Ύμνος στη Γυναίκα!

«Τα χέρια σου δρέπουν καρπούς, σπόρους σκορπούν κι ανθίζουν»*

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η 8η Μαρτίου. Κατά τη γνώμη μου κάθε μέρα θα έπρεπε να είναι η ημέρα της. Μια φορά το χρόνο, όμως... την τιμούμε! Τιμή, λοιπόν, στη γυναίκα μάνα, στη γυναίκα σύζυγο, κόρη, φίλη, αδερφή, στη γυναίκα της Ελλάδας, στη γυναίκα του κόσμου! Έστω... και για μια μέρα το χρόνο. Η ημέρα, λοιπόν, της Γυναίκας που εργάζεται, της Γυναίκας που παλεύει, της Γυναίκας που διεκδικεί, της Γυναίκας που ονειρεύεται, ελπίζει κι ερωτεύεται, της Γυναίκας μητέρας. Ναι, της Γυναίκας με Γ κεφαλαίο!
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 η γυναικεία απελευθέρωση είναι γεγονός. Ο πόλεμος των φύλων τέλειωσε, δεν υπάρχει πια. Η Γυναίκα, διεκδίκησε και πέτυχε την ισότητα μέσα από την καθημερινή πρακτική της. Απαίτησε σεβασμό, έπεισε ότι τον αξίζει και πορεύτηκε με ξεκάθαρους στόχους ζωής. Είναι πλέον ενεργό μέλος και παίζει σημαντικό ρόλο στη σημερινή κοινωνία. Δεν νιώθει και δεν θα πρέπει να νιώθει προδομένη που γεννήθηκε γυναίκα, ασήμαντη και υποταγμένη στη μοίρα της. Κατάφερε και πέτυχε αυτό που τόσα χρόνια ποθούσε: Την «εξίσωσή» της με τον άντρα. Τώρα πια (ευτυχώς) έχει ξεφύγει προ πολλού απ’ αυτή τη μοίρα της εξάρτησης. Πάλεψε γι’ αυτό. Πάλεψε ανάμεσα στην υποταγή και στην εξέγερση, στην επιφύλαξη και στο θράσος, στην τρυφεράδα και στη σκληρότητα, στις απαιτήσεις και τους συμβιβασμούς κι έφτασε όχι μόνο ν’ ανακαλύψει αλλά και να δεχτεί... τον εαυτό της! Κι έτσι ξεπετάχτηκε η καινούργια γυναίκα: απροκατάληπτη, ανεξάρτητη, δίχως ενδοιασμούς, αγέρωχη. Μια νέα γυναίκα, διαφορετική, αδέσμευτη, άτρωτη, υπεύθυνη, προικισμένη, τολμηρή, θαρραλέα.
Η γυναίκα σήμερα με την πολύπλευρη προσφορά της και την έντονη παρουσία της, διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στα παγκόσμια δρώμενα. Είναι ο πλούτος του συναισθήματος απέναντι στην ορθολογιστική αντρική σκέψη. Είναι ο φορέας της ευαισθησίας και της αγάπης. Εύθραυστη αλλά συνάμα και δυνατή σε έναν κόσμο μισαλλοδοξίας, σε έναν κόσμο που βάλλεται από την έλλειψη στόχων και ιδανικών, σε ένα κόσμο που πονάει και υποφέρει από τα συναισθηματικά αδιέξοδα. Η Γυναίκα πρωτοστάτησε, ακόμα και στους κοινωνικούς αλλά και στους εθνικούς αγώνες του τόπου της. Έκανε κι αυτή τις θυσίες της για την πρόοδο της κοινωνίας. Υπήρξε και είναι ο στυλοβάτης της. Ο φύλακας και συντηρητής όλων των ηθικών αξιών. Αποτελεί, αναμφισβήτητα τον πυρήνα της οικογένειας, καθώς γνωρίζει να στέκεται πολύ καλά στο ύψος των περιστάσεων.
Η Γυναίκα ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι, ένα σύμβολο αγάπης, ομορφιάς, στοργής αλλά και κατανόησης, εγκαρτέρησης και τρυφερότητας. Υπάρχει κάτι πιο όμορφο από την γυναίκα; Μπορούμε να της αρνηθούμε μήπως το δικαίωμα να επενδύσει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς της και των οραμάτων της; Από τη φύση της είναι πλασμένη για τη μητρότητα, τη συντροφικότητα, τη δεκτικότητα και παράλληλα προικισμένη με απίστευτη δύναμη και αντοχή.
Ένα τέτοιο πλάσμα και να το γιορτάζουμε μόνο μια μέρα το χρόνο. Ε, όχι... λοιπόν! Κι ακόμα δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να πάψουμε να πιστεύουμε πως ο πρώτος ρόλος της γυναίκας στη ζωή, πέρα απ’ όλα τα άλλα, είναι αυτός που της δώρισε η φύση προνομιακά και δεν μπορεί να έχει ισότιμα οποιοσδήποτε άντρας! Το ρόλο της ΜΗΤΕΡΑΣ!!! Κι αυτό μόνο φτάνει!

* Στίχος του Μήτσου Τσιάμη από τη συλλογή «Δοκίμιον Σιωπής».

Μηθυμναίος