«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

3 Σεπ 2014

Αυτό είν’ το θέμα…

Είναι προτιμότερο –χίλιες φορές– να γίνεσαι ρομαντικός σύμμαχος όλων αυτών των εικόνων που φέρνει η μνήμη, από το να ασχολείσαι με τα κακώς κείμενα (ή τα κακώς εννοούμενα) της μικρής τούτης ιδιότροπης (και κάθε φορά χειρότερης) κοινωνίας των ευκαιριακών σχέσεων, που δεν σου επιτρέπουν να είσαι αυθεντικός.
Ήταν απόβραδο και διάβαζα όσα έγραψες τις προάλλες στο ιστολόγιό σου, φίλε Γάβο*, για να ακριβολογώ «Το μυστικό της σταγόνας» και μ’ άγγιξαν. Κάθε φορά και πιο πολύ, διαπιστώνω, πως έχεις τον τρόπο να ανακυκλώνεις τη θύμηση και να φέρνεις, με τόση γλαφυρότητα, εκείνο που έζησες, στο τώρα.
Σε διαβάζω και νιώθω να γειτονεύουν οι καρδιές μας και ν’ αλητεύουν ανάμεσα στη φαντασία και το όνειρο. Η νοσταλγία σου είναι εμφανής και η ακράτητη μνήμη που διαθέτεις, δίνουν αιτίες κι αφορμές σε «οξειδωμένες μνήμες», σαν τη δική μου, να ξεσπάσουν. Να γδέρνουν και να ξεφλουδίζουν το μέσα μου. Να συγκινούν σε βαθμό που χάνομαι κι εγώ σε κάτι τέτοια.
 Σε διαβάζω κι είναι δειλινό. Γεμίζει ο νους μου με κάτι αξέχαστα δειλινά. Απ’ αυτά τα ίδια που, δικαιωματικά μου ανήκουν. Που πέφτουν στο μερίδιό μου. Τα ίδια σπίτια, τα ίδια δέντρα, οι ίδιες ρίζες, η ίδια ηλιαχτίδα, ίδιες και οι τριανταφυλλιές. Ακόμα και το νυχτολούλουδο στη γωνιά που αναστενάζει όλη νύχτα το ίδιο είναι. Ευωδιάζει και το γιασεμί. Κι αν ξεθωριάζει ο χρόνος τις εικόνες, τη μυρωδιά με τίποτα δεν μπορεί να τη διώξει. Μένει εκεί, καλά κρυμμένη στην ψυχή μας. Αναλλοίωτη. Έτσι μύριζαν μέσα μου όλα εκείνα, στα ζεστά απόβραδα του καλοκαιριού. Ακόμα μυρίζουν… Γι’ αυτό πάντα θα στέκομαι σε τούτα τα –πάντα υπέροχα– σπαράγματα της μνήμης, γιατί αυτό μ’ ευχαριστεί! Αυτές τις εικόνες κουβαλώ κι εγώ επίμονα στο μυαλό μου. 
Αυτό είν’ το θέμα…


Εσύ γράφεις:

«Από μακριά φαινόταν σαν μια δροσοσταλίδα αιωρούμενη από ένα  παραδεισένιο δένδρο αυτό της μνήμης μου, την κοίταξα με αγάπη, ήταν γεμάτη όνειρα, γεμάτη νοσταλγία. Από μέσα της περνούσε μια ηλιαχτίδα όπου αντανακλούσε όλα τα χρώματα της ίριδος. Δίπλα μου μια τριανταφυλλιά, την θυμήθηκα, υπήρχε από τότε που υπήρχα σαν παιδί, έκοψα ένα από τα κάτασπρα τριαντάφυλλά της, το έφερα κοντά μου το μύρισα μια ευωδιά ξέφρενης παιδικής χαράς γέμισε το είναι μου. Πιο πέρα μια λουΐζα, τα φύλα της μύριζαν όπως τότε που ήμουνα παιδί, αναμνήσεις της μάνας μου φούντωσαν στο  μυαλό, έτρεξα και της άδειασα μια μπουκάλα νερό στην ρίζα της, ήταν η ίδια ρίζα από τότε, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Μόνο εμείς οι άνθρωποι, μιας και είμαστε θνητοί οι παλαιότεροι είχαν φύγει με την βάρκα του Αχέροντα. Έτσι αισθάνθηκα μόνος με συντροφιά τις αναμνήσεις, από μια εποχή που δεν υπάρχει πλέον. Ένα  αγκάθι απ το κάτασπρο τριαντάφυλλο τσίμπησε το δάχτυλό μου, μια σταγόνα αίμα κατακόκκινη γεμάτη ζωντάνια γεννήθηκε, με έκπληξη την τίναξα παρέκει, έπεσε πάνω στην δροσοσταλίδα αυτήν της μνήμης μου και έσπασαν και οι δυο».

Κι εγώ ρωτάω: Γίνεται να τα διαβάζεις και να μην ξεφλουδίζεται το μέσα σου;
Αυτό είν’ το θέμα…

* Γάβο, εν τω μεταξύ, είναι το «χαϊδευτικό» που «κόλλησα» στο φίλο μας Γαβριήλ Παναγιωσούλη (και το δέχτηκε…) αφού το «ξεκόλλησα» αυθαίρετα από έναν μεγάλο Λατινοαμερικάνο συγγραφέα τον Γαβριέλ Γκαρσία Μάρκες, που οι φίλοι του τον φώναζαν Γάβο. 

11 σχόλια:

  1. Πολυ ωραια αναρτηση για το φιλο σου Γαβριηλ (Γαβο)!!!!♫══♫══♫══♫ ♫══♫══♫══♫ ♫══♫══♫══♫ ♫═.♫══♫══♫══♫ (●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)Καιρο ειχα να περασω απο τη μπλοκογειτονια ,αλλα τωρα ηρθα αφηνοντας τις καλυτερες ευχες μου για ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ και ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ!!Να εισαι παντα καλα και να βρισκω ανοιχτο το σπιτικο σου!!♫══♫══♫══♫ ♫══♫══♫══♫ ♫══♫══♫══♫ ♫═.♫══♫══♫══♫ (●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)(●◡●)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο Στράτο!!! Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το κείμενο του Γαβριήλ και ένιωθα τη ζήλια να μου τρώει τα σωθικά γιατί δεν έχω τέτοιες θύμησες .... Θαύμασα πολλές φορές τον τρόπο που έγραψε για αυτά τα δυνατά συναισθήματα !!!! Δεν γίνεται να μην πληγώνουν οι αναμνήσεις !!! Ηθελημένα γυρνάμε πάλι και πάλι πίσω σε μια εποχή αγνότητας ωραιοποιηώντας ταυτόχρονα κάθε τι που τότε δεν μας άρεσε!!!
    Καλό σου ξημέρωμα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλό φθινόπωρο, Νικόλ και να ‘σαι καλά!

      Εμένα με άγγιξε αυτό το κείμενο του φίλου μας (όπως και άλλα που γράφει) και μου βγήκε αυθόρμητα, αφού «ταξίδεψα» κι εγώ στα δικά μου μονοπάτια, να γράψω αυτά που έγραψα. Το γράφω άλλωστε, Νικόλ, «οι καρδιές μας γειτονεύουν»...
      Δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν έχεις τέτοιες θύμισες κι εσύ… έζησες σε μια όμορφη χώρα που, όπως κι εγώ, και κάποιες στιγμές θα έχεις κρατήσει μέσα σου.

      Την εποχή της αγνότητας, είναι στο χέρι μας να την ξαναζούμε, έστω και για λίγες στιγμές, παρότι άλλοι παράγοντες δεν μας αφήνουν.

      Σ’ ευχαριστώ που άφησες τα λόγια σου εδώ.

      Διαγραφή
  3. Σίγουρα έχω πολλές όμορφες αναμνήσεις όμως διαφορετικές και πολλοί δεν μπορούν να μπουν στον δικό μου κόσμο !!!! Απλά γιατί είναι κάπου μακριά με άλλες μνήμες !!!
    Ούτε βασιλικό , ούτε τριανταφυλλιά, ούτε γιασεμί , ούτε μαντζουράνα είχα !!!!
    Είχαμε στον κήπο
    πολλά δέντρα , πρασινάδα και ορχιδέες πολύ όμορφες χωρίς μια στάλα μυρωδιά!!
    Καλό Σαββατοκύριακο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναμφίβολα, Νικόλ, είναι αδύνατον να διεισδύσει κάποιος στον κόσμο ενός άλλου, εκτός κι αν του ανοίξει την πόρτα. Ο Γαβριήλ, λοιπόν άνοιξε πόρτες και παράθυρα. Το κάνω κι εγώ αυτό. Στις αναμνήσεις δεν παίζει ρόλο η απόσταση…

      Αυτό το γνωρίζω, δηλαδή το τι διαθέτουν αυτά τα μέρη που ζήσαμε και είναι πολύ σωστό αυτό που γράφεις. Πράσινο παντού, δέντρα το ίδιο και οι ωραιότερες ορχιδέες του κόσμου μόνο εκεί. Αλλά στάλα μυρωδιά… Έτσι είναι (Flores sin olor...)

      Un abrazo, amiga!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα σας, τι να πω κι εγώ δεν ξέρω,
    Ευχαριστώ, τον φίλο Στράτο παρα πολύ τιμή μου να συμπεριλλάβει στην Ιστοσελίδα του μέρος από το δημοσίευμά μου στο ΠΥΛΑΡΟΣ.
    Ευχαριστώ όλους που το διάβασαν, όμως μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο αληθινός αυθορμητσμός την Νικόλ (πρασινάδα και ορχιδέες πολύ όμορφες χωρίς μια στάλα μυρωδιά!!) Εύγε της!!!

    Καλό Φθινόπωρο

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Γάβο, δεν χρειάζεται να μ’ ευχαριστείς γιατί αυτό που έκανα είναι ό,τι κάνω για κάποια πράγματα που είναι τόσο κοντά στο δικό μου κόσμο, θα χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη που έγραψε η Νικόλ.
      Ξέρεις πολύ καλά ότι το κάνω και προσωπικά με όσα μοιράζομαι με τους φίλους, το κάνω και στους Μ.Α. δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Είδες τι έγραψα στο κείμενο της Μέρυλ Στριπ: ότι θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ. Και το δικό σου θα ήθελα πολύ να το είχα γράψει, οπότε βρήκα τούτο τον τρόπο…
      Δεν ξέρω πόσοι το διάβασαν, αλλά σε διαβεβαιώνω πως δεν ήταν λίγοι.
      Έχει απόλυτο δίκιο η Νικόλ: μόνο ομορφιά… χωρίς μια στάλα μυρωδιά.

      Εγώ σ’ ευχαριστώ που δεν έβαλες εμπόδιο στην αναδημοσίευση.

      Να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή
  5. Πόσο χαίρομαι να σας διαβάζω και τους δυό και σένα Γαβριήλ που μέσω του Στράτου σε γνώρισα , αλλά και τον Στράτο !!!! Είστε δυο ανεκτίμητοι φίλοι μεταξύ σας που απλόχερα ανοίγεται τις ψυχές σας και μας αφήνεται να κοιτάξουμε και όσο θέλουμε να ψάξουμε !!!!! Είμαι πολύ χαρούμενη που αποτελώ κομματάκι της παρέας σας!! Να είστε καλά και οι δυο !!!!
    Υ.Γ. Θυμάμαι τη μητέρα μου πάντα να της φέρνουν σπόρους βασιλικού και εκείνη να τους φυτεύει , μικρά αναιμικά φυτά που πριν προλάβουν να εγκλωβίσουν τη μοσχοβολιά μέσα τους μαραίνονταν!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Νικόλ για όσα τουλάχιστον αφορούν εμένα, αν και είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι κι ο φίλος μας αισθάνεται το ίδιο.

      Και βέβαια είσαι μέρος αναπόσπαστο κομμάτι της γειτονιάς μας.

      Με το υστερόγραφό σου, μου θυμίζεις και δικά μου καμώματα στη ξενιτιά, θέλοντας να μεταφέρω "κομμάτια" της πατρίδας μου εκεί, μόνο και μόνο να τα 'χω δίπλα μου και να μου τη θυμίζουν.

      Καλό Σαββατοκύριακο Νικόλ!

      Διαγραφή
  6. Δέξου σε παρακαλώ αγαπητή μου Νικόλ τις ευχαριστίες για τα τόσο όμορφα όγια σου και προς τους δυο μας Στρλατο και Γαβριήλ, όμως με αυτά που γράφεις μου θύμισες κάποτε δικές μου προσπάθειες στα τροπικά μέρη να κάνω κήπο (Θυμάμαι τη μητέρα μου πάντα να της φέρνουν σπόρους βασιλικού και εκείνη να τους φυτεύει) το κλίμα δεν το επέτρεπε.

    Χάρηκα πάρα πολύ
    πάντα με την εκτίμησή μου
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!