Μαζί μεγαλώσαμε!
Δέκα χρόνια ζωής
κουβαλάει, πλέον, στην πλάτη του το ιστολόγιο τούτο.
Μεγάλωσε! Φορτωμένο
απ’ τα χρόνια... Έτσι φαντάζει στα δικά μου μάτια.
Μαζί δέκα
χρόνια, εδώ!
Το να μεγαλώνεις
δεν σημαίνει μονάχα «κλείνω χρόνια»…
Είναι κι άλλα. Είναι η διαδρομή!
Στο διάβα των δέκα χρόνων αραδιάζαμε μαζί σκέψεις, λέξεις, εικόνες και όχι μόνο.
Μαζί ορίζαμε
το κάδρο μας, τι χώραγε, τι περίσσευε.
Μεγαλώσαμε!
Σερφάροντας τότε –«κυματοδρομείς»
στη μέση του καιρού– συναντηθήκαμε με πολλούς κι ανακαλύψαμε ο
ένας τον άλλον.
Ήταν οι εποχές
που τα σπίτια μας τούτα «γειτόνευαν»· δεν
ακουμπούσαν απλά το ένα στο άλλο. Ξεχείλιζε το συναίσθημα. Ανοίξαμε πάρε-δώσε και, με την ασφάλεια της καλωδιωμένης
απόστασης, (με βλέμματα συμπάθειας και άσκοπης προσπάθειας) φτιάξαμε φιλίες. Κάποιες άντεξαν. Άλλες
όχι τόσο…
Λίγο ο ένας να καθυστερήσει,
λίγο ο άλλος να προπορευτεί, πάει το «μαζί».
Με τα χρόνια, ωστόσο,
τον αρχικό ενθουσιασμό –αυθόρμητο, άμεσο, διαυγή κι ωραίο όσο διήρκεσε– διαδέχτηκε η ρουτίνα. Αργότερα η ανία και… η πλήξη, καθώς και ιδιοτροπίες (ανθρώπινες) ανίκανες
να εκφραστούν. Στη ζωή, δυστυχώς, δεν είναι όλα
φτιαγμένα στα μέτρα μας.
Και ανυποψίαστοι, για… να αποφύγουμε τη φθορά, κυκλωθήκαμε με τείχη· και γίνανε τα
τείχη η φυλακή μας.
La vida nos acorta la vista y nos alarga la mirada,
λέει
μια ισπανική παροιμία.
Δηλαδή:
Η ζωή μάς
περιορίζει το βλέμμα και μας μακραίνει τη ματιά.
Μελαγχολική
–παρότι διδακτική– διαπίστωση.
Κι ενώ ο καιρός περνά άτονος και
άδειος από συγκινήσεις παρασέρνοντάς μας με όλα τα
πριν, τα ίσως, τα μετά, τα ποτέ και τα πάντα της ζωής, θέλω να εκφράσω την αμέριστη εκτίμηση, το
σεβασμό και την αγάπη μου στη φιλία σας που αξιώθηκα.
Σας ευχαριστώ!
