Ατακτοποίητη υπόθεση

            Το πάλευα μέσα μου. Δεν ήταν μόνο το ρίγος που μ’ έπιανε κάθε φορά που τον έφερνα στο νου. Είναι που πέρασαν και τα χρόνια. Πολλά χρόνια! Είναι ο χρόνος που άφησα να φύγει. Είναι που δίσταζα στην ιδέα να τον αντικρύσω. Η αμφιβολία, μήπως και δεν με θυμηθεί. Δεν με αναγνωρίσει. Το οδυνηρό, μιας τέτοιας και μόνο σκέψης. Εν τω μεταξύ πέρναγε ο καιρός κι έμενε μια ατακτοποίητη υπόθεση να διαιωνίζει το «βόλεμα»… Θα έπρεπε να δώσω ένα τέλος στην εκκρεμότητα. Να πάρω τη δύσκολη απόφαση. Εξυπακούεται ότι όσο το αναβάλλεις τόσο σε δυσκολεύει. Κάποιες φορές δεν με καταλαβαίνω...

Προσεγγίζοντας την εικόνα του μου είναι αδύνατο να τη διαγράψω. Η αναγκαία υπενθύμιση. Τα επίμονα συναισθήματα και οι έμμονες σκέψεις καθώς πάω να συνοψίσω αυτή την εικόνα. Νομίζω πως αξίζει –θα ’χε νόημα– να ανοίξω μια μικρή έστω παρένθεση και να την περιγράψω… Να τον περιγράψω συνοπτικά –όχι για να μετριάσω την αναβλητικότητά μου αλλά για να αποδώσω στο ελάχιστο– αυτό που αρμόζει.

Άνθρωπος ακριβοδίκαιος και ευγενούς στόφας, βαθιάς ταπεινότητας, μέσα στη μοναξιά του. Αξιοπρεπής κι ανθρώπινος μέσα στη μελαγχολία του. Ένα πρόσωπο. Το μέτρο. Ο λόγος. Η γλώσσα. Το ήθος. Όλα σε ένα. Η απλότητα. Ναι! Δεν ξέρω αν αυτή η απλότητα μαζί με την περηφάνια κάνουν τους ανθρώπους, μέσα στην καθημερινή τους ζωή, ξεχωριστούς!