Μια «Σύγχρονη Τραγωδία»…

 * Το παρακάτω κείμενο το έλαβα από την αγαπητή φίλη και ποιήτρια

Τζένη Κουφοπούλου. 

Μου έκαναν εντύπωση οι αλήθειες του 

που «φωτογραφίζουν» τη σύγχρονη ζωή μας

ή τη «σύγχρονη τραγωδία» μας.

Μια «Σύγχρονη Τραγωδία», γραμμένη από καθημερινούς ιππότες της ηλεκτρονικής διαπερατότητας! Ούτε Σοφοκλής ούτε Ευριπίδης, ούτε αίματα ούτε πάθη.

Ο Χάρης, η Ελένη, ο Πήτερ η Ναταλί... όλοι άσημοι και απαράσημοι του έρωτα και της σιωπής, που συναντιώνται λίγα pixels πιο κει απ’ τη συνάντηση, που αγκαλιάζονται εικονικά, κάνουν έρωτα φανταστικά κι αναρωτιούνται ύστερα σε ποιά ερωτογόνο ζώνη του μετρό   θα κατέβουν...

Ζωγραφίζουν τα σώματα ονειρεύονται ηδονές, κρεμούν καρφιά στη μύτη, κρίκους στα χείλη -τα φιλιά φεύγουν τρομαγμένα- στη γλώσσα μικρά μεταλλικά μπαλάκια, να μπερδεύονται τα σύμφωνα, να πνίγουν τις χαρές...

Τα βήματα βιαστικά σε επόμενες αγκαλιές sms, στα μακρινά δευτερόλεπτα μιας ζωής, που κυλάει απ’ τα δάχτυλα και τις μνήμες σα νερό τρυφερό στα ρυάκια της άνοιξης και...φεύγει.

«Α ζωή τί όμορφη που είσαι», ψιθύριζε ο Ζαχ. Παπαντωνίου στα αναγνωστικά του δημοτικού, του δικού μας, σε έναν άλλο χωρόχρονο, που η αγκαλιά ήταν σωμάτινη , αναρχική, φωτοβόλα, τα φιλιά γλυκό του κουταλιού και τα μάτια του έρωτα κατ’ ευθείαν απλώνονταν στης καρδιάς την αλάνα.

Μα η ζωή έχει δύναμη κι ο έρωτας φλόγα... θα καούν κάποια στιγμή, φαντάζομαι και θα ριγήσουν... Είθε! 

Τζένη Κουφοπούλου