«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

23 Ιαν 2015

Αποτίοντας τα δέοντα...

Μεγαλωμένοι έτσι ώστε να μην υιοθετούμε κάποιες συμπεριφορές, δυστυχώς είναι φορές που φτάνουμε στο σημείο να υποθέτουμε, θεωρητικά πάντα, ότι δεν θα παραβούμε ποτέ τους κανόνες της ηθικής μας. Υποθέτουμε και… απορούμε… Να όμως που κάποιοι, με τη στάση τους, μας αναγκάζουν να πάρουμε αποφάσεις που ξεπερνούν τα όρια. Τα όριά μας.


Εκ των πραγμάτων αποφασίζουμε να βάλουμε σύρτη με τη σιωπή! Αποτίοντας τα δέοντα, ξεπληρώνουμε με το ίδιο νόμισμα: Την απαξίωση! Γυρίζουμε την πλάτη. Κάτι, φυσικά που δεν το θέλαμε, ωστόσο επιβάλλεται. Αναγκασμένοι να μείνουμε σιωπηλοί… Το αντιφάρμακο. Η λησμονιά είναι η μόνη συγγνώμη και η μόνη εκδίκηση.


Οφείλω, εν τούτοις, να ομολογήσω πως, με το καταλυτικό μήνυμά της, μια φίλη ήρθε να βάλει την κατάσταση στα σωστά καλούπια: «Όσο υπάρχει γκάμα αποχρώσεων συναισθημάτων, άλλο τόσο υπάρχει και μεγαλύτερη γκάμα ανθρώπων. Ή πορεύεσαι όπως εσύ θέλεις ή όπως σε θέλουν οι άλλοι, αλλά παύεις να ’σαι ο εαυτός σου για τον οποίον σ’ επέλεξαν. Διαλέγεις ν αλλοτριωθείς ή να παραμείνεις όπως είσαι και σ όποιον αρέσεις;»


Τούτο δεν το εικάζω, αλλά το ξέρω, η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της, μπορεί να είναι –σωστά το λες– μικρή κι απρόβλεπτη, κι ακόμη μπορεί να γίνει ή να την κάνεις πιο εύκολη, όταν μάθεις να ερμηνεύεις τις σιωπές, αντί να ζητάς –και να περιμένεις– απαντήσεις… 
Αφελή, ε, αφελή, το κατάλαβες τώρα;


Παρακαλώ, μη με συνερίζεστε. Είχα αυτό το αγκάθι μέσα μου, να εξηγήσω και όχι να δικαιολογήσω. Ξέρετε, έχω παράξενες συνήθειες και απόψεις και οι απορίες μου, είναι επόμενο να είναι αφελείς.

14 σχόλια:

  1. Φίλε μου,
    Ἡ ἀφέλεια εἶναι κι' αὐτὸ ἕνα προτέρημα (κι' ἄς θεωρεῖται ἀπὸ ὁρισμένους ὑστέρημα) ποὺ δὲν τὸ ἔχουν ὅλοι! . . .

    Ὅσον ἀφορᾶ τὴν διάπλαση χαρακτῆρος καἰ συμπεριφορᾶς, ἀσκεῖται στὰ νηπιακὰ καὶ παιδικὰ χρόνια.
    Σήμερα εἴμεθα αὐτὸ ποὺ εἴμεθα καὶ πρέπει νἀ δεχώμεθα ὁ ἕνας τὸν ἄλλον (εἰδικὰ οἱ φίλοι) τοιουτοτρὀπως, χωρὶς να προσπαθοῦμε νὰ διαπλάθουμε τὸν ἄλλον στὴν ἀρέσκειά μας! Κάθε τέτοιου εἴδους προσπάθεια καὶ ἀλλαγὴ ὐπάγεται σὲ ὑποκρισία! . . .καὶ στὰ κατὰ συνθήκην ψεύδη!

    Ἔσο λοιπὸν ἥσυχος, φίλε μου, καὶ ὁποιανοῦ ἀρέσει. . .

    Δημήτρης, ὁ ἴδιος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε μου Δημήτρη,
      Χαιρετίζω, κατ’ αρχάς, την εκ νέου απόπειρά σου να χρησιμοποιήσεις πολυτονική γραφή και ομολογώ πως ακόμη και εμφανισιακά είναι άψογη.
      Δεν θα διερευνήσω αν η αφέλεια είναι προτέρημα ή όχι, αν είναι σημείο απλότητας ή ευπιστίας, ή ακόμη και φυσικότητα…
      Και δεν θα ήθελα να παραφερθώ, φίλε μου, χρησιμοποιώντας άλλη λέξη, γι' αυτό χρησιμοποίησα, επιεικώς, τη λέξη «αφελής».
      Δεν μπορώ να ανέχομαι πάντα, ιδίως από άτομα που παρουσιάζονται σαν φίλοι, συμπεριφορές που δεν συμμερίζομαι. Κι ούτε έχω την παραμικρή διάθεση ν' αλλάξω κάποιον. Όποιος το έχει το έχει.
      Μένω με τη λαϊκή ρήση: «η σιωπή μου προς απάντησή τους»

      Διαγραφή
    2. Στράτο μου σοφά ελάλησες!

      Το «Η σιωπή μου προς απάντησή σου» είναι η καλλίτερη στάση που μπορεί να κρατήσει κανείς για να αποφύγει άκαρπες και ματαιόπονες συζητήσεις με κάποιον υπέρ-- προκατειλημμένον που δεν μπορεί να βρεί μαζί του άκρη! Άλλωστε το βάθος του σχολίου μου αυτό ακριβώς εννοεί!

      Οσον αφορά την πολυτονική μου γραφή απλώς κάπου, κάπου την εκγυμνάζω κι’ εκ παραλλήλου την καλλιεργώ ούτως ώστε να μην ξεχνάμε τις ρίζες μας! . . .

      Με την φιλική μου αγάπη πάντα,
      Δημήτρης

      Διαγραφή
    3. Συμβαίνει, Δημήτρη, παίρνοντας την απόφαση και τη στάση της σιωπής, αποφεύγεις αθέλητες καταστάσεις και συναισθήματα που θα πληγώνουν... Έτσι ξεχνάς και ανοίγεις την επόμενη σελίδα...

      Με την εκγύμναση και καλλιέργεια της πολυτονικής γραφής που αποφάσισες να χρησιμοποιείς δίνεις νόημα στο πως θα πρέπει να προστατεύουμε την πολύτιμη γλώσσα μας.

      Εύχομαι σύντομη ανάρρωση....

      Διαγραφή
  2. Αγαπητέ Στράτο, με επέπληξες και δεν είχες άδικο. Διαβάζω σήμερα και βλέπω πως καταστάσεις τέτοιες τις περνάμε όλοι μας. Κι εμένα η απαξίωση με ανάγκασε… Ξεπέρασα τα όρια, τι να ‘κανα;
    Ξέρεις το χαρακτήρα μου και την ηθική μου. Αναγκάστηκα. Κατάλαβέ το, αν και δεν με αφορούσε.
    Ας το ξεχάσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όσο να ’ναι, Νόρα, δεν μπορώ να μη δεχτώ πως η πίεσή μου ήταν που σ’ έκανε να…
      Αν και δεν είναι τούτος ο χώρος ν’ απλώσουμε τα άπλυτα. Την Κυριακή σου το εξήγησα.
      Λοιπόν ας το ξεχάσουμε. Είναι καλύτερα.

      Διαγραφή
  3. Εκπλήσσομαι!!!
    Στη σημερινή ανάρτηση διαπιστώνω μία ταύτιση εκφράσεων και εικόνων. ..
    Αχ αυτή η κόκκινη ομπρέλα πόσα προστατεύει και πόσα καλύπτει!!!
    Δε θα κάνω κανένα περαιτέρω σχολιασμό, για το θέμα της διαφορετικότητας ανθρώπων και χαρακτήρων τάχουμε πει κατ επανάληψη, το θέμα της αντιμετώπισης συμπεριφορών είναι κι αυτό προσωπικό του καθενός, απλά η σιωπή πολλές φορές είναι ποιο ουσιαστική απο τα όποια λόγια που πέφτουν στο κενό.
    Καλή σου μέρα Στράτο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σύμπτωση, ταύτιση… πάρ’ το όπως θες Χαρά. Το δικό σου κοριτσάκι με την ομπρέλα και την πλάτη γυρισμένη, φυσικά αμέτοχο στα όσα εγώ αναφέρω, δέχομαι πως ναι ταυτίζεται με την εικόνα κι όσα θέλουν να πουν οι δικές μου.

      Σιωπή λοιπόν αυτό είναι το καλύτερο.

      Διαγραφή
  4. Ο καθένας που διαβάζει διερωτάται;
    Μοιάζει σαν το έργο του συγγραφέα Χαίμινγουέη (για ποιον χτυπούν οι καμπάνες) του Ισπανικού εμφυλίου

    Η αφέλεια στον άνθρωπο είναι χάρισμα που όμως το βλεπει ο διπλανός σου κι εσύ το καταλαβαίνεις τελευταίος.

    Τι να σου πω φίλε, νομίζω ότι έβγαλες το αγκάθι κι αυτό θα απαλήνει την συνέχιση τς ζωής...

    χαρετισμούς από την πέρα μεριά του Ατλαντικού
    πάντα με την αγάπη μου

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γάβο, η ζωή, στη διάρκειά της, μας μαθαίνει τόσα κι απ’ αυτά άλλα τα προσπερνάμε και σ’ άλλα δίνουμε τη σημασία που πρέπει. Ένα στο οποίο πιστεύω είναι πως ο κόσμος θα σε αγαπήσει γι’ αυτό που είσαι, άλλοι θα σε μισήσουν για τον ίδιο λόγο, γι’ αυτό μην πάψεις να είσαι αυτός που είσαι…

      Πόσο ακόμη να κρατάμε μέσα μας αυτά που ενοχλούν.

      Ανταποδίδω κι εγώ χαιρετισμούς, φίλε μου, και αγάπη

      Διαγραφή
  5. Μείνε όπως είσαι Στράτο με την αφέλεια που διαθέτω μπόλικη και τη θεωρώ χάρισμα !!! Οταν βγαίνει κάποιος από τα ηθικά του όρια δεν υπάρχει εξήγηση ούτε δικαιολογία !!! Με τη δική σου σιωπή κάνε εκείνο που σε χαρακτηρίζει σήμερα !!!
    Με την αγάπη μου καλό Σαββατοκύριακο!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητή μου Νικόλ, δεν είναι τόσο η αφέλεια που τη λούστηκα οικειοθελώς για να φτάσω εκεί που ήθελα κι αυτό ήταν, αναφερόμενος στα άτομα: Με αγνοείς; Ε, το επιστρέφω κι εγώ με τη σιωπή μου. Ευπρεπώς και κοσμίως…

      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  6. Καλημέρα από Θεσσαλονίκη! Μια μικρή διόρθωση: το ρήμα είναι "αποτίνω", αλλά έχει εσφαλμένα χάσει το "ν" στην καθημερινή του χρήση (το ίδιο και το "εκτίνω" π.χ. την ποινή μου). Μήπως να το βοηθήσουμε να αποκατασταθεί; Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα σας κύριε Παπαγιάννη,

      Δεκτή όποια παρατήρηση, ιδίως από εσάς κι αν είναι διορθωτική και καλοπροαίρετη ακόμη καλύτερα. Διάβασα προσεκτικά όσα μου γράψατε αλλά συμφωνώ εν μέρει διότι ανέκαθεν υπήρχε μια σύγχυση μ’ αυτό το ρήμα που επεκτάθηκε και στους σύγχρονούς καιρούς μας.

      Τόσο ο Μπαμπινιώτης, όσο και το Μείζον Λεξικό που έχω δέχονται και τα δύο (αποτίω κ. αποτίνω) αποδίδω τα οφειλόμενα… κ.λπ. Επίσης το βιβλίο «Ρήματα της Νέας Ελληνικής» εμφανίζει μόνο το «αποτίω»…
      Πριν λίγο μίλησα και με έναν ποιητή ρωτώντας τον, δίχως να αναφέρω κάτι συγκεκριμένο, τι θα προτιμούσε εκείνος μεταξύ «αποτίοντας και αποτίνοντας… μου απάντησε: το πρώτο.

      Πάντως δεν θα περιέλθω σε αντιπαράθεση, διότι δεν έχω τις ανάλογες γνώσεις, αλλά θέλω πολύ να σας ευχαριστήσω που μου επιστήσατε την προσοχή σε κάτι και με κάνατε να ανατρέξω σε βιβλία. Κάτι μου έμεινε. Κι αυτό έχει σημασία.

      Και πάλι σας ευχαριστώ και σας εύχομαι ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!