Μια μελαγχολική ομολογία

Μια μελαγχολική ομολογία: Δεν έχω καταφέρει να κάνω το όνειρό μου πράξη και το χόμπι μου επάγγελμα. Μπορώ να πω ότι, τουλάχιστον, το προσπάθησα. Σίγουρα όμως, δεν πούλησα κάποιες αρχές μου, ούτε ποτέ πρόδωσα το όνειρό μου. Ακόμα το κυνηγάω βαδίζοντας στον ίδιο δρόμο.
Παρόλο που ο καθένας έχει τα όνειρά του, παρόλο που... μπορεί να ζει με αυτά, και παρόλο, τέλος που θα το ήθελα... αυτό δεν σημαίνει πως η ζωή θα τα επαληθεύσει κιόλας. Αυτή είναι αμείλικτη. Τραβάει το δικό της δρόμο...

Σαν να μην έφτανε αυτό είμαι και των ακραίων συναισθημάτων, Αλλιώς δεν εξηγείται, ότι με μεγάλη ευκολία γίνομαι απαισιόδοξος, αλλά και την άλλη στιγμή, μια μικρή αλλαγή με κάνει να είμαι αισιόδοξος. Είναι ένα παιχνίδι της ζωής μου ανάμεσα σε ακραία συναισθήματα. Και βλέπω, ύστερα απ’ όσα συνέβησαν ότι ακριβώς το συναίσθημα μπορεί αλλά και πρέπει να είναι οδηγός στις αποφάσεις μου.

«Η αλήθεια του καθενός είναι το ψέμα του, που το έφτιαξε να μοιάζει... αληθινό».

Σ' όλη μου τη ζωή το ψάχνω και δεν έχω βεβαιωθεί ότι το έχω βρει.

Μηθυμναίος