«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

6 Ιουν 2016

Λαμπυρίσματα είναι…



Από την ηδυπάθεια του μεσημεριού στη μελαγχολία του απογεύματος κι από τη γεύση  που αφήνει το αργοπορημένο δειλινό με τις πορφυρές ανταύγειες του, στο λυπημένο αντίο μιας μέρας που… τελειώνει.
Νύχτωσε πια, σα να μου φάνηκε, κάποια στιγμή, πως σώπασαν και τα τζιτζίκια. Κάπου διάβασα ότι σωπαίνουν γιατί είν' η ώρα που αγαπιούνται. Μόνο μια φορά σ' όλη τους τη ζωή. Κι ύστερα, λένε, πεθαίνουν. Δεν ξέρω αν αυτό αληθεύει… Τι κρίμα, όμως… Πόσα θα ’δινα ν’ αργοπορούσε κι άλλο αυτή η ευλογημένη ώρα της αγάπης… Ξεχάστηκα κι είναι αργά…

Λίγο πριν τον ύπνο –συνήθεια παλιά– κάνω κρυφή εξομολόγηση στον εαυτό μου. Εξευμενίζω όλες τις κακές σκέψεις, τη μια πίσω απ’ την άλλη, για να επιβάλλω την αλαφράδα της ξεγνοιασιάς. Απλώνει ο νους και στριμώχνει κι άλλα μέσα, ξένα, δικά μας, της ψυχής και της ζωής. Εκπνέω πραγματικότητες, εισπνέω μαγεία... Απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο εισβάλει έντονα η μεθυστική ευωδιά των πρώιμων γιασεμιών. Κι ένα κομμάτι έναστρου ουρανού –όσο φαίνεται– με ταξιδεύει στο αχανές του. Μόλις που ακούγεται –σφύριγμα επαναλαμβανόμενο– και το θλιμμένο λάλημα του γκιώνη. Χαρακτηριστικό άκουσμα στις νύχτες του καλοκαιριού. Αφήνομαι…
Πώς να νανουρίσεις τη στιγμή να γλυκαθεί η νύχτα, πώς; Βρες μια δικαιολογία, βρε αδερφέ, ένα άλλοθι, κάτι· συμπόρευση να βαφτιστεί στ' ανήμπορα. Βρες λόγους να ξεμπλέκουν τ’ αμήχανα σκαλώματα.

Λαμπυρίσματα είναι οτιδήποτε ακουμπάμε με ψυχή για να ριζώσει, να θεριέψει και να γενεί όνειρο.
  

14 σχόλια:

  1. Τι όμορφο πρωί - πρωί να γαληνεύω
    με τα λαμπυρισματα σου

    Καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δώσε μου την οικειότητα του ενικού, Ελένη, για να πω ότι είναι μέγιστη χαρά και τιμή μου αν το γραφτό μου βοήθησε στη γαλήνη σου.

      Δώρο και προνόμιο η παρουσία κι ο λόγος σου εδώ!

      Ανταποδίδω και την εννοώ την καλημέρα!

      Διαγραφή
  2. Τη νυχτα μονο με καλη παρεα μπορεις να την κερδισεις Στρατο, με καλη μουσικη, με καποια καλη ταινια, με μια βολτα στα φωτα της πολης..με ενα δυνατο ποτο σε καποιο ατμοσφαιρικο μπαρ.
    Ειμαι τελειως πρωινη..πιο απολυτα δε γινεται ειναι εκεινη μονο η ωρα που μπορω να σκεφτω καθαρα, να κανω σχεδια, οι νυχτες για μενα ειναι κατι που λεει..υπομονη θα περασει..ενταξει οχι ετσι ακριβως αλλα στο περιπου!
    Καλο απογευμα..αγαπημενη μου ωρα επισης αναμεσα στη νυχτα και τη μερα τοτε που πρωτοαναβουν τα φωτα και ειναι ακομη λευκα και φεγγουν με λεπτοτητα..ειναι ωραια να βρισκομαι στην παραλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάθε ώρα της ημέρας έχει την ομορφιά της, Στέλλα. Κι εγώ, προπάντων πρωινός είμαι. Ξυπνώ από τα χαράματα και μετά για περπάτημα. Τη νύχτα εδώ στην πόλη δεν τη χαίρομαι όπως και όσο θα ήθελα. Βέβαια το καλοκαίρι στο νησί είναι διαφορετικά. Εκεί κουβεντιάζω ακόμη και με τη θάλασσα.
      Λατρεύω τα πρωινά και χαίρομαι όσο δεν γίνεται το απόβραδο. Οι σκέψεις με συνοδεύουν όταν η μέρα είναι στα τελειώματα.
      Η μουσική είναι η πιο πιστή μου σύντροφος. Με το ποτό, γενικά δεν έχω και τις καλύτερες σχέσεις.
      Να που αναλύσαμε την καθημερινότητά μας…

      Εύχομαι φίλη μου πάντα να προχωράς και να χορταίνεις φως και να ‘ναι όσα αγαπάς σπάταλα σε αγάπη!

      Διαγραφή
  3. Φίλε μου στοχαστικέ, καλὲ καὶ "μακρινέ",

    Η ΔΥΝΑΜΙ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ!
    Πανίσχυρη, μὲ τρομακτικὰ ἀποτελέσματα ἐπιρροῆς στὰ ἀνθρώπινα συναισθήματα!...
    ...καὶ εἰδικῶς στὶς αισθηματικὲς ὑπάρξεις...

    Τὰ κάλλιστα,
    ΔΤ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι φίλοι, απ' τα συναισθήματα ορίζονται, Δημήτρη μου κι όχι απ' τις αποστάσεις. Αυτό στο γράφω για το "μακρινέ".
      Κι όσο για τη «Δύναμη της στιγμής», ακόμη, αγαπητέ μου φίλε κι αυτό το «απέραντο δευτερόλεπτο» της στιγμής μπορεί να την κάνει πανίσχυρη… Προσωπικά το νιώθω έντονα σε ειδικές περιστάσεις, όταν το δευτερόλεπτο επιμηκύνεται σε αιώνα αλλά και στο αθώο κλικ της υπομονής φωτογραφίζοντας…

      Αγάπη μπόλικη σου στέλνω, να 'χεις και να χαμογελάς!

      Διαγραφή
  4. Έπρεπε να σε διαβάσω χτες... Είχα μια πολύ δύσκολη μέρα. Θα με ηρεμούσες πολύ! Και τώρα δηλαδή το ίδιο νιώθω , αλλά χτες βράδυ θα ήσουν το βάλσαμο που έψαχνα... Ευτυχώς άντεξα, πέρασε.
    Τι όμορφα που γράφεις Στράτο! :))
    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, Αριστέα μου, ήρθα κάπως σαν ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα…
      Αφού όμως νιώθεις το ίδιο και τώρα κι αφού τα λόγια μου λειτούργησαν θεραπευτικά και, κατά κάποιο τρόπο σα βάλσαμο για τα δύσκολα, σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό αφού ακόμη υπάρχει στο στερέωμα...
      Ξέρεις, είναι όμορφο να συναντάς ψυχές και να μπορείς να μοιράζεσαι κοινές ευαισθησίες… τέτοιες που μάλλον προς τα αζήτητα οδεύουν στους καιρούς μας…
      Τίποτα δεν είναι τυχαίο…

      Σ’ ευχαριστώ για τη διαπίστωση κι ας… κοκκινίζω.

      Διαγραφή
  5. Επειδή δουλεύω πολλές ώρες, για μένα η μέρα ξεκινάει το απόγευμα. Είναι σαν ολιγόωρη άδεια εξόδου απ' τη φυλακή του γραφείου. Κατάρα απ' τη μια, απ' την άλλη βέβαια με βοήθησε να εκτιμάω και τα ελάχιστα που για κάποιους είναι αυτονόητα. Έχουμε κι εμείς γκιώνη στη γειτονιά, μάλλον μετά τις πυρκαγιές στην Πάρνηθα ξεσπιτώθηκαν και μετανάστευσαν στις πόλεις. Πρόσφυγες κι αυτά τα δόλια. Λίγο ο γκιώνης λοιπόν, λίγο τα τζιτζίκια και τα καναρίνια του γείτονα, στήνουν μια απίθανη συναυλία και το κάνουμε το μπαλκονάκι μικρό "Μέγαρο Μουσικής". Γιατί δεν θέλει πολλά η στιγμή για να γίνει λαμπύρισμα.
    Την καλησπέρα μου Στράτο...
    Υ.Γ. Πολύ ωραία φωτογραφία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να ευγνωμονείς, Μαρία μου, φυσικά με τα σημερινά δεδομένα, ότι εργάζεσαι… Τώρα το ότι με τα διάφορα που συμβαίνουν στη ζωή μας, οι οάσεις ή οι αιτίες και εστίες ομορφιάς χάνονται, θα πρέπει μόνοι μας, αυτό το ελάχιστο, να το ψάχνουμε και πολύ σωστά το λες να το εκτιμάμε. Κι ακόμα διπλά ευγνώμονες αφού τα μπαλκόνια μας μπορεί να μεταμορφώνονται σε «Μέγαρα Μουσικής» με δώρα της απλοχεριάς της φύσης μας.

      Την καλημέρα μου σου στέλνω και την ευχή μου να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή
  6. Απίθανη ρομαντική εξομολόγηση, στον ίδιο τον εαυτόν σου με ακομπσνιάντες τα δώρα της φύσης μα και τις σκέψεις της νιότης, όλα αυτά σου φέρνουν στον νου την αγαλλίαση της προσμονής, την χαρά του σκεπασμένου μυστικού της καρδιάς σου, το άρωμα των λουλουδιων μα και την λαλιά του γκιώνη αναμεμιγμένα σε μια ζέστη των τροπικών...
    Τούτη τη φορά ξεπέρασες ον εαυτόν σου φίλε...
    Την καληνύχτα μου
    Γάβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρεις, Γάβο, ότι με τον καιρό όλο και περισσότερο η εξομολόγηση γίνεται αναγκαία… Όπως έγραψα και παραπάνω στην κυρία Κανελλάκη και το εννοούσα όταν αυτά τα δώρα της φύσης, μπορείς –όσο μπορείς– να τα απολαμβάνεις, ε, τότε σ’ αυτό το λιγότερο που οφείλουμε είναι ένα ευχαριστώ!

      Καλημέρα με αγάπη από εδώ!

      Διαγραφή
  7. Ονειρεμένα λόγια γεμάτα συναίσθημα ,ρομαντισμό,με έντονο όμως το άρωμα του νησιού μας, αγαπητέ Στράτο!
    Σίγουρα τη νύχτα γίνεται ο απολογισμός της μέρας,αλλά μια γλυκιά μουσική ένας ζεστός στίχος μια ενδιαφέρουσα παρέα είναι καταλύτες για να σβήσει απαλά η μέρα.....
    Τη καληνύχτα μου....
    ΓΡΗΓΟΡΗΣ
    Ο κοντοχωριανος σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα στο βάθος του μυαλού μου και πολλές φορές στα μάτια μου υπάρχει το άρωμα του νησιού μας, φίλε Γρηγόρη.
      Επειδή δεν είμαι του καναπέ, η ρομαντζάδα, το διάβασμα, η μουσική, ενίοτε και οι παρέες, είναι αυτά που ψάχνω.

      Να 'σαι καλά, κοντοχωριανέ μου!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!