Από το περιθώριο των λογισμών - Πλανόδια κείμενα

Με τούτο το βιβλίο μου, ανοίγω χαραμάδες να ξεχυθεί το συναίσθημα, που συνεχίζει να βγαίνει ολοένα και σε πιο πολλά αντίτυπα. Κι απ’ αυτά τα κενά που, επί τούτου και κατά περίσταση, αφήνω, θα φανούν –σαν αστραπές μέσα στα σύννεφα– δικά μου εσωτερικά σενάρια, κάτι να μαρτυράνε στους «απέξω»…

Μετά από τόσα χρόνια, μπορώ να επιβεβαιώσω ότι είμαι ένα άτομο που μπορεί να γυρίζει τη σελίδα, αλλά αφήνει τσακισμένη τη γωνία της για να επανέλθει... Δεν ξεφορτώνομαι εύκολα εκείνα τα μικρά ακατάστατα κομμάτια ενός αλησμόνητου παρελθόντος. Συνήθειά μου να γυρίζω τον χρόνο στα «κάποτε» και στα «τότε» αφού το μυαλό μου ακολουθεί τα χαρτογραφημένα μου «χθες» και τα αχαρτογράφητα «αύριο», χαραμίζοντας επιπόλαια το «τώρα».

Λένε πως οι μουσικοί δεν αποσύρονται· σταματούν όταν η μουσική μέσα τους σωπαίνει. Κι εγώ ένιωθα να υπάρχει μέσα μου λίγη μουσική ακόμη. Κι άλλο ένα που έχω κατά νου: «το πουλί δεν τραγουδάει γιατί έχει απαντήσεις· τραγουδάει επειδή έχει τραγούδια». Και τέτοια, υπήρχαν. Ό,τι κι αν πρεσβεύανε…

Είναι υπέροχο, πιστεύω, ένας άνθρωπος να μπορέσει κάποια στιγμή, τις όποιες μύχιες σκέψεις του, να τις συμπυκνώσει και να τις αποτυπώσει, κατά μία έννοια, σ’ ένα σχήμα 17 Χ 24 ενός βιβλίου κι αυτό να διαρκεί για πάντα. Σε κάθε περίπτωση, όταν μπορεί κάποιος να πάει την ιστορία του λίγο παρακάτω, ας το κάνει.

Επέλεξα κείμενα, διάσπαρτα –ίσως κι ασύνδετα– που είχα δημοσιεύσει, από το 2016 και μετά, στα ιστολόγιά μου (Μηθυμναίος και Φωτοχυσίες). «Πλανόδια κείμενα από το περιθώριο των λογισμών μου» που συμπληρώνουν τον μονόλογο της ζωής μου. Τα συμμάζεψα, χωρίς πρόσθετα μερεμέτια για τούτο εδώ το βιβλίο.

Στράτος Δουκάκης