Όμορφο, καλαίσθητο
και νοσταλγικό είναι το φετινό ημερολόγιο του
Πολιτιστικού
Συλλόγου Μυτιληναίων Πετρούπολης «Ο Θεόφιλος».
Περιλαμβάνει παλιές φωτογραφίες
παιδιών του νησιού, απ’ τις αρχές έως τα μέσα του περασμένου αιώνα. Εικόνες
παιδιών που αχνίζουν αθωότητα και ελπίδα, που χαίρονται το παιχνίδι, τη
συντροφικότητα και τη φύση, μέσα σ’ ένα τοπίο ανέγγιχτης ακόμη ομορφιάς. Εικόνες
παιδιών, που τ’ αλώνισαν οι αστραπές των πολέμων, της προσφυγιάς, της κατοχής
και της πείνας. Εικόνες που μαρτυρούν την αγριότητα εκείνων των πέτρινων
χρόνων. Ξυπόλητα, μ’ ένα κουρέλι για ρούχο και πρόσωπα πασπαλισμένα με την άχνη
της πέτρας, πριν ακόμη μεστώσει το κορμί και ο νους, ρίχνονται στον άνισο αγώνα
για το ψωμί, και την πληγωμένη αξιοπρέπεια. Με λαχτάρα για έναν πιο όμορφο και
πιο δίκαιο κόσμο.
Αφιερωμένο
στα παιδιά αυτά που, ότι και να πεις, είναι οι νικητές της ζωής!
Σεμνή έκφραση ευγνωμοσύνης και
κατάθεση στον, έτσι κι αλλιώς ανεξόφλητο λογαριασμό προς τους γονείς μας, στους
παππούδες και τις γιαγιάδες μας, που ήταν τα παιδιά εκείνων των χρόνων.
Προσκύνημα στους αγώνες και τα πάθη τους.
Ευγνωμοσύνη, που μας ομόρφυναν τη φτώχια μας και την ψυχή μας
Παλιές
φωτογραφίες σε σέπια αποχρώσεις που γίνονται αφορμή για την έμπνευση, για την
ανάμνηση, για το συναίσθημα κaι οφειλή ευγνωμοσύνης... σ' εκείνους.
Tην αθωότητα του τότε φίλε μου Στράτο, την κουβαλάγαμε μαζί μας όταν βγήκαμε στον ήδη έξυπνο κόσμο, όμως μέσα μας μείναμε όπως τότε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι τόσο δύσκολα να το αποδείξουμε, στην σημερινή κοινωνία!
Και όμως τα παιδιά του τότε είναι νικητές διότι για να απολάυσουν έστω και μια καραμέλα έπρε να δουλέψουν, τότε δεν υπήρχαν παιδιά του Μπαμπά ή της Μαμάς.
Αλλά παιδιά που οι ίδιοι οι γονείς πείμεναν από αυτά να τους διξουν τον δρόμο πως να επιζήσουν κι αυοί οι ίδιοι
χαιρετώ
Γαβριήλ
Ακριβώς έτσι είναι, φίλε μου Γάβο, αν συγκρίνουμε την τότε κατάσταση που ζούσαν εκείνα τα παιδιά με την τωρινή της ευμάρειας,, όχι μόνο νικητές ήταν αλλά Σούπερμαν!
ΔιαγραφήΔίχως να παραβλέψω όλο αυτό, που αν αρχίσουμε να λέμε, τελειωμό δεν θα 'χουμε, στέκομαι στη σύλληψη της ιδέας του θέματος, στην επιλογή των φωτογραφιών και στην εξαιρετική αισθητική της παρουσίασης.
Ένα ημερολόγιο ωραιότατο, αξιοπρόσεκτο και συλλεκτικό!
Σ' ευχαριστώ, φίλε μου και να 'σαι καλά!
Ομολογώ ότι είναι ένα σπουδαίο έργο , τιμής ένεκεν , για τους ανθρώπους που έζησαν εκεί στο νησί !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ υλοποίηση αυτής της ιδέας μόνο δέος μου προκαλεί!!!!
Μπράβο στους ρομαντικούς και ιδεολόγους Λέσβιους συμπολίτες μας !!!!
Μια μεγάλη αγκαλιά !!!
Είχα τη χαρά και είναι τιμή μου που αυτοί οι άνθρωποι του Συλλόγου, αν και δεν ανοίκω σ' αυτόν, πάντα με θυμούνται και μου στέλνουν ανελειπώς κάθε χρόνο το ημερολόγιό τους.
ΔιαγραφήΤους αξίζουν τα μπράβο με το παραπάνω, κι όπως γράφω στον Γαβριήλ είναι πολλοί οι λόγοι που το κάνουν σπουδαίο.
Κι εγώ σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου!
Πολύ όμορφο!!!!!!!!!! Και του χρόνου :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'σαι καλά, Γιώργη. Σ' ευχαριστώ!
Διαγραφή"Τα ξυπόλητα τάγματα" όπως είχα ακούσιε να λέγονται τα ξυπόλητα παιδιά της Κατοχής που διεκδικούσαν ένα κομμάτι ψωμί απο τα γερμανικά αποφαούδια.Κι ομως αυτά τα παιδιά,επιβίωσαν σε πείσμα των καταστάσεων και έγιναν σωστοί άνθρωποι. Το σήμερα αλλοτριώνει πολλά παιδιά που αναζητούν ψεύτικους παράδεισους
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια για το Ημερολόγιο της μνήμης,Στράτο
Καλό ξημέρωμα
Καλημέρα Χαρά και καλό Σαββατοκύριακο!
ΔιαγραφήΈχεις δίκιο, τώρα που το διαβάζω τούτο το «Τα ξυπόλητα τάγματα», κι αν δεν κάνω λάθος ήταν μια ομάδα ορφανών παιδιών την περίοδο της κατοχής που «έκλεβαν» τρόφιμα από τους Γερμανούς. Πώς να μην είναι ήρωες αφού σίγουρα έγιναν και σωστοί άνθρωποι. Το ημερολόγιο, πράγματι ζωντανεύει μνήμες εκτός από όλα τα άλλα χαρίσματά του.
Να ‘σαι καλά!
Μπήκα στον πειρασμό να σου γράψω.Σε επισκέφτομαι συχνά πυκνά όπως όταν θέλουμε να μάθουμε τα νέα του χωριού μας,Μυτιληνιά γαρ κι εγώ στην καταγωγή απο Μολυβιάτες γονείς.Τον γνώρισα τον έζησα για κάποιες χρονιές απο κοντά τον Μόλυβο την πόλη τη Μυτιλήνη γιατί σπούδαζε η κόρη μου στο Πανεπιστήμιο.Παραμυθένιος τόπος.Προσκύνημα για μένα κάθε επίσκεψη εκεί.Τώρα οι γονείς δεν υπάρχουν να λένε ιστορίες ονόματα γεγονότα απο κεί........Νάσαι καλά!!!!!! Καίτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυρία Καίτη, χαρά μεγάλη μου δίνεται με το σχόλιο, τις συχνές-πυκνές επισκέψεις σας κι ακόμη μεγαλύτερη με τα όσα γράφετε για το θαυμασμό και τη λατρεία σας στον τόπο μας. Όντως είναι ένας παραμυθένιος τόπος που τον έχουμε όλοι μας στην καρδιά μας.
ΔιαγραφήΝα ’στε καλά κι εσείς και σας ευχαριστώ!
Φίλε μου Στράτο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔἐν ὑπἀρχει τίποτε πιὸ ἀγνὸ καὶ ὄμορφο στὴν ὑπαρξίν μας ἀπὸ τὴν "ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΟΣ"
Αχ! Καὶ νἀ ξαναγινόμουνα παιδί,
θἀ κατακτοῦσα οὐρανὸ καἰ Γὴ! . . .
Ὑπέροχο ἡμερολὀγιον! Εὗγε!
Μὲ φιλικώτατα χαιρετίσματα κι' άγάπη,
Δημήτρης
Για να είμαι ειλικρινής, Δημήτρη, εικόνες τέτοιας παιδικής ηλικίας δεν έζησα, αλλά αν τις ζούσα, έστω κι έτσι, μόνο για την «ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΟΣ» θα ήθελα να ξαναγινόμουνα παιδί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο «εύγε» σου θα το μεταφέρω στους συντελεστές του ημερολογίου, αυτοί το αξίζουν!
Να ‘σαι καλά, μακρινέ μου φίλε!
οσο πιο γρήγορη και νάναι η εποχή μας τα μάτια μας πρέπει να είναι πίσω.Η αρχη είναι εκείνη που καθορίζει την πορεία προς το μέλλον
ΑπάντησηΔιαγραφή¨ωραιες που ναι οι αγκαλιες κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια"Στράτος Δουκάκης
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Ειναι τόσο δυσκολο στην σημερινη κοινωνία να αποδείξεις την αθωότητα που ειχαμε από παιδια" Γαβριήλ Παναγιωσούλης
ΑπάντησηΔιαγραφή΄Το σήμερα αλλοτριωνει πολλά παιδιά που αναζητούνψεύτικους παραδείσους" Χαρά Θ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα με συγχωρείς Στρατο,με δική μου πρωτοβουλία σταχυολογησα κάποια λόγια σχολιαστών σου που μου άρεσαν και τα παρέθεσα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά έπραξες, Σπύρο, καμιά φορά ωστόσο, εμφανίζονται και μικρά "διαμαντάκια" άξια προσοχής στις αναρτήσεις μας και στα σχόλια των επισκεπτών.
ΔιαγραφήΕννοείται πως καλύπτω, με τούτο που σου γράφω, και τα παραπάνω απανθίσματα που έκανες και πολύ σ' ευχαριστώ!