Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το, το ξεχασμένο μονοπάτι σου…

Λουδοβίκος των Ανωγείων *

Κοίταξε εμένα

Η μικρή ελιά για πρώτη φορά γέμισε καρπό. Ο γεωργός την αγαπούσε γιατί του θύμιζε την πρώτη του αγάπη, κοντούλα και στρουμπουλή. Της είχε φτιάξει ένα περιδέραιο με ασπρισμένες πέτρες και συχνά καθόταν και κουβέντιαζε μαζί της τα όνειρα και τις αναμνήσεις του. Η ελιά κάθε μέρα και πιο όμορφη.

Ένα πρωί του Νοέμβρη ο γεωργός άπλωσε πανιά κι άρχισε να την ραβδίζει. Πάνε οι ελιές, πάνε τα φύλλα, πάει η ομορφιά. Η ελιά μέσα στα αναφιλητά της μονολογούσε:
– Μ αγαπούσε και με χάλασε; Πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη; Έλεγε και ξανάλεγε. Τότε ακούει μια μαργαρίτα να της λέει:

– Άκουσε να σου πω! Ο άνθρωπος δεν ξέρει την αγάπη. Μην τον παρεξηγείς. Κοίταξε εμένα που μια ζωή με μαδάει για να μάθει...

Ένας κλέφτης

Μια εργάτρια μέλισσα καθώς μπαινόβγαινε στα άνθη του κάμπου , είδε έναν άγγελο να κοιμάται και σάστισε. Λευκοντυμένος, με μακριά μαύρα μαλλιά, είχε προσκέφαλο μια πέτρα. Τα φτερά του προσεκτικά διπλωμένα. Όταν ο άγγελος άνοιξε τα μεγάλα γαλάζια μάτια του οι ουρανοί της φάνηκαν τρεις.

- Είστε ένας άγγελος του Θεού;

- Ναι, είμαι ένας άγγελος του Θεού.

- Και είστε αγόρι η κορίτσι;

- Δεν είμαι, είπε και γύρισε αλλού το κεφάλι

- Ούτε εγώ είμαι, η βασίλισσα τα πήρε όλα. Όμως, ήθελα να σας ρωτήσω. Εκεί στους ουρανούς που γυρνάτε τον έρωτα τον έχετε δει; Πως είναι;

- Ένας κλέφτης. Από σένα πήρε το κεντρί κι από μένα τα φτερά.

         Οι Γειτονιές των Λέξεων

Πώς χαθήκαμε μέσα στην υπερβολή και τα επίθετά της! Οι τεχνίτες των λέξεων αφού τις σμίλεψαν, τις παρέδωσαν στα χείλη. Ο ήχος, αρμονικός πρέπει, και με σωστή ανάσα και δοσολογία. 

Δεν μας είπαν για τις γειτονιές των λέξεων, ποιες αγαπιούνται μεταξύ τους, ποιες όχι. 
Ας πούμε η λέξη «καλά», έχει το λάμδα να ενυδατώνει τα δύο ανοιχτόκαρδα άλφα. Ωστόσο το αναγκάσαμε να συνοδεύει την επιτυχία, μια καθόλου «επιτυχή» συναλλαγή.

Τι δουλειά έχει το «καλή» με την επιτυχία; Υπάρχει κακή επιτυχία; Η λέξη «αγάπη» θα έπρεπε να κατοικεί στην ανάσα, στο βλέμμα και στη σιωπή. Εμείς φροντίσαμε να την ενισχύσουμε με το «πολύ» και το «πάρα πολύ». Όταν λέμε «σ' αγαπώ πάρα πολύ» φωτίζουμε την απουσία και τη φτώχεια της.

Όσο πιο πολλά επίθετα, τόσο πιο μικρό το περιεχόμενο της αγάπης. Άλλωστε η περιγραφή των αισθημάτων δεν ανήκει σ' εκείνους που τα δηλώνουν αλλά σε κείνους που τα λαμβάνουν.

Λες πως μ' αγαπάς αλλά μετράει τι φτάνει σε μένα!

Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων επιμένει να είναι ένας σύγχρονος παραμυθάς. Σύγχρονος όμως είναι με την έννοια πως δρα επί των ημερών μας. Διαφορετικά τα υλικά του που είναι κυρίως ο λόγος και δευτερευόντως η μουσική έλκουν την καταγωγή τους από εποχές αρκετά παλιότερες.