Ζωγραφιές στους κήπους οι ανθισμένες τσιντόνιες… Απορώ πως
από τέτοια σκέτα και σκούρα κλαδιά, που δεν έχουν άλλη φυλλωσιά γεννιούνται
αυτά τα απίθανα άνθη. Στην ηλιόλουστη τούτη μέρα φαντάζουν ακόμη πιο όμορφα.
Ξεθάρρεψαν δειλά δειλά και οι μυγδαλιές. Άρχισαν να «ντύνουν»
τη γύμνια τους με τα λευκά τους άνθη. Ανάμεσά τους πεντέξι σπουργίτια διασπούν
την προσοχή μας. Κάνουν φασαρία παίζοντας μεταξύ τους.
- Πόσο ξένοιαστα
δείχνουν…
- Δεν είναι τόσο ξένοιαστα.
Έχουν κι αυτά τους καημούς τους. Άντε δες τα τη νύχτα… Μαλώνουν για λίγο τόπο
στο κλαρί που κουρνιάζουν…
- Έχουν και τις αγάπες τους.
- Τις αγάπες τους; Σαν τους ανθρώπους;
- Δεν είναι όπως οι
άνθρωποι. Αυτά είναι ελεύθερα ν’ αγαπηθούν. Στον άνθρωπο δεν ξέρει κανείς πότε
έρχεται… Τίποτα δεν είναι σίγουρο με τους ανθρώπους.
Ερωτηματικά που ζητούν απαντήσεις και συναισθήματα που
ψάχνουν τρόπους και λέξεις να εκφραστούν…
Έψαχνα λέξεις να της εξηγήσω πως μέσα μου οι φωνές τους
δονούν τα ίδια ακριβώς πλήκτρα. Την κοιτάζω στα μάτια μήπως και καταλάβω, μα χώνομαι περισσότερο
στο άγνωστο. Δύσκολο να μπορείς να καταλάβεις από τα μάτια εκείνους που είναι
αποφασισμένοι να κρατήσουν αφανέρωτο το μυστικό τους. Απέτυχα.
Ανάθεμα στις
λέξεις που… φτωχαίνουν τα ένστικτά μας.
Αμυγδαλιές τα λουλούδια της, το άρωμά τους, σημάδι ότι έρχεται η άνοιξη, επίσης σημάδι ελπίδας μα και ομορφιάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εδώ από απόψεως καιρού σημάδι το χιόνι, η προειδοποίηση περιμένουν έως ένα μέτρο χιόνι σήμερα το βράδυ Δευτέρα κι αύριο όλη μέρα Τρίτη, έξω καταχνιά αραιά, αραιά άρχισε και χιονίζει οι δρόμοι παγωμένοι, το αυτοκίνητο γλιστρά, όσο μπορείτε μην κυκλοφορείτε στους δρόμους...
Φίλε τούτο σου το δημοσίευμα (άρθρο) και το προηγούμενο αν κατάλαβα καλά βασίζονται στο ίδιο μοτίβο. λες: (Δύσκολο να μπορείς να καταλάβεις από τα μάτια εκείνους που είναι αποφασισμένοι να κρατήσουν αφανέρωτο το μυστικό τους. Απέτυχα).
Θα είναι απόρροια μιας ψυχοσύνθεσης γεγονότων, ή δεν ξέρω κι εγώ τι να υποθέσω.
πάντως εφόσον αναπνέω υπάρχω, κι εφόσον υπάρχω, υπάρχει ελπίδα καλυτέρευσης των περιστάσεων ακόμα και λήθης...
αυτό που δεν γυρίζει πίσω είναι ο χρόνος, μας μένει όμως η πείρα.
να έχεις μια καλή κι εποικοδομητική εβδομάδα
πάντα με την αγάπη μου
Γαβριήλ
Αγαπητέ μου Γάβο, κάποιες φορές, όπως η προηγούμενη ανάρτηση, καταγράφουμε, στοχεύοντας σε διάφορα που συμβαίνουν γύρω μας, στο περιβάλλον μας. Μια επαναλαμβανόμενη κατάσταση που αρνούμαι να δεχτώ πλέον. Άφησα την οργή στην άκρη και επέλεξα τη σιωπή. Το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω.
ΔιαγραφήΗ σημερινή είναι αόριστη… Μπορεί και «απόρροια μιας ψυχοσύνθεσης γεγονότων». Σωστά υποθέτεις.
Έχω παρεξηγηθεί δίχως λόγο και με ανάλαφρη διάθεση, κάπως μελαγχολική ίσως, επιβεβαιώνω πως δεν κρατώ κακία… και ιδίως μίσος… για κανέναν!
Βαθυστόχαστε φίλε μου Στράτο ἔρρωσο καὶ χαῖρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣφάλισε τοὺς ὀφθαλμούς σου καὶ δέξου τὴν ὀμορφιὰ τῆς φύσεως ἀνερώτητα, διότι ἡ ὀμορφιά της εἶναι Θεϊκὴ καὶ ἀπερίγραπτος καὶ οὐδέποτε θὰ μπορέσῃς νὰ συλλάβῃς τὸ μεγαλεῖο της ὅσα καὶ ἐπίθετα νὰ τῆς δώσῃς καὶ ὅ,τι περιγραφὴ νὰ τῆς κάνῃς! Μὴν κουράζεσαι λοιπὸν νὰ ψάχνῃς νὰ βρῆς λέξεις. Ἀπὀλαυσέ την φίλε μου ὅπως μᾶς παρουσιάζεται, σὰν μία καπριτσιόζα νύφη ντυμένη στὴν ἑκάστοτε μαγευτικὴ φορεσιά της! (Αὐτὴ τὴν μεταμεσονύκτιον ὥρα ποὺ σοῦ γράφω χιονίζει ἀδιάκοπα κι’ἔτσι αὐτὴ ἡ “μαντόνα” φύσις εἶναι ντυμένη τώρα στὸ κατάλευκό της πέπλο σὰν μία παρθένα νύφη, γιομάτη ἁγνή καὶ λαμπερὴ ὀμορφιά)!
Ὁ Καζαντζάκης στὸν Αλέξη Ζορμπά του κάνει τὴν πιὸ καλλίτερη καὶ πιὸ ἁρμοστὴ περιγραφὴ τῆς φύσεως, καθὼς ἔχει τὸν ἑξηντάρη πρωταγωνιστἠ του νὰ ἀνοίγῃ κατάπληκτος τοὺς ὀφθαλμούς του καὶ νὰ θαυμάζει κάθε στιγμὴ τὰ πάντα ποὺ τοῦ προσφέρει τριγύρω του ἡ φύσις, ἀπὸ τὸ πιὸ μικρούτσικο κλωναράκι μεχρὶ τὸ πιὸ γιγαντένιο δένδρο κι’ἀπὸ τὸ πιὸ μικρὸ μυρμηγκάκι μέχρι τὸ μεγαλύτερο θηρίο, κραυγάζοντας γιὰ τὸ κάθε τι: «Τὶ θαῦμα μωρὲ εἶναι αυτό»!!!
Τὸν ἄνθρωπο ὅμως δὲν τὸν θαυμάζει διότι πιθανῶς ὅπως ἔχουμε ἀναφέρει πολλάκις, παρότι εἶναι τὸ πιὸ τέλειον δημιούργημα, συνάμα θεωρεῖται καὶ τὸ πιὸ πολύπλοκο καὶ ἄγριο θηρίο στὴν ἐπιφάνεια τῆς μάνας Γαίας! . . .
Ἐπομένως καλέ μου φίλε, μὴν καταπιάνεσαι μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὴ χαραμίζεις τὸν χρόνο σου νὰ τοὺς ξεδιαλύνεις. Θέσε τους στὸ περιθώριον μὲ τὸ περίφημον «η σιωπή μου πρὸς ἀπάντησί σου» καὶ απόλαυσε ὅλα τὰ ἀγαθὰ της μητέρας φύσεως, ποὺ μᾶς τριγυρίζουν, μὲ θαυμασμὸ καὶ ἀνερώτητα!
Ἔσο ὑγιἠς!
Διατελῶ φιλικώτατα μεθ’ἀγάπης,
Δημήτριος ὁ αὐτός.
Εκτιμώ όσο τίποτα, Δημήτρη μου, το να σταθείς τούτη τη «μεταμεσονύκτια ώρα» εν μέσω χιονοθύελλας και ν’ αφήσεις εδώ, δώρα τα όμορφα λόγια σου.
Διαγραφή«Εύρον πράσινη πέτρα ωραιότατην. Έλα.» Έγραψε ο Ζορμπάς.
Άνθη τσιντόνιας κοραλί και αμυγδαλιά νυφούλα, είδαν τα δικά μου μάτια και τ’ άνοιξα να τα χαρώ και να θαυμάσω την ομορφιά της φύσης.
«Πάντα αναρωτιόμουν αν υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος. Τώρα βεβαιώθηκα», συνεχίζει ο Ζορμπάς να γράφει στον Καζαντζάκη: «η Κόλαση υπάρχει για κάποιους… σαν κι εσένα που χάνουν τη μοναδική ευκαιρία να θαυμάσουν κάτι τόσο όμορφο, όσο η πέτρα που βρήκα».
Τα μάτια μου τα σφάλισα σ’ αυτούς που το επιδίωξαν… Καθώς και τη φωνή μου… Τίποτα δεν είναι σίγουρο με τους ανθρώπους… Άβυσσος…
«Ανάθεμα στις λέξεις που… φτωχαίνουν τα ένστικτά μας».
Καλό ξεμπέρδεμα με τα χιόνια. Και… προσοχή, φίλε μου. Προσοχή!
Βλέπω καλέ μου φίλε ὅτι τὸν Καζαντζάκη τὸν ἔχεις ἀποστηθίσει κατὰ κόρον! Εὖγε σου!
ΔιαγραφήὉ Αλέξης Ζορμπὰς στὴν νεανική μου ἡλικία ἦτο ἕνα ἀπὸ τἀ πιὀ ἀγαπημένα μου διηγήματα, ἀλλὰ ποτὲ δὲν κατώρθωσα νὰ μιμηθῶ τὴν λευτεριά του καθὼς πιάστηκα κι' έγώ στὸν κοινωνικὸν ζυγό! Αὐτὰ ὅμως θέλουνε ποτηράκι διὰ νὰ λεχθοῦν! . . .
Προσέχω, προσέχω, προσέχω!
Νὰ εἶσαι καλά,
Δημήτρης
Από τα σκέτα κλαδιά ξεπροβάλλουν όμορφα μπουμπούκια και λουλούδια και εμείς άφωνοι τα θαυμάζουμε!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τους ανθρώπους δεν είναι έτσι !!!! Δυστυχώς τα μάτια δεν λένε πάντα την αλήθεια και μερικές φορές υπάρχει το απόλυτο κενό !!!Μάτια αδιάφορα και χείλη σφαλιστά !!! Μην προσπαθείς , ίσως δεν χρειάζεται ..
Η σιωπή ίσως είναι καλύτερη και δεν σηματοδοτεί καμιά αποτυχία!!
Καλό απόγευμα
Αλήθεια, Νικόλ, δεν είναι όμορφα;
ΔιαγραφήΚι οι άνθρωποι όμορφοι είναι, όταν θέλουν, αλλά είναι φορές που με τις πράξεις και τα λόγια τους, δεν τους καταλαβαίνεις.
Μήπως έτσι είναι; Όλα δίπολα για ισορροπία και επιλογή: καλό-κακό, ωραίο-άσχημο, φως-σκοτάδι, ευγένεια-χυδαιότητα…
Ανάθεμα στις λέξεις που… φτωχαίνουν τα ένστικτά μας.