άκρο της Λέσβου, αντικρινά της αρχαίας Τροίας, όμοια με μια απλοχεριά χαιρετισμού - μέσα στο κυανογάλανο πέλαγο του Αιγαίου, η Μήθυμνα ριζώνεται αμφιθεατρικά από την ακρογιαλιά μέχρι την κορυφή του γενοβέζικου κάστρου της, καμαρωτή και περήφανη. Από τη μια τα λιόδεντρα και τα πεύκα και από την άλλη η απεραντοσύνη της θάλασσας. Δεν πρόκειται εδώ να κάνω κάποια ιστορική μελέτη. Γραφτά άλλων*, όπως είπα, θα χρησιμοποιήσω για να παρουσιάσω έναν σύντομο ιστορικό περίπατο.

.

Η μικρή ιστορία της Μήθυμνας, μεγάλη στην ιστορική της σημασία και σημαντική στην προέλευση και την αρχαία καταγωγή της, αρχίζει την 3η π.Χ. χιλιετία κατά την περίοδο που έφθασαν εδώ οι Αιολείς, δηλαδή στα τέλη της εποχής του Χαλκού. «Τα μυθολογικά στοιχεία κουβαλούν συχνά μεγάλες ιστορικές αλήθειες και γεγονότα που συγκίνησαν, φώλιασαν στις ψυχές των ανθρώπων κι έγιναν μύθοι».
Κατά τη Μυθολογία, η Μήθυμνα ήταν κόρη του Μάκαρα, εποικιστή της Λέσβου. Η δεύτερη, σε δύναμη και προκοπή, πόλη ύστερα από τη Μυτιλήνη. Στον Τρωικό πόλεμο η Μήθυμνα συμμαχούσε με τους Τρώες, γι’ αυτό κι έγινε στόχος επιδρομών και θέατρο επιχειρήσεων των Αχαιών. Σε μια από τις επιχειρήσεις ο Αχιλλέας την πολιόρκησε και την κυρίευσε ύστερα από προδοσία της Πεισιδίκης, κόρης του βασιλιά.
Στο τέλος του 8ου και στις αρχές του 7ου αιώνα η επικράτειά της Μήθυμνας, (η των «Μηθυμναίων Χώρα» κατά τον Θουκυδίδη), απλώνεται σχεδόν στο ένα τρίτο της έκτασης του νησιού και κατέχει όλο το κεντρικό και βόρειο τμήμα του.

.

Στους κατοπινούς χρόνους, κράτησε την ακμή και την ανεξαρτησία της. Ο πολιτικός προσανατολισμός της παραμένει δημοκρατικός και κατά την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου τάσσεται στο πλευρό των Αθηναίων ακόμα και μετά την αποστασία, από την Αθηναϊκή Συμμαχία, των άλλων Λεσβιακών πόλεων.
Πιστή σύμμαχος του Φιλίππου του Μακεδόνα περνά μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου στην κυριαρχία των Πτολεμαίων. Διατηρεί την ακμαία θέση της κατά την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας και στις αρχές του 2ου μ.Χ αιώνα δέχεται τον χριστιανισμό και γίνεται έδρα επισκόπου.

Στα 1355 η Λέσβος προικοδοτείται στον Γατελούζο ηγεμόνα Φραγκίσκο Α΄ κι έτσι υπάγεται στην αυθεντία των Γατελούζων μέχρι το 1462. Κατά την περίοδο τούτη υιοθετεί και το δεύτερο όνομά της και αναφέρεται πια περισσότερο σαν Μόλυβος. Είναι πιθανόν το όνομα τούτο να οφείλεται στη πληθώρα ελαιόδεντρων (Mont d’ olives=το βουνό των ελαιών) και στη συστηματική τους καλλιέργεια, αυτά τα χρόνια, παρά στα άφθονα πετρώματα μολύβδου που υπάρχουν στη περιοχή.

(συνεχίζεται)

.

Μηθυμναίος

.

* Βοηθήματα: Μήτσος Τσιάμης, Στρατής Χατζηγιάννης, Φαίδων Θεοφίλου