Δεν γράφω πια όπως παλιά. Κάποτε ήταν αλλιώς. Γέμιζα το άσπρο χαρτί με λέξεις κι άδειαζα εγώ... Τώρα αυτά που τυλίγουν τις σκέψεις μου, άλλη λογική τα ορίζει. Αυτά που θέλω να πω είναι τόσο λίγα, που δεν προλαβαίνουν να φτάσουν στα ακροδάχτυλά μου, να χτυπήσουν τα ανάλογα πλήκτρα, να… γίνουν λέξεις. Ν’ αποτυπωθούν στον υπολογιστή μου. Στη συνέχεια να τα «καλουπώσω» και να φτιάξω το γραφτό μου. Τότε, διάλεγα σκέψεις και μάζευα στιγμές απ’ τη ζωή μου. Τις σόδιαζα μέσα μου, για να ’χω απόθεμα. Στα θέματα... Μετά τις έβαζα στο ζυμωτήρι του μυαλού μου, τις έπλαθα, έπαιρνα και χρώματα, τις χρωμάτιζα, τις στόλιζα –λιτά, σαν την ψυχή μου…– και πήγαινα για το επόμενο.
Τις μάζευα μια μια και τις διατηρούσα μέσα μου. Να τις έχω. Να τις μοιράζομαι. Για κάθε μια είχα κι ένα χρώμα. Γεμάτη η παλέτα μου από χρώματα, για όλες τις στιγμές. Τις όμορφες που με γέμιζαν, τις άσχημες που μ’ έθλιβαν και τις ξεχωριστές που με ξεσήκωναν.
Το ’παιζα και έμπειρος ζωγράφος… Διάλεγα –δικές μου ήταν άλλωστε– τα ανάλογα χρώματα και τις χρωμάτιζα. Με κόκκινο έβαφα τα καμώματα και τις τρέλες του έρωτα… Με γαλάζιο τον άπιαστο –σαν τα όνειρα– ουρανό μου! Με μπλε, ποια άλλη παρά τη θάλασσα, που ανοιγόταν μπροστά μου και με ταξίδευε. Με κίτρινο τις μέρες εκείνες που δεν ήξερα τι μου γίνεται… Με πράσινο την ασύγκριτη φύση που λάτρευα. Με γκρίζο τα κουρέλια της καρδιάς μου… Με μαύρο τη ψυχή μου όταν την έπιανε πανικός. Και με άσπρο την ελπίδα!
Τώρα ψάχνω ένα άλλο χρώμα. Αυτό που θα μου δίνει κουράγιο να κοιτάζω τη ζωή κατάματα. Αυτό που θα μου δίνει δύναμη κάθε φορά που χάνω τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. Αυτό που θα με κάνει να σηκώνομαι ξανά και ξανά. Πιο δυνατός. Με περισσότερα όνειρα. Με πιότερη αγάπη. Με περισσότερη δύναμη και μαγεία, να χορτάσω τη ζωή. Γιατί μαγεία είναι η ζωή… παρ’ όλες τις αναποδιές της. Μαγεία και τούτος ο κόσμος ο «μικρός ο μέγας»!
Θυμάμαι, από παιδιά μαθαίναμε να χρωματίζουμε τις στιγμές της ζωής μας. Ίσως να μη πετυχαίναμε τα χρώματα τότε. Μαθαίναμε όμως. Κι αν κάποιες φορές μας έβγαιναν πιο σκούρα κι άλλες πιο ζωντανά, ήταν πάντα χαρούμενα γιατί το κάναμε με αγάπη και χαμόγελο! Χαμόγελο λοιπόν! Αυτό είναι. Αυτό θέλω. Αυτό το χρώμα ψάχνω. Το καθάριο, το λαμπρό, το φωτεινό, το υπέροχο χρώμα που έχει ένα χαμόγελο… Για τη ζωή μου, για να τη χρωματίζω πλέον –εκείνη και τις στιγμές της– μ’ αυτό.
Το Τραγούδι μου
