Η ζωή είναι όντως στιγμές…

           Εδώ και μερικές ημέρες βρέθηκε στην τσέπη μου διπλωμένο ένα χαρτάκι με μια φράση με δυσανάγνωστα γράμματα γραμμένη από μένα: «πορεύομαι με τα υλικά που μου χάρισε η ζωή». Τώρα να σας πω αν την άκουσα ή τη διάβασα δεν είμαι σίγουρος, ωστόσο θυμάμαι ότι τη σημείωσα. Τη σημείωσα γιατί ένιωσα ότι κάπου κολλάει με μένα.

Συμβαίνει, όταν διαβάζω, και λιγότερο όταν ακούω μια φράση που με αγγίζει, με την υποψία πως μπορεί να μου ταιριάζει, τη σημειώνω όπου βρω, ως συνήθως βιαστικά και κακογραμμένα, τόσο που με δυσκολεύει αφάνταστα, όταν έρθει η στιγμή να την επαναφέρω.

Έτσι και τούτη η φράση που, βλέποντάς την τώρα, άρχισε να στριφογυρίζει επίμονα στον περίγυρο του μυαλού μου. Μιας και με προκαλούσε, σκέφτηκα να την παραφράσω, όσο γίνεται, για να μου ταιριάζει καλύτερα. Άλλωστε γι’ αυτό τη σημείωσα τότε. Για κάποιο λόγο.

Προς στιγμήν, η υποψία ενοχής αν το κάνω, μου προκαλεί μια σχετική σύγχυση. Δοκιμάζω, με τη λιγότερο άδικη επέμβαση, και την γράφω δίχως να αλλάξω το νόημα και δίχως να την «κακοποιήσω». Το τολμώ κάνοντάς την, με μόνο μια λέξη, πιο συγκεκριμένη: «πορεύομαι με τα υλικά που μου χάρισαν στιγμές της ζωής μου»! Μου ταιριάζει απόλυτα και δίχως δεύτερη σκέψη την κάνω μότο μου.

Άλλωστε, και στα αθέατα μονοπάτια της πορείας μου, ανέκαθεν κουβαλούσα αυτό το υλικό από στιγμές που μου έδινε ο εαυτός μου. Ακόμη και οι ασήμαντες που δεν τις παραβλέπω μήτε τις ξεχνώ γιατί αν τις απομονώσω και τις κόψω θεωρώ ότι ακρωτηριάζω ένα μέρος της ζωής μου.