Αν μπορούσα…

Αν μπορούσα (λέω τώρα εγώ) να ήμουν μια στιγμή, θα επέλεγα οπωσδήποτε ένα ηλιοβασίλεμα. Τη στιγμή που ο ήλιος χαρίζεται στη θάλασσα κι η μέρα ετοιμάζεται να ξεκουραστεί, δίνοντας τη θέση της στα όνειρα της νύχτας. Αυτό θα ήθελα να ήμουν, είναι σίγουρο.

Τούτες τις σκέψεις έκανα, καθώς χτες ανυποψίαστα κοιτούσα πέρα στον ανέφελο ορίζοντα τον ήλιο να παίρνει τα μαγικά του χρώματα και να ροδίζει τον ουρανό. Τα μάτια μου, αυθάδικα ακολουθούσαν την πορεία του, το αντάμωμα και το άγγιγμά του με τη θάλασσα. Κι αυτός καμώνεται, θαρρείς, πως πάει να αφουγκραστεί τα μυστικά της ή την ανάσα της και… κοκκινίζει σαν ντροπαλό μικρό παιδί.

Στάθηκα, λες και δεν είχα που ν’ ακουμπήσω τις μικρές μου εικόνες που... από τότε ακόμη αποπνέουν ομορφιά. Μόνιμη, σταθερή, αμετακίνητη εικόνα το ηλιοβασίλεμα.

Κάποιες τέτοιες στιγμές είναι που μου αλλάζουν τη διάθεση, ισορροπούν τα συναισθήματα κι αμέσως συνειδητοποιώ πόσο ευάλωτος γίνομαι όταν κυριεύομαι και γεμίζω από την αλήθεια των αισθήσεων. Κλείνω τα μάτια κι αφήνομαι να πλάθω ό,τι πιο όμορφο γεννάει η φαντασία μου.

Με κλειστά μάτια, νομίζω, πως βλέπεις πιο έντονα όσα σε συγκινούν.

Και μ’ όλα αυτά, να σας ευχηθώ