Δε χρειαζόμασταν και πολλά, χρόνο και όρεξη να είχαμε κι έφταναν για να σκαρώσουμε κάτι αξέχαστες βραδιές χαλάρωσης και νοσταλγίας. Μαζευόμασταν, που λέτε, στην πίσω αυλή του σπιτιού μου, βάζαμε δίσκους κι ακούγαμε τραγούδια. Τραγούδια αγαπημένα... που μας ταξίδευαν. Μου έρχονται συχνά στο νου εκείνα τα βράδια, ιδίως όταν ακούω τώρα, κάποιο από αυτά τα αγαπημένα τραγούδια που με κάνει να επιστρέφω, να θυμάμαι και να αναπολώ.
Φανατικός λάτρης του καλού ελληνικού τραγουδιού, είχα μια πλούσια δισκοθήκη. Αυτό άλλωστε ήταν και το χόμπι μου: οι δίσκοι και τα βιβλία. Διέθετα και τον ανάλογο χώρο στο σπίτι, γεμάτο βιβλία, δίσκους, στερεοφωνικά, ηχεία κι άλλα τέτοια διάφορα ώστε να κάνω τον ήχο απόλαυση. Εκεί μέσα χανόμουν μετά τη δουλειά, να ξεκουραστώ, να διαβάσω και ν’ ακούσω μουσική. Παραδίπλα ένα αίθριο, μια εσωτερική αυλή, γεμάτη από κρεμαστές γλάστρες με καταπράσινα φυτά που σκορπούσαν μια αύρα δροσιάς στις ζεστές τροπικές νύχτες της πόλης που ζούσα, τη Βαλένσια της Βενεζουέλας. Εκεί, λοιπόν, συνέβαινε –και συνέβαινε συχνά– να συναντιόμαστε, μια παρέα Ελλήνων, να τα λέμε, ν’ ακούμε τραγούδια... να ταξιδεύουμε. Ταξίδια παράταιρα που μας πήγαιναν και μας έφερναν, μνήμες με πόθο νοσταλγικό. Κάτι τέτοια σκαρφιζόμασταν για να συναντηθούμε, να διώξουμε το άγχος. Βρίσκαμε χρόνο –άλλο που δε θέλαμε– αφήναμε τις καθημερινές μας σκοτούρες κι εννιά είχε ο μήνας...
Ήμασταν αγαπημένη παρέα, ο Γιώργος, η Πάγη, ο Μίμης, ο Γιάγκος, η Σοφία, η Κική (που έφυγε νωρίς και μας άφησε...), ο Γιάννης, η Σούλη, η Αθηνά, ο Δημήτρης, η γυναίκα μου κι εγώ. Χαμηλώναμε τα φώτα, ανάβαμε κεριά κι απολαμβάναμε. Δημιουργούσαμε έτσι ατμόσφαιρα απαραίτητη για μια μουσική απόλαυση. Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον χαμηλού φωτισμού, η ψυχή κι ο ρομαντισμός μας... πετούσαν. Το ένα τραγούδι έφερνε το άλλο, η μια κουβέντα την άλλη και γουλιά γουλιά τα ποτηράκια άδειαζαν. Αυτά ζητούσε η ψυχή μας, αυτά της δίναμε. Με τέτοιο περίσσευμα διάθεσης φτιάχναμε αυτή την εκπληκτική ατμόσφαιρα με συντροφιά τα τραγούδια και, όσο περνούσε η ώρα, τα κάναμε δικά μας. Κάθε τραγούδι και μια ιστορία, ξεχωριστή για τον καθέναν μας. Ξεχνούσαμε, οτιδήποτε άλλο και βρίσκαμε το μέσα μας...
Αφουγκραζόμασταν τους στίχους, που εισχωρούσαν στα σωθικά μας κι άφηναν τα σημάδια τους. Τους γυροφέρναμε στο μυαλό μας μη τυχόν και μας ξεφύγει κάποιος... και χαθεί. Τους σιγοψιθυρίζαμε κι ο ψίθυρος αυτός σιγά σιγά έπαιρνε ένταση και γινόταν φωνή· κι ας μη τους ξέραμε όλους απ’ έξω, εκεί χαλούσε κάπως το πράγμα... Ωστόσο και σ’ αυτό δώσαμε λύση. Επιλέξαμε τα πιο αγαπημένα τραγούδια, τα έγραψα σ’ ένα τετράδιο κι απ’ αυτό τα τραγουδούσαμε. Έκτοτε το τετράδιο αυτό έγινε η Βίβλος μας. Σ’ αυτό σκύβαμε να ξεδιψάσουμε. Αυτό είχαμε μπροστά μας, αυτό ανοίγαμε για να θυμηθούμε τα ρεφρέν και τα κουπλέ των τραγουδιών μας. Αυτό το τετράδιο το έχω κρατήσει, υπάρχει ακόμα, οι φίλοι είναι μόνο που έχουν σκορπίσει - που έχουμε σκορπίσει…
Το χρωστούσα ετούτο το ταξίδι. Πρώτα σ' εμένα τον ίδιο και στις μνήμες που δεν μ’ αφήνουν κάθε φορά που θα τύχει ν’ ακούσω ένα απ’ αυτά τα αγαπημένα τραγούδια. Ξεπετιούνται μπροστά στα μάτια μου κι άλλη λύση δεν υπάρχει: γυρίζω το ρολόι του χρόνου πίσω και παραδίνομαι πίνοντας της νοσταλγίας το γλυκόπικρο εκχύλισμα. Γιατί σ’ αυτά τα βράδια με το λίγο φως «φιλίες πέρασαν καλές, όνειρα, έρωτες... κι αξέχαστες στιγμές».
Πόσο ταυτιζόμαστε φίλε Στράτο, στα μουσικά ακούσματα που ξεχωρίζουμε,στα ταξίδια του νου, τ ακατάπαυστα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη δέσεις ποτέ το σκαρί σου στο μώλο,να συνεχίσεις να ταξιδεύεις μ όλους τους ανέμους.Πάντα το ταξίδι είναι γοητευτικό.
Παίρνω τη γλύκα απο τα τραγούδια,στάλαξαν ιδιαίτερα απόψε στην καρδιά μου γιατί ήταν μια μέρα πολύ βαρειά κι έτσι συνόδευσαν τις τελευταίες στιγμές και φεύγω αλλιώς
Καλό σου ξημέρωμα, μ όσα αγαπάς!
Έχω διαπιστώσει προ καιρού, Χαρούλα, πως κοινά συναισθήματα μας κυριεύουν κι όχι μόνο στα μουσικά ακούσματα.
ΔιαγραφήΕίναι που κάποιες φορές «συνωμοτεί κι αυτό το σύμπαν», βλέπεις, δίνοντας δίκιο στον Κοέλιο που επιμένει σ’ αυτό.
Όσο για τις δέστρες στο μώλο, μόνο για ανεφοδιασμό, μάτια μου… Το σκαρί το «αναπλωρίζω», να ‘ναι έτοιμο πάντα -με ούριους ή μη ανέμους- για τα ταξίδια του μυαλού και της σκέψης μου, που όλο θα ψάχνουν να βρουν τους κατάλληλους προορισμούς.
Κι όσο για τα τραγούδια μου ελπίζω να στάζουν πάντα γλύκα στην καρδιά και χάδι στα αυτιά σε όσους έχουν το χάρισμα να τους αγγίζει το «ντορεμί» τους.
Μια θαυμάσια Κυριακή να έχεις!
Καλησπέρα Στράτο , αλήθεια πόσο όμορφη είναι η ζωή όταν εκεί στη Βαλένσια υπήρχαν φίλοι Έλληνες που μοιραζόσαστε ελληνικά μουσικά ακούσματα ! Με την καλή παρέα , με λίγο κρασί και με τους στίχους να πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα είναι μαγεία και ταυτόχρονα νοσταλγία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη φωτογραφία μου θυμίζει και την δική μου εσωτερική αυλή με πολύ πράσινο και τρείς hamacas. Τα ακούσματά σου είναι από τα εκλεκτά αγαπημένα που εισχωρούν στα μύχια των ευαίσθητων ψυχών .
Μελαγχόλησα αναπολώντας .τη δική μου διαφορετική πορεία , όμως χαίρομαι που έζησες τόσο όμορφα .
Καλό σου βράδυ
Τι να πω, συνταξιδιώτισσα των άλλων τόπων, ήταν η νιότη μας τότε, ήταν που δεν μας πίεζαν τόσα προβλήματα… (ή μπορεί και να μην τα παίρναμε τοις μετρητοίς…) ήταν η διάθεση που πλημμύριζε νοσταλγία για ό,τι μας έλειπε και το βρίσκαμε στην παρέα, στη συντροφιά, στο τραγούδι και στο εβίβα!
ΔιαγραφήΔεν ξέρω πάντως συγκινούμαι –και μελαγχολώ, όπως κι εσύ– βαθύτατα κάθε που τις ξαναφέρνω στο νου αυτές τις στιγμές. Ανέκαθεν ήμουν –κι ευτυχώς παραμένω– λάτρης του τραγουδιού, της μουσικής και των στίχων…
Οπότε συμπάσχουμε… το ξέρω και σε καταλαβαίνω.
Καλά να περνάς φίλη μου!
Φιλε Στράτο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο εξωτερικό μας ενώνει η κοινή μας προέλευση, τα δικά μας γουστα αυτά που γεννηθήκαμε, μεγαλώνυν σε υπερθετικό βαθμό από την νοσταλγία,
Επειδή εγώ σήκωσα δικό μου Μπαϊράκι είχα λίγες τέτοιες στιγμές στην Γουατεμάλα, όμως εδώ στην Νέα Υόρκη συναντηθήκαμε πολλές φορές με φίλους πρώην ναυτικούς, και κάναμε ολυνύχτια παρέα ακούγοντας τραγούδια πίνωντας με μεζεδάκι και καλή καρδιά.
¨ομως μια παρατήρηση, τα τραγούδια που μας θύμζαν νοσταλγικά τα περασμένα τα περισσότερα ήταν Ισπανικά εκεί διαμορφωνόταν ένα κλίμα αλεγρίας, όπως και τα Ελληνικά, ένεκα που έφυγα πολύ μικρός δεν είχα νοσταλγικές ελληνκές αναμνησεις.
Δεν φταίω εγώ αλλά η τότε κατάσταση, αφού δεν υπήρχε ούτε γραμόφωνο...
χαιρετώ
Γαβριήλ
Vi las noticias entre puerto Cabello y valencia el asesinato de la pareja Venezolana x mis Venezuela etc.
saludos
Gabo
Διόλου δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να ήταν κι αυτό, φίλε μου. Η κοινή μας μοίρα, οι καταβολές μας, το «κάτι» που μας έλειπε. Σε μένα συνέβαιναν και συνέβαιναν συχνά κάτι τέτοια, τα αποζητούσα άλλωστε.
ΔιαγραφήΈχεις δίκιο… τα «σπανιόλικα» τραγούδια, όχι ότι δεν μας άρεζαν ή δεν μας συγκινούσαν, τουναντίον, αλλά τα είχαμε σε καθημερινή βάση… δίπλα μας. Ενώ το ελληνικό μας έλειπε.
Έχεις δίκιο… τα «σπανιόλικα» τραγούδια, όχι ότι δεν μας άρεζαν ή δεν μας συγκινούσαν, τουναντίον, αλλά τα είχαμε σε καθημερινή βάση… δίπλα μας. Ενώ το ελληνικό μας έλειπε.
En relación de este orrible hecho ocurrido en la autopista Valencia-Puerto Cabbelo es de aquellos que ocurren diariamente y te desepcionan. Claro este tomó mas relevancia porque eran personas renombradas. Lástima, amigo Gabo (veo que te gustó… el apodo) que cosas así ocurren en este país.
Mis saludos y un abrazo fraternal!
Με την γλαφυρή περιγραφή σου Στράτο μου και τα υπέροχα τραγούδια, βρέθηκα κι εγώ στην πίσω αυλή σας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την εντύπωση, χωρίς την εμπειρία, ότι η ξενιτειά και η νοσταλγία για κάθε τι το Ελληνικό, ενώνει τους ανθρώπους.
Όμορφο είναι που μοιράστηκες μαζί μας τις αναμνήσεις σου.
Να έχεις μια όμορφη ημέρα!
Βλέπεις, Μάγδα μου, πόσο η φαντασία μας, μας βοηθάει να ζήσουμε στιγμές που ούτε κατά διάνοια θα τις είχε βάλει ο λογισμός μας.
ΔιαγραφήΒλέπεις ότι διά της «Οδού Διαδικτύου» βρισκόμαστε, όχι μόνο στην πίσω αυλή, αλλά και στις καρδιάς τα μονοπάτια…
Να έχεις αυτή την εντύπωση για τους Έλληνες της ξενιτιάς… έχουν το κάτι διαφορετικό.
Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα!
Ένα τετραδιάκι, μερικά άψυχα πράγματα πως ζωντανεύουν και γιγαντώνουν τις μνήμες μέσα μας!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά ξάδερφε και πάντα να περνάς υπέροχα στις "συναντήσεις σου" μαζί τους!!
Αυτά γινόντουσαν τότε, Γιώργη, τώρα που διάθεση...
ΔιαγραφήΠάντως ήταν πράγματι υπέροχες στιγμές!
Ωραίες περιγραφές ,με ζωντανές εικόνες,συναισθήματα διανθισμένα όμορφα με την αρμονία των ψυχών και των χορδών.Οταν εἲναι όμορφες οι μνήμες καλωπίζουν με την τρυφερότητά τους το παρών και το μέλλον μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό κι αν είναι έκπληξη, Σπύρο, η επίσκεψή σου εδώ και η παρουσία σου στα σχόλια. Τιμή μου! Θέλω να πιστεύω πως θα συνεχίσεις να περνάς από εδώ... κέρασμα δεν θα λείπει.
ΔιαγραφήΚαι βέβαια, στα όσα γράφεις, έτσι είναι όταν η "τα συναισθήματα διανθίζονται με την αρμονία των ψυχών και των χορδών"... Πολύ σ' ευχαριστώ!