ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΟΥΖΟ… (Ι)

Είναι μεσημέρι, η θάλασσα καθρέφτης κι όλο δροσιά. O Άγγελος, μόλις πριν λίγο, έχει βγάλει μια σακούλα αχινούς. Μας φώναξε, την παρέα, να στρωθούμε στο τραπέζι. Τους άνοιξε, τους καθάρισε έριξε τα κόκκινα και κίτρινα αυγά τους σε μια πιατέλα, έβαλε αρκετό λεμόνι και λαδάκι που μαζί με τη λίγη θάλασσα που περιείχαν οι αχινοί έγινε ένας μεζές θαύμα για ούζο. Ξέρετε το ούζο είναι το ποτό της θάλασσας, της συντροφιάς και της κουβέντας. Έχει μια ιδιαιτερότητα, μια «επιθετική γεύση» που με τις πρώτες γουλιές νιώθεις να ελευθερώνεσαι. Χρειάζεται εύθυμη ατμόσφαιρα, μέσα σ’ ένα χαλαρό και ήρεμο κλίμα, αλλά και τους δικούς του μεζέδες. Αυτοί κάνουν πιο ήπια την επίδραση του οινοπνεύματος στον οργανισμό και δίνουν την ευκαιρία να καθίσεις με μια καλή παρέα και να πίνεις αργά το ουζάκι σου για πολλές ώρες, χωρίς το φόβο της μέθης.
Το μυστικό για την απόλαυση της κατανάλωσης ούζου είναι να το συνοδεύσει κάποιος με μεζέδες όπως: παστή σαρδέλα Καλλονής (μεζές δυσεύρετος, είναι αλήθεια, αλλά ίσως ο καλύτερος), κρίταμα τουρσί, κουκιά βραστά, ξεροτηγανισμένα κολοκυθάκια και μελιτζάνες και κανα δυο πλοκάμια ξερού χταποδιού περιχυμένα με λίγο ξύδι. Μια ντοματούλα κομμένη στα τέσσερα, λίγο αγγουράκι τραγανό και δροσερό, λίγη φέτα και ζυμωτό ψωμί. Αυτά είχαμε. Τι άλλο χρειαζόμασταν. Πιάσαμε μια δροσιά κι άρχισε η «ιεροτελεστία».

Ένας τόπος τόσο όμορφος και γεμάτος χαρές, όπως η λεσβιακή γη, που υμνήθηκε και αποτέλεσε έμπνευση για ποιητές, ζωγράφους, συγγραφείς με πλούσια ηλιοφάνεια και έξοχη ποικιλία γλυκάνισου και άλλων αρωματικών φυτών, ήταν φυσικό να γεννήσει και να εντάξει στην παράδοσή του, εδώ και αιώνες, την παραγωγή ούζου. Θα έχετε ακούσει σίγουρα για το Μυτιληνιό ούζο κι ακόμα πιο σίγουρο θα το έχετε δοκιμάσει. Άλλωστε στη σύγχρονη Ελλάδα ουζερί υπάρχουν παντού.

Παραδοσιακά το ούζο πίνεται γουλιά - γουλιά (συνήθως με νερό - δεν θα έλεγα με πάγο από τη στιγμή που υπάρχει παγωμένο νερό). Κι επειδή με ενδιέφερε το θέμα, κάθισα και έψαξα διάφορα για το ούζο όπως π.χ. ότι το ούζο που δεν ασπρίζει δεν είναι και καλό. Αυτό γιατί το άσπρισμα, η λεγόμενη «γαλανάδα» ή «γαλάνιασμα» οφείλεται στην ανηθόλη και για να δοκιμάσετε αν ένα ούζο περιέχει την απαιτούμενη ανηθόλη είναι ένα προς ένα, δηλαδή σ’ ένα ποτήρι νερό βάζουμε μισό ούζο και μισό νερό, το ανακατεύουμε (πάνω-κάτω) κι αν δεν ασπρίσει ή «γαλανιάσει» τότε αυτό σημαίνει ότι δεν περιέχει αρκετό γλυκάνισο ή ανηθόλη, οπότε αυτό έχει σαν συνέπεια την απώλεια μυρωδιάς και γεύσης… Αν όμως ασπρίσει, τότε το τεστ έχει βγει… θετικό!

Κι επειδή όπως σας είπα το έψαξα το θέμα, θα τα πούμε σε συνέχειες.

Mithymnaios