Σε τούτες τις μελαγχολικές μέρες με τις τόσες ρωγμές και αντιξοότητες της απρόβλεπτης καθημερινότητας, την ώρα που δικαιούμαστε ξενοιασιά, εμείς σπρώχνουμε το χρόνο κι αρχίζουμε να διαβάζουμε τη ζωή από το τέλος. Χαμογελάμε ψάχνοντας τις μικρές καθημερινές χαρές. Όσες τέλος πάντων αντιστοιχούν στο μερτικό μας. Χαρές να ’ναι, έστω και σκηνοθετημένες… Προσαρμόζουμε τα πρέπει και τα θέλω για να ανταπεξέλθουμε, εξασκούμε τις αντοχές μας, αποφορτίζουμε κάθε υποψία αρνητικής ενέργειας, κατευνάζουμε τα όποια πάθη και θυμούς και αποθεώνουμε αυτές τις χαρές για να τεντώσουμε το χρόνο και τον ορίζοντα της ύπαρξης μας. Θα μας χρειαστούν στο ταξίδι και τον προορισμό μας.
Ας ευχηθούμε να ‘ναι μακρύς ο δρόμος στον πηγαιμό για την Ιθάκη που λέει ο λόγος και ο ποιητής. Αφήστε που, εγώ ο αφελής, που σε όλα μου παθαίνω ψύχωση με τη λεπτομέρεια, δηλώνω –ανενδοίαστα και με μπόλικη επιείκεια– ότι αργά άρχισα να κατανοώ «η Ιθάκες τι σημαίνουν»…
Mε ό,τι κι αν σημαίνει η δική σου "Ιθάκη", Στρατή μου, εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδη η πορεία και ευλίμενοι οι προορισμοί σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είναι για όλους μας, αγαπητή μου Μαρία. Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
ΑπάντησηΔιαγραφή