Για ένα αδέσποτο ερωτηματικό θέλω να μιλήσω…

Ένα άπραγο ερωτηματικό που ο χρόνος είχε παραμερίσει, αφήνοντάς το στο κενό, παρεμβάλλεται, αιωρείται και… σαρκάζει. Ήταν να μην πάρει φόρα… Επιμένει, προκαλεί, ζητάει, πεισμώνει, αντιδρά, επαναστατεί, δεν ικανοποιείται, αλλά και… δεν υποφέρεται. Είναι απ’ αυτά που συνωστίζονται, κάποιες φορές, μέσα στην θολούρα μας «δι' ασήμαντον αφορμήν».

Είπα να το ξεσκονίσω λίγο· να περισώσω τουλάχιστον τα προσχήματα. Από τότε ήθελα να το κάνω. Δεν το έκανα. Τότε θα είχε νόημα. Δεν το έκανα. Το κάνω τώρα, και ξέρετε γιατί; Γιατί από τότε που τρύπωσε λαθραία μέσα μου έχω την αγωνία του απροσδόκητου που ποτέ δεν σπιλώθηκε, ποτέ δεν συγχρωτίστηκε με τα λειψά και τα παζαρεμένα της ζωής. Μου φάνηκε τότε –και είμαι σίγουρος τώρα– πως δεν ήθελε να με κάνει να νοιώθω κάποια υποχρέωση γι’ αυτά τα «υποτίθεται» που δημιουργούν έμμονες ιδέες και επίμονα συναισθήματα. Από εκείνα τα συναισθήματα τα οποία προσέτι είναι σύμμαχος και σύντροφος στη ζωή και ασπίδα προστασίας στα καθημερινά.

Συναισθήματα. Συγκινήσεις. Ψυχή! Πες τε το όπως θέλετε. Ας αφήσουμε μόνες τις λέξεις να ξεπλύνουν τα νοήματά τους. Τα πολλά ενδιάμεσα κουράζουν…

Παρασύρθηκα. Καθυστέρησα, ναι. Μη μου χτυπάς καρδιά μου· ξέρω… Πάντα τα στοιχειώδη και αυτονόητα τελούν υπό αίρεση και σε κάθε περίπτωση υπό... καθυστέρηση. Δεν έχει πώς, ούτε γιατί. Ας μάθουμε, επιτέλους, ότι για να γιατρέψουμε μια πληγή πρέπει να πάψουμε να την αγγίζουμε…

Τελικά συμβιβάζομαι λέγοντας: δεν χάθηκε και τίποτα, ένα αδέσποτο –παρ’ όλη τη γοητεία του– ερωτηματικό ήταν. Απ’ αυτά που καταφέραμε να γεμίσουμε τη ζωή μας ξεχνώντας κάποια υπέροχα θαυμαστικά! Κι αν έχει τέτοια η ζωή, που να πάρει…

Εν τω μεταξύ, οι ώρες περνούν, γύρισε κάτω η μέρα. Νύχτωσε... Τραβάω την κουρτίνα μη και το ξαφνιάσει η «ασήμαντη παρουσία μου». Έχασα πλέον κάθε επαφή με το «αδέσποτο ερωτηματικό» μου. Έμειναν κάποια ξεχασμένα αγγίγματα να τάζουν όλα τους τα χάδια στα θαυμαστικά, να λογαριάζουν και να παζαρεύουν τις ξεθωριασμένες ενοχές τους. Για να σωπάσουν.

Αμήχανοι αποχαιρετισμοί ξεφλουδίζουν τη νύχτα. Ακούω τα αγκομαχητά τους. Φαντάζομαι την αμηχανία τους· δεν τη βλέπω, τη φαντάζομαι… Παραισθήσεις κι ανάσες μονολογούν και νανουρίζουν τα όνειρα για να με ταξιδέψουν… Μονολογώ κι εγώ μαζί τους συνειδητοποιώντας πως όλο αυτό δεν είναι παρά μια πρόφαση, μια μακριά προσμονή, αναμένοντας, το τι θα επακολουθήσει.

         Νηστικός από λέξεις, συλλαβίζω ψευδίζοντας τους φθόγγους μιας λιγομίλητης εξήγησης. Μου φαίνονται τόσο φτωχές, τόσο μικρές οι λέξεις, που με τρομάζουν. Ξέρω, οι λέξεις διστάζουν δίχως άλλοθι κι ας λέει ο κόσμος… Ωστόσο βρήκαν καταφύγιο στην ψυχή μου. Στις πιο μοναχικές στιγμές μου έμαθα ποιος πραγματικά είμαι...