και... το όνειρο παραμένει όνειρο…
Τώρα που χάλασε για τα
καλά ο καιρός και τ’ απογεύματα τα ’χει στριμώξει ο χειμώνας σε βαθμό να έχουν
μικρύνει στο τίποτα σχεδόν, συλλογίζομαι πόσο μου λείπει εκείνο το αιώνιο
καλοκαίρι που έζησα για χρόνια στο τροπικό. Γι’ αυτό «σαν παραμύθι θα το πω, ό, τι αγαπώ δεν τελειώνει» και πάντα θα το
νοσταλγώ.
Κι όσο κάποιος
ταρακουνάει το συρτάρι της μνήμης, οι μνήμες καταλήγουν να ταρακουνήσουν
εκείνον... Το παρελθόν πάντα θα ακουμπά στο μέλλον πιο στέρεα από όσο μπορείς
να φανταστείς. Κι εγώ, ως συνήθως, κρατιέμαι από κάτι τέτοια και προσπαθώ να
επιπλεύσω στην επιφάνεια με μνήμες, να… νοσταλγώ και να θυμάμαι.
Από το 1963 στη
Βενεζουέλα. Η ξενιτιά την έκανε δεύτερη πατρίδα μου. Μια στοίβα χρόνια (41
ολόκληρα) έζησα εκεί. Δεν τα λες και λίγα; Τώρα, εδώ και κάποια χρόνια
διεκπεραιώνω την παρουσία μου εδώ, στην πρώτη.
Πάλι μιλώ για ξένους
τόπους κι όλο γυρνώ στα ίδια, θα μου πείτε… Σωστά και με το δίκιο σας. Γιατί,
όπου κι αν πάω εκεί γυρνώ κι εκεί, στο ίδιο δρομολόγιο, στριφογυρίζω.
Σε τούτη την περίπτωση, ομολογώ, δε φταίω
εγώ, η Σ. είναι που, άρχισε –κι αυτή
από τα ίδια συμπτώματα του χειμώνα– να ξεμυαλίζεται και να ονειρεύεται
επίγειους παραδείσους! Φούντωσε, μέσα μου λοιπόν η νοσταλγία, μαζί κι αυτό το
saudade, (το αλλιώτικο συναίσθημα, της μελαγχολικής λαχτάρας, της νοσταλγίας
και της μνήμης) κι άρχισαν τα… ερεθίσματα. Με «παρέσυρε»! Άλλο που δεν ήθελα κι
εγώ –για να παινέψω και να την εντυπωσιάσω– άρχισα να βρίσκω ό,τι καλύτερο είχα
και πιο όμορφο από φωτογραφίες και συμβάντα εκείνης της πατρίδας, να
παρασύρομαι κι αντάμα να ταξιδεύω μαζί της…
Βέβαια τα συρτάρια τώρα
είναι κάτι φάκελοι τακτοποιημένοι και καλά φυλαγμένοι στα αρχεία του
κομπιούτερ…
Θα μπορούσε όλο τούτο να
είναι ένα παραμύθι. Ένα όνειρο που συντηρείται από αυτή την ίδια την ανάγκη που
έχουμε όλοι. Να ονειρευόμαστε!
Αυτές οι μέρες του χειμώνα, που είναι τόσο μικρές και πολλές φορές σκοτεινές, έχω την αίσθηση πως με το που ξυπνάω, και ξυπνάω νωρίς, έρχεται το βράδυ και ξανακοιμάμαι. Δεν είμαι καθόλου άνθρωπος του χειμώνα Στράτο, έχω μέσα μου, ως άμυνα κυρίως, το καλοκαίρι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε καταλαβαίνεις τί όαση είναι οι φωτογραφίες από την δική σου Βενεζουέλα, απέραντες αμμουδιές, πλατειές γαλάζιες θάλασσες, φοινικόδεντρα, ππςςς αυτό αν δεν είναι όνειρο τότε τί!
Πολύ ''ονειρική'', απολαυστική, παραμυθένια ανάρτηση σκάρωσες για άλλη μια φορά.
Σ' ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου :)
Όσο ο χειμώνας, εμάς τους αμάθητους, μας τρομάζει και μας κάνει να ψάχνουμε, νοερά έστω, για αμμουδιές, θάλασσες και φοινικόδεντρα, εμένα με «στέλνει» πίσω στη μακρινή μου, δεύτερη πατρίδα να συναντήσω και να δω τη ζωή μου, τις εικόνες της. Φτάνει ένα ασήμαντο ερέθισμα, μια αναφορά απ’ τη «Σ» ή απ’ την «Α» ή απ’ την «Χ», ένα αφόρητο χειμωνιάτικο κρύο, μια μουντάδα να μου ξυπνήσει μέσα μου αναπολήσεις και να με κάνει να ταξιδεύω… Αναρωτήθηκα κάποτε (με στίχο του Σεφέρη…) «Τι να γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας:»
ΔιαγραφήΆλλο ένα παιδί του καλοκαιριού εδώ! Πιάνω όμως τον εαυτό μου πλέον να αποδέχεται με ευγνωμοσύνη ακόμα και τα άσχημα. Αντέχω το κρύο με μια πρωτόγνωρη υπομονή. Γνωρίζω εξάλλου πως αυτές οι εναλλαγές κρύβουν πολλές ομορφιές και είναι κομμάτι της ζωής μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανέμορφες οι φωτογραφίες και τα λόγια σου Στράτο.
Νιώθω την αναπόληση στο χθες σαν ανάγκη της ψυχής, που γυρνάει στην ασφάλεια του παρελθόντος.
Την ανάγκη του να ονειρευόμαστε όπως επισημαίνεις κι εσύ στο κλείσιμό σου! ☺
Εύχομαι ολόψυχα καλή κι ευλογημένη χρονιά!
Σε καλωσορίζω Αριστέα μου, βλέπεις ότι έτυχε να συντροφεύω τη ζωή μου με αιώνια καλοκαίρια και μ’ αυτό δεν θέλω να πω ότι με πιάνει πανικός κάθε που χειμωνιάζει και δεν αντιλέγω για τις ομορφιές των εναλλαγών που φυσικά είναι κομμάτια της ζωής μας κι αυτά. Αλλά να, παίρνω αφορμές και «γυρίζω», ταξιδεύοντας στο παρελθόν και το συγκρίνω –ασυνείδητα, πολλές φορές- με τα τρέχοντα… Κι όταν χρειαστεί να αποδεχτώ το αυτονόητο, φωνάζω: «Άσε το χειμώνα, μωρέ, να λυσσάει»! Ονειρεύομαι τότε τα περασμένα αλλά και συμβιβάζομαι κι ας μην είμαι μαθημένος στους 2 βαθμούς που γράφει σήμερα το θερμόμετρο.
ΔιαγραφήΝα ‘σαι καλά και σ’ ευχαριστώ!
Είναι ίσως η ανάγκη που έχουμε όλοι μέσα μας να γυρνάμε όπου ζήσαμε και να στρογγυλεύουμε αναμνήσεις.Τίποτα δε τις αμαυρώνει αντίθετα τις κάνει πιο θελκτικές και πιο ανταγωνιστικές απο το σήμερα.Καλή Χρονιά Στράτο μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ, Χαρά μου, να διαγράψω, έτσι ξαφνικά απ’ το μυαλό μου, την όποια νοσταλγική διάθεση, κατά καιρούς, μ’ αναγκάζει να επιστρέφω και να θυμάμαι όσα έζησα, όσα ένιωσα και κυρίως όσα κουβαλάω ακόμα μαζί μου. Άλλωστε είναι φυσικό να ποθούμε, ό,τι μας λείπει, δεν νομίζεις;... Περαστικό όμως κι αυτό. Όπως όλα.
ΔιαγραφήΚαλή Χρονιά, καλή μου και με υγεία πρωτίστως!
Και το είχα ανάγκη λίγο καλοκαιράκι, έστω και μέσα από κάρτες και αναμνήσεις. Είναι ένα κομμάτι της ζωής σου εκεί Στράτο μου, τα καλύτερα ίσως χρόνια, και πώς να μην νοσταλγείς και να μην ανακαλείς εκείνα τα "καλοκαίρια";
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Χρονιά εύχομαι να έχεις, με λιακάδες και απάνεμες μέρες!
Πόσο θα ‘θελα, Μαρία μου να μπορούσα να σου χαρίσω λίγο από εκείνο το ατέλειωτο καλοκαίρι… Απ’ τις φωτογραφίες «κλέψε» λίγο, όσο χρειάζεσαι.
ΔιαγραφήΕύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου, ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ κι ό,τι ποθείς!
Υ.Γ. Κατά κάποιο παράξενο τρόπο «χάθηκε» η χτεσινή μου απάντηση στο σχόλιό σου…
Εγώ Στράτο θα σου τα χαλάσω λίγο τώρα, γιατί και οι δύο Πατρίδες που γνώρισα το καλοκαίρι ήταν ένα ''σπάνιο φαινόμενο''. Βοστώνη μεριά (η δεύτερη Πατρίδα),το καλοκαίρι είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Χιόνι όμως, να φάνε κι οι κότες-που λέγαμε στο χωριό μου. Φέτος όμως, ο κακός μας ο καιρός, είναι πολύ εντάξει. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και στην πρώτη μου Πατρίδα τον Λογκανίκο Σπάρτης (Ταΰγετος 850 μ. υψόμετρο). Εκεί τουλάχιστον απολαμβάναμε το χιόνι με τσιπουράκια, τσίχλες, κοτσύφια και περιμέναμε βοήθεια εξ ουρανού, να βρέξει η να βγει ο ήλιος για να λιώσει το χιόνι. Εκχιονιστικά μηχανήματα η Νομαρχία δεν διέθετε. Πριν 2-3 χρόνια η Βοστώνη είχε ένα βαρύ χειμώνα, σε 3 εβδομάδες, έπεσαν πάνω από δυόμισι μέτρα χιόνι. Ονειρευτείτε λοιπόν εσείς επίγειους παράδεισους, γαλάζιες θάλασσες, φοινικόδεντρα και απέραντες αμμουδιές κι εγώ θα σας ταξιδέψω ''ποιητικά'' σε ένα όμορφο χιονισμένο τοπίο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ Βοστώνη.....Εδώ Βοστώνη
Μας πλάκωσε το χιόνι.
Ακούτε τη φωνή των απελπισμένων και εγκλωβισμένων ( από τα χιόνια ) Βοστονέζων.
Εδώ Βοστώνη...
Εδώ Βοστώνη.
Φτάνει πια
δεν θέλουμε άλλο χιόνι.
ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ....
Δε χρειαζόμαστε φάρμακα, δε χρειαζόμαστε φαγητό, δε χρειαζόμαστε κουβέρτες, νερό, γάλα, ασπιρίνες, πάνες για μωρά και για μεγάλους, δε χρειαζόμαστε βαζελίνη για τα δακρυγόνα.
Εδώ Βοστώνη...
Εδώ Βοστώνη
δε μας επιτέθηκαν τα ΜΑΤ
μας επιτέθηκε το χιόνι.
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ!!!
Τσίπουρο ( πρωτοράκι κατά προτίμηση ) σε ατομική συσκευασία (μπουκαλάκι ) της μια ρουφηξιάς για να φτουράει.
Κονιάκ Γαλλικό ( το ακριβό ) γιατί η θερμοκρασία είναι μεταξύ 25 με 30 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν.
Καλοδεχούμενο θα είναι και κρασί ( χωριάτικο κοκκινέλι ) για ζεστούρα-καυτούρα. ( Εάν προσθέσετε και λίγα γαρίφαλα στο βράσιμο, δίνουν μια καταπληκτική γεύση ).
Εάν δεν ακούσετε τη φωνή μας σε μια εβδομάδα, αυτό θα σημαίνει οτι οι μετεωρολόγοι έπεσαν έξω και έριξε περισσότερο χιόνι, η το κονιάκ που στείλατε ήταν φτηνό και δεν ...δούλεψε.
Εδώ Βοστώνη...
Εδώ Βοστώνη
θέλουμε χωματερή
να πετάξουμε το χιόνι !!!!!
Γιώργος Ιατρού
Απο που αλλού, απ’τη Βοστώνη.
Τώρα τι να πω εγώ, φίλε Γιώργο… και μόνο που ξόδεψες τόσο χρόνο για να σχολιάσεις και μάλιστα με τόσο ποιητικό και ζωντανό, ραδιοφωνικό και αισιόδοξο τρόπο, τις δυσκολίες του δικού σας χειμώνα. Τι να πω... Υποκλίνομαι!
ΔιαγραφήΚι όχι μόνο, έχεις, από εμπειρία φαντάζομαι, και το αντίδοτο για την κάθε δυσκολία, για το κάθε φαινόμενο. Όλα απλά, φίλε, κι ωραία! Τι τσιπουράκι, τι κονιάκ (και μάλιστα ακριβό), τι ζεστό καλό κρασί.
Αχ, βρε Γιώργο, μπόρεσες με χιούμορ και ζηλευτή «θεατρικότητα» να δώσεις μια μούτζα σε όλους όσους, σαν κι εμάς, πανικοβάλλονται με το παραμικρό δείγμα χιονιού.
Και ξέρεις κάτι, γράφοντας την απάντησή μου τώρα, με κυρίευσαν οι τύψεις. Ντρέπομαι, μπορώ να πω, για τις χαρές των δικών μου καλοκαιριών -και μάλιστα έφτασα να το κοινοποιώ- και για όσα έζησα σε άλλα πιο γλυκά κλίματα…
Πάντως θα σ’ έχω υπ’ όψιν μου για όποιο πρόβλημα και αγωνία παρουσιαστεί.
Να ‘σαι καλά φίλε μου, σ’ ευχαριστώ από καρδιάς και εύχομαι ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε σένα και στην οικογένειά σου!
Μια απ'τα ίδια Στράτο μου. Τώρα και εγώ που δεν μπορώ να βγω έξω, ζω με τις αναμνήσεις. Αισθάνομαι γεμάτη απ' αυτές. Την ίδια χρονιά φύγαμε, το 63, εγώ για το Παρίσι που νοσταλγώ επίσης. Όμως τι ωραία, για σκέψου αυτούς που δεν έχουν κάνει τίποτα στη ζωή τους; Εμείς έχουμε να θυμόμαστε και να γεμίζουμε το μυαλό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά φιλιά
Εντάξει, Δώρα, ας μην τον αποδιώχνουμε το χειμώνα, χρειάζεται κι αυτός, είναι πιότερο η μουντάδα και το λίγο της μέρας που μας κάνει πιο έντονα να νοσταλγούμε καλοκαίρια. Αναλογίζομαι, αν για τροπικό, ερχόμουν από άλλα βόρεια, κρύα μέρη, πώς θα ήταν… Ευτυχώς σε λίγο θα σηκώσει την κουρτίνα και θα φανεί η Άνοιξη… Θα τη δεχτούμε με ανοιχτές αγκάλες!
ΔιαγραφήΣτράτο δεν είσαι ο μόνος που ο Χειμώνας μάλλον η κλεισούρα μέσα στο σπίτι του Χειμώνα σε κάνει και αναπολείς εκεί όπου έζησες σε ένα αιώνιο καλοκαίρι Είναι εκεί που λες, που σκέφτεσαι μα θα ξαναγυρίσει αυτή η εποχή; είναι εκεί όπου έζησες του καλοκαιριού τις φαντασίες, τα καρδιοχτύπια της αγάπης αυτά που ζωντανεύουν σε υπερθετικό βαθμό από το
ΑπάντησηΔιαγραφήτροπικό κλίμα... Πριν έρθω εδώ σε τούτο το παγωμένο τοπίο της Νέας Υόρκης έζησα 20 χρόνια ως ναυτικός μα και σε πολλά μέρη της Λατινικής Αμερικής μα και 8 χρόνια στην Γουατεμάλα Ε! ακόμα μέχρι σήμερα 'εκτονόνομαι' με το να γράφω αφηγήσεις του καιρού
εκείνου, οι μνήες του τότε μου νοστιμίζουν το σήμερα, είναι σαν το αλάτι στο φαγητό και με κάνουν να αντέχω στις βαρυχειμωνιές του καιρού και της ψυχής αυτής που αρνιέται να το βάλει κάτω... Πίστεψέ με φίλε μου γράφω κάθε μέρα και τα δημοσιεύω περνώ τις μελαγχολικές μέρες του Χειμώνα με την συντροφιά αυτών των άγνωστων αναγνωστών όπου εκεί βρίσκω και συνταξιδιώτες μιας περασμένης εποχής...
Σου εύχομαι καλή Χρονιά 2020
Τώρα εγώ, Γαβρίλη μου, γιατί τη δική σου «κλεισούρα μέσα στο σπίτι» τη βλέπω σαν μια καλή περίπτωση, μια δημιουργική εποχή αφού το ένα σου δίνει το άλλο. Γράφεις, σκέπτεσαι, δημοσιεύεις κι αντέχεις τις βαρυχειμωνιές. Έστω κι έτσι δεν αφήνεις τις εσωτερικές βαρυχειμωνιές να σε φορτίζουν. Όλες οι όμορφες αναμνήσεις των ταξιδιών και της νιότης ας μένουν στη μνήμη για πάντα να ζωγραφίζουν χαμόγελα!
ΔιαγραφήΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ, ΦΙΛΤΑΤΕ ΓΑΒΟ!
Τα καλά παραμύθια ξάδερφε οποίο κι αν είναι το τέλος τους δεν χάνουν ποτέ από την αξία τους!!! Τα διαβάζεις τα διαβάζεις και ποτέ δεν τα χορταίνεις!!! Πόσο μάλιστα όταν τα γράφει η ίδια η ζωή όπως εδώ....!! Τα φιλιά μου, καλή χρονιά με υγεία και χαρές!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞάδερφε, είναι στιγμές από σκονισμένες ιστορίες, ζωή σε τόπους άλλους και σε χρόνους αλλοτινούς. Και να μη θέλεις ο νους θα τρέχει και θα μας παρασέρνει ανάμεσα στο τώρα και το πριν. Άλλωστε κι εσύ δε σκαρώνεις παραμύθια από το νησί σου; Τα αναπολείς και ναι «ποτέ δε τα χορταίνεις».
ΔιαγραφήΚαλή κι Ευλογημένη Χρονιά για όλους, Γιώργη!