«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

2 Οκτ 2020

Το οικείο της νιότης που χάνεται…


Μέσα στη μελαγχολική γύμνια της εποχής που μας έλαχε να ζούμε είναι και κάποιες στιγμές που, θέλεις δε θέλεις, αδύνατο να αρνηθείς. Μήνες είχαν περάσει, αναβολή στην αναβολή, για κείνη τη φιλική σύναξη. Απρόσμενη η πρόσκληση. Θερμή η παράκληση. Και πώς να αρνηθείς;

Με τη φευγαλέα απροσδιόριστη αγωνία του φόβου να κυριαρχεί, το επιβεβλημένο πρωτόκολλο στη σκέψη και το ενδεχόμενο του τι θα συναντήσεις να απαιτεί μεγάλη προσοχή. Δέχτηκα να πάω.

Εντάξει, εφτά άτομα όλα κι όλα. Μέσα στα όρια. Οι μάσκες μπορεί να έκρυβαν το μισό πρόσωπο, ωστόσο ήταν εμφανή κάποια άλλα σημάδια. Ήταν η περίπτωση; Ήταν οι τόσοι μήνες; Δεν ξέρω, πάντως με την πρώτη ματιά διέκρινα στους φίλους μου το πέρασμα του χρόνου. Σε μερικούς ανελέητο. Σε άλλους κάπως φιλικό. Υποθέτω πως το ξάφνιασμά μου δεν έγινε αντιληπτό. Ποτέ δε είχα ανάγκη, τόση όσο τώρα, έναν καθρέφτη δεν έχω τέτοιες αγωνίεςνα κοιταχτώ. Να δω και να συγκρίνω και τα δικά μου σημάδια. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα έντονα ένα βαθύ και μυστήριο συναίσθημα: πώς γίνεται –σε τόσο λίγο διάστημα που είχαμε να ιδωθούμε– να χάνεται το οικείο της νιότης… Κατά τα άλλα ήταν μια όμορφη βραδιά. Μας έλειπε. Μας λείπει…


4 σχόλια:

  1. Είναι που μαζί με τη νιότη, χάθηκε ξαφνικά και η αυθόρμητη συντροφιά, η δίχως δεύτερη σκέψη ανταπόκριση στο φιλικό κάλεσμα. Γεράσαμε σε λίγους μήνες, μας λύγισε ο φόβος και η αμφιβολία για το άγνωστο. Το βρίσκω εφιαλτικό να βρίσκεσαι κοντά σε οικεία πρόσωπα κι αντί να απολαμβάνεις το χρόνο μαζί τους, να αγωνιάς αν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης. Να κρατιέσαι σε απόσταση και να στερείσαι το άγγιγμα, την αγκαλιά και το φιλί. Ακόμα και η υπόσχεση πως "θα ξαναβρεθούμε σύντομα" ακούγεται ως παραφωνία πια. Γύρισε ο κόσμος σελίδα, Στρατή μου. Μπήκαμε στην "εξ αποστάσεως" εποχή.
    Αγάντα να το βγάλουμε κι αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω, Μαρία, τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, δεν ξέρω αν όντως «μπήκαμε στην "εξ’ αποστάσεως" εποχή, ωστόσο αυτό που θα πρέπει να αποβάλουμε -και πολύ σωστά το γράφεις- είναι ο «φόβος και η αμφιβολία για το άγνωστο». Θα πρέπει νομίζω να προσπαθήσουμε -με κάθε τίμημα- να διατηρήσουμε έναν τρόπο, έναν εαυτό που ν’ αξίζει να προστεθεί σ’ ένα άθροισμα ανθρώπων. Σε μια παρέα φίλων.
      Με την καλημέρα μου!

      Διαγραφή
  2. Αχ πολλές φορές συμβαίνει αγαπητέ φίλε. Κυλάμε μέσα στο χρόνο, στη φθορά και στην επιρροή του. Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και δεν θα πρέπει να το βάλουμε κάτω, Γιάννη, με τίποτα. Ας μεγαλώνουμε όμορφα αφήνοντας πίσω τα γκρίζα και τα μαύρα.

      Καλή Κυριακή, φίλε!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!