Ελάχιστη εξόφληση αγάπης έναντι της οφειλόμενης

 

Εγκάρδιο αντίδωρο η αφιέρωση του βιβλίου

Αφιερωμένο, έναντι ενός μεγάλου χρέους αγάπης, 

στη δεύτερη πατρίδα μου, τη Βενεζουέλα, 

για όσα μου χάρισε και όσα μου δίδαξε στη ζωή. 

¡Gracias por tanto!

Βενεζουέλα

Είναι γιατί η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου. 

Είναι γιατί, κοιτάζοντας πίσω, όλα αυτά τα χρόνια μού φαίνονται 

τα πιο ωραία. 

Είναι γιατί αυτά έζησα, αυτά μου ανήκουν. 

Είναι απλά η ζωή που έχω να θυμάμαι. 

Γι’ αυτό θα τη λατρεύω και θα τη μνημονεύω εσαεί, είτε αυθόρμητα 

είτε –το πιθανότερο– νοσταλγώντας την! 

Κανένα μέρος του κόσμου δεν αξίζει, άμα δεν βάλεις μέσα στην ιστορία σου τους ανθρώπους του, τα αισθήματα, τα γεγονότα που έζησες, και κάθε φορά, ανακαλώντας τα στη μνήμη, αυτά ξεπηδούν και σωριάζονται σαν φωτογραφίες που αρνούνται να ξεθωριάσουν. Πόσα χρόνια και πόσες παραστάσεις ζωής έχω μετρήσει. Η ταινία μπροστά μου τώρα σε slow motion και… ξαναρχίζει της ζωής το μέτρημα.

Εδώ είναι όλα. Κύτταρα που επιμένουν να νοσταλγούν… Οι τόποι μας, όπου οι άνθρωποί μας και οι ιστορίες τους. Καμιά φορά αφουγκράζομαι τις ανάσες. Αναζητώ τα χαμόγελα. Συνειδητοποιώ τη μετέωρη αγωνία του χρόνου που περνάει και χάνεται. Όλα περνούν από μπροστά μου. Καταγράφονται ακόμη –ανεξήγητο πως και γιατί– στου μυαλού τα θολωμένα. Όλα: μικρά, μεγάλα, ωραία, σπουδαία, ασήμαντα… Διακρίνω τις στιγμές. Ονειρεμένες κι ανεπανάληπτες! 

Κι ο καθένας με το δικό του όνειρο, με τα φορτία του και τις ιστορίες του, τις έμμονες ιδέες και τα επίμονα συναισθήματα. Με τη λάμψη και τη μοναδικότητα που μετέτρεπε το συμπτωματικό σε νόημα, την αφορμή σε αιτία, το τυχαίο σε απολύτως καθοριστικό. Ήμασταν νέοι τότε, ανέμελοι, ξενιτεμένοι και ωραίοι! Αν κι από άλλο τόπι ύφασμα φτιαγμένοι, μας ένωναν οι ίδιοι κωδικοί.

Ωραία χρόνια, αξέχαστα! Εκεί στη μακρινή Βενεζουέλα. 

Στράτος Δουκάκης