Πώς ν’ αντισταθείς σε τούτη τη λάγνα γοητεία της στιγμής;

Πρώτη μέρα του χρόνου. Πρωτοχρονιά με λιακάδα. Ο καιρός επιμένει σε παρατεταμένη άνοιξη. Αίθριος, ανέφελος, γαλήνιος, διαυγής. Πρωινό, λίγο πριν το μεσημέρι, μια βόλτα προς τη θάλασσα που την αγαπώ πολύ, όπως τις αμαρτίες μου. Οικειότητα που με στρέφει εκεί. Νησιώτης είμαι, πώς θα μπορούσε να ήταν αλλιώς; Τα άλμπουρα των ιστιοφόρων που φαίνονταν πάνω από τα χαμηλά σπίτια ήταν το έναυσμα. Πήρα τη διαδρομή προς τη μαρίνα. Και να ο αιφνιδιασμός του μη αναμενόμενου. Απίστευτο, αλλά αληθινό, πόσο τυχερός αισθάνθηκα μ’ αυτό που αντίκρισα: Το γαλάζιο, θάλασσας και ουρανού να αντικατοπτρίζεται στης φύσης τον καθρέφτη. Όλα μαζί, ουρανός, βουνό, αραγμένα ιστιοφόρα, ανακατεμένα στην παλέτα της φύσης και του καιρού. Η φύση βάφεται με τα δικά της γαλάζια χρώματα και δεν ρωτάει κανέναν γι’ αυτό. Η ομορφιά ενδυναμώνεται στη βεβαιότητα του πρόσκαιρου, στην αιωνιότητα της στιγμής. Πόσο θα ’θελα να σταματήσω την ώρα, να μην κυλάει. Είναι γιατί κάτι τέτοιες μοναδικές στιγμές, ίσως να μην επαναληφθούν. Το κινητό μου η λύση και οι παρακάτω φωτογραφίες μάρτυρες…