Ανέκαθεν προσέγγιζα –και προσεγγίσω– το τόλμημα και το κάθε θέμα με συναίσθημα και το έθετα –όπως κάνω και τώρα– σε καθαρά προσωπική βάση. Ποτέ δεν το απαρνήθηκα αυτό.
Αναπαράγω –ως φωνή της συνείδησής μου– και εκθέτω με ορθάνοιχτα τα μάτια και ξεκούμπωτες τις αισθήσεις, τον κόσμο μου. Έναν κόσμο που ξεδιπλώνεται και
γίνεται οίστρος. Ο οίστρος της ψυχής μου. Πάντα θα έχω στο νου και θα θυμάμαι αυτό που μια φίλη
μου έλεγε: «Όποιος δεν ακολουθεί την ψυχή του… τη χάνει». Κι εγώ, για κανένα
λόγο, δεν θέλω να τη χάσω.
Δεν
είναι που τότε όλα ήταν υπέροχα, είναι που περνάει ο χρόνος. Αντιλαμβάνομαι, έντονα πλέον,
το συνειδητό κύλισμά του. Από δω κι εμπρός τα χρόνια αρχίζουν και κλέβουν,
δίνουν λίγα και παίρνουν πολλά! Αυτός θα γράφει,
η ζωή θα περνάει...
Με
ξεπερνάει ο άτιμος!
Κάθε
χρόνο μεγαλώνω, βιώνω πιο άδειος, χωρίς ν’ αγγίζω το θάρρος της άγνοιας που
όπλιζε κάποτε τη θέλησή μου, καθώς με
τα χρόνια παραξενεύει κανείς. Δε βαριέσαι… Ποιος νοιάζεται;… Λεπτομέρειες, θα μου
πείτε, ναι, αλλά μερικές φορές οι λεπτομέρειες διαμορφώνουν και την ουσία.
Με τον καιρό όμως, μιας και οι καιροί ξανάγιναν μικρόψυχοι και στεγνοί, παύει κάπως αυτό και η
ανάγκη της σιωπής μες στο πολύβουο παρόν με
κάνει να… συστέλλομαι απειθάρχητα. Δεν έταξα δα και… αιωνιότητα. Πολλά και
διάφορα –άλλοθι των πιστεύω μου, θα τα έλεγα– κυριεύουν κάθε διαφυγή μου. Και τότε χάνομαι! Σπάω την εξάρτιση. Ωστόσο, βιώνω! Είμαι και παραμένω εδώ!
