Οι μέρες περνούν. Ίδιες και… εν πλήρει τάξει. Όλα
ξεθωριάζουν, αδυνατίζουν και χάνονται. Δε βρίσκεις εύκολα εναλλακτικές διαδρομές προκειμένου να αποφύγεις τη μονοτονία
που φέρνει η επανάληψη. Η ρουτίνα, η επανάληψη και η καθημερινότητα. Κι αυτή τη
ρουτινιάρικη καθημερινότητα απλά την αντέχεις χωρίς να την αποδέχεσαι. Έτσι
γίνεται και επιβάλλεται. Είναι η δύναμη της συνήθειας.
Όλα τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής: φευγαλέες εικόνες, απόμακροι ήχοι, κάτι σαν ψίθυροι
μάς ταξιδεύουν και χάνονται μέσα στην αχλή του χρόνου, καθώς η σιωπή περισσεύει, και… μπλέκουν στο νωθρό ρυθμό που μας
επιβάλλει τούτο το αβάσταχτο τίποτα της εποχής μας.
Κι εκείνα τα καλύτερα που λέγανε πως
έρχονται, αργούν που να πάρει…
