Πήγα στον Ιανό για καφέ, το διάβασα στο τραπεζάκι μου και μ’ έπιασε μια θλίψη. Ευτυχώς δεν βλαστήμησα... Έγραφε:
«Ένας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του,
είναι ένας σπόρος που πάει να βλαστήσει·
ένας Ρωμιός που γυρίζει στον τόπο του,
είναι ένας άνθρωπος που πάει να βλαστημήσει.
Ελλάδα, σε κράτησα πάνω μου κατάσαρκα με· δαιμόνισες».
Από τις «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη» του Γιώργου Σεφέρη
Στις ρίζες και στο γυρισμό μου, γαμώτο, η Ελλάδα συνεχίζει να με πληγώνει...
Και το κακό είναι ότι βλέπεις συχνά τα λόγια του ποιητή, δυστυχώς, να επαληθεύονται...
«Ένας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του,
είναι ένας σπόρος που πάει να βλαστήσει·
ένας Ρωμιός που γυρίζει στον τόπο του,
είναι ένας άνθρωπος που πάει να βλαστημήσει.
Ελλάδα, σε κράτησα πάνω μου κατάσαρκα με· δαιμόνισες».
Από τις «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη» του Γιώργου Σεφέρη
Στις ρίζες και στο γυρισμό μου, γαμώτο, η Ελλάδα συνεχίζει να με πληγώνει...
Και το κακό είναι ότι βλέπεις συχνά τα λόγια του ποιητή, δυστυχώς, να επαληθεύονται...
Mithymnaios
test
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς καμιά αμφιβολία έτσι είναι. Δυστυχώς· οι ποιητές μας, επιβεβαιώνονται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας… επαναπατριζόμενος, δηλαδή ένας που επιστρέφει στην πατρίδα του, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας Μ ε τ α ν ά σ τ η ς στον τόπο του. Το βλέπει· το ζει. Ζει τη ρεμούλα και ντρέπεται. Όχι γι’ αυτόν ή την πατρίδα του αλλά για τους Έλληνες. Αυτοί που δημιούργησαν τη ρεμούλα και «γύψωσαν» την Ελλάδα σαν μια «κιβωτό» ευάλωτη, και πάρα αυτά, την κάναν και χτήμα τους.
Βάιος Φασούλας, Τρίκαλα - Ιανουάριος 2007
Μετανάστης έφυγα, σα μετανάστης αισθανθηκα όταν γύρισα πίσω στο χωριό μου, μα πράγμα παράξενο, μετανάστης αισθάνομαι ακόμα σε τούτη δω την ξένη χώρα, κι όταν πεθάνω μετανάστης θα είμαι, αλλά υπάρχει ελπδίδα, το βασίλειο του Αχέροντα είναι εληνικό, ελεί θα βρω την αιώνια γαλήνη, έστω κι ας μην έχω το ελληνικό κέρμα εισόδου που δικαιούμαι σαν Έλληνας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓαβριήλ Παναγιωσούλης,
Νέα Υόρκη
Βλέπετε πως εμείς που έχουμε ζήσει σε άλλες χώρες, έχουμε αυτό τον ιδιαίτερο τρόπο να προσεγγίζουμε τα πράγματα, αλλά και να πικραινόμαστε όταν τα όνειρα και η νοσταλγία τόσων χρόνων στην ξενιτιά, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα που μας προσφέρει τούτη η γλυκιά κατά τα άλλα πατρίδα μας. Μακάρι, Γαβριήλ μου, μέχρι τότε να μη χρειάζονται πια διόδια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτράτος
Πήγα στην πατρίδα μου, ο νόστος μου έγινε στάχτη, ένα σιγανό μοιρολόι γι' αυτά που ήξερα, γι' αυτά που χάθηκαν, για την ελιά που κόπηκε, για τους ανθρώπους που άλλαξαν. Αισθάνθηκα για άλλη μια φορά ξένος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό "Τον Φταίχτη"
Γαβριήλ Παναγιωσούλης
Νέα Υόρκη