Τις προάλλες μοιράστηκα,
με επιλεγμένους φίλους, δυο λόγια για τον υπέροχο τροβαδούρο Λέοναρντ Κοέν που «έφυγε»…
Δυο λόγια για ’κείνον κι ένα τραγούδι του, το Dance
me
to
the
end
of
love.
Το άκουσα στο ραδιόφωνο με την είδηση της φυγής του και… δίχως υπερβολή, στριφογύριζε στο μυαλό μου, όλη μέρα.
Κάποιοι –να ‘ναι καλά οι
άνθρωποι– μού απάντησαν εξαίροντας την
ευαισθησία μου… Κι εγώ, θα ’θελα να πω, με την ευκαιρία, και να το θέσω
καθαρά προσωπικά, πως δεν είναι κάτι ιδιαίτερο· είναι μερικά
απλά πράγματα, πολύ απλά, που μ' αγγίζουν και είναι αυτά ακριβώς που προκαλούν και
κινητοποιούν την ευαισθησία μου. Αυτήν επικαλέστηκαν κι εκείνοι, απαντώντας στο
«μοίρασμα».
Αυτό, ομολογώ, μ’ έκανε
να σκεφτώ και να αναρωτηθώ: ποιος, άραγε, δεν ευαισθητοποιείται ακούγοντας ένα
τραγούδι που τον αγγίζει, διαβάζοντας ένα βιβλίο, βλέποντας μια ταινία ή
απολαμβάνοντας τις χαρές και τα όμορφα δώρα της φύσης;
Στέκομαι, ωστόσο, στο
τραγούδι, στη μελωδία, στην ερμηνεία, στο στίχο… Ιδίως στο στίχο… Αν μ’ αγγίξει,
του αφήνω χώρο, εισβάλει μέσα μου και με αναστατώνει. Μου γρατζουνάει την ψυχή,
κυριεύει και στοιχειώνει το νου. Με κάνει να νοσταλγώ. Ταυτίζομαι και… γίνομαι
ένα μαζί του. Κι αν «άλλων είναι ζωές»,
εγώ το συνδυάζω με κομμάτια της δικής μου ζωής.
Πράγματι, είναι
καταπληκτικό πώς γίνεται να δημιουργούνται τόσα διαφορετικά συναισθήματα, τόσες
διαφορετικές εκδοχές από ένα και μοναδικό ερέθισμα;…
Έτσι
μου συμβαίνει, κατά καιρούς, με τα τραγούδια. Έρχονται να μου
ψιθυρίσουν κάτι σαν ικεσία, σαν… κάλεσμα για ξεσήκωμα. Συνωμοτώ! Τα δέχομαι και
τα κουβαλάω μέσα μου. Γίνονται, ή μάλλον τα κάνω δικά μου, τόσο άμεσα και
καταλυτικά που, αβίαστα και αυθόρμητα,
καταφέρνουν να οριοθετούν και να σημαίνουν, να αγαλλιάζουν ή
να πονάνε και να μου υπενθυμίζουν για λίγο –στη σκιά των αναμνήσεων–
κάτι από καιρό χαμένο, αυτό που, ίσως κάποτε κυνήγησα και… δεν έφτασα.
Τα τραγούδια που ακούω και μαζί τους πονάω,
άλλων είναι ζωές αλλά αυτά αγαπάω.
