Χίλιες εικόνες στήνονται μπροστά μου. Μένουν
εκεί και στοιχειώνουν τις στιγμές. Τους κλείνω το μάτι. (Μια κίνηση
τρυφερότητας μες την απόγνωση). Ψάχνω κίνητρα πίσω από τις πράξεις μου.
Οραματίζομαι και στοχάζομαι. Αναπνέω και… δηλώνω ζωντανός. Ανάμεσα στις «εύλαλες σιωπές», ψάχνω λέξεις για να
δώσω νόημα σ’ αυτό που νιώθω. Και μόνο λέξεις άχρηστες κι ανίκανες βρίσκω… Λέξεις σκόρπιες μ’ ασύνδετα νοήματα που με τίποτα δεν μπορούν
να κρύψουν τα αληθινά συναισθήματά μου. Φτιάχνω το δικό μου καταφύγιο και μέσα του κλείνω
όσες σκέψεις ξεπηδούν από το κεφάλι μου. Τι σημασία έχει αν είναι σωστές ή όχι;
Λογικές ή παράλογες; Είναι δικές μου και με χαρακτηρίζουν!
Είναι μια επιλεγμένη σιωπή. Υπάρχει
λόγος… Την αφουγκράζομαι. Δεν ξέρω αν αυτό το λένε αντίδραση.
Απογοήτευση. Αδιέξοδο. Αμηχανία. Δεν ξέρω... Εν τούτοις, μπλέκομαι στο κουβάρι μου. Αφήνομαι
στις εμμονές μου. Πνίγομαι από τις ένοχες σκέψεις μου. Κόβομαι στην λεπίδα των λαθών
μου. Στέκομαι στα σημάδια του προσώπου μου, όσα καταγράφουν τα χιλιόμετρα της
ζωής μου. Κλεμμένες στιγμές των ήχων, των
ματιών, των κινήσεων, των λογισμών και της μνήμης. Τις χρωστάω στην ψυχή μου.
Ανάκατες σκέψεις… Δεν βρίσκω κάτι και… σωπαίνω. Σωπαίνω γιατί θέλω ν’ ακούσω, να δω, να νιώσω. Ψάχνω να βρω όμορφους ανθρώπους, ν’ αγγίξω τη σφαίρα της ψυχής τους. Θέλω να τους μιλήσω. Να τους πω. Να τους δείξω. Ν’ ακούσω. Να καταλάβω. Να με κοιτάξουν κι αυτοί. Να μου μιλήσουν… Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Κάθε άνθρωπος μια διαφορετική πινελιά κι ένα διαφορετικό χρώμα πάνω στον καμβά του. Προσπαθώ ν’ ανακαλύψω τους κρυμμένους θησαυρούς αυτών που μ’ ενδιαφέρουν, που νιώθω να τους αγαπώ, μ’ έναν τρόπο ελεύθερο, χωρίς σκοπό και συμφέρον. Να τους εμπιστευτώ, να μοιραστώ τη αβάσταχτη σιωπή μου. Κι όλο τούτο, για να λέω και την αλήθεια, είναι φορές που μ’ ενοχλεί κι άλλες που δεν δίνω σημασία. Ίσως δεν είναι λογικό. Και τι είναι πλέον λογικό;…
Χωρίς διάθεση για κάτι διαφορετικό, θαρρώ πως είναι
άσκοπο να επιμένεις σε μια θέση. Στην
εμπιστοσύνη και στην αποδοχή, στην κοινή πορεία της στιγμής που δεν ζητάει
τίποτα για να επιβεβαιώσει τον εαυτό της. Αν μιλάς ή αν ακούς, το μυαλό σου
ποτέ δεν θα βρει χρόνο, ούτε σημείο τομής με την σκέψη του άλλου. Τόλμησα κι έκοψα γέφυρες. Με ανάγκασαν. Μου έκλεψαν τον προορισμό, χάθηκαν τα
περάσματα Τι τα θέλω όμως, όταν αντ’ αυτών άνοιξαν άλλα; Σωστοί λεωφόροι.
Στράτο καλησπέρα, τί όμορφο γραπτό!!! όμως και πόση μελαγχολία εκφράζει. Σε καταλαβαίνω απόλυτα, είναι γιατί σου έλειψε το χωριό μας φέτος. Και 'γω το παθαίνω όταν λείπω πολύ. Στο Παρίσι οι φίλοι μου με πείραζαν,
ΑπάντησηΔιαγραφή( και τώρα η Δώρα θα μας μιλήσει για τη Μήθυμνα και μετά για το Μόλυβο ) μου έλεγαν. Τι να κάνουμε θα περάσει κι' αυτό, μόνο νάμαστε γεροί. Σας φιλώ.
Όπως οι χιλιάδες εικόνες που στήνονται μπροστά μου, Δώρα, είναι και οι διάφορες φάσεις της ζωής μου που ζώντας τες, είτε στην πραγματικότητα, είτε στη σκέψη, προκαλούν αυτό το μπέρδεμα που μόνο μέσα στη σιωπή μπορείς να βρεις μια άκρη.
ΔιαγραφήΦυσικά και μου έλειψε ο τόπος μου φέτος, άλλες όμως οι βουλές...
Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα.
Τι χαρά που τα σχόλια ξανάνοιξαν (μαζί με τα σχολεία;)!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπου είχα διαβάσει παλιότερα ότι "όταν ο Θεός μας κλείνει μια πόρτα, μας ανοίγει ένα παράθυρο". Από εμάς εξαρτάται να το χρησιμοποιοήσουμε σαν εφαλτήριο και ευκαιρία για καινούργιους δρόμους.
Καλό φθινόπωρο!
Καλώς σας βρίσκω και πάλι κύριε Παπαγιάννη!
ΔιαγραφήΤα σχόλια άνοιξαν κάποιες μέρες πριν τα σχολεία.
Έκλεισε ένα κύκλος αυτοτιμωρίας και ξανάνοιξε ένας άλλος της προσπάθειας. Ελπίζω και εύχομαι ο Θεός να μας προσφέρει αυτό το εφαλτήριο για τους καινούργιους δρόμους, αν και θα πρέπει εμείς να ξέρουμε να το χρησιμοποιήσουμε όπως πολύ σωστά το λέτε.
Χάρηκα αληθινά για την επίσκεψή σας.
Καλό φθινόπωρο με υγεία πάντα!
Όλα καλά...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Στράτο :)
Όλα καλά, Γιώργη και... καλή καρδιά!
ΔιαγραφήΚαλό φθινόπωρο, ξάδερφε!
Οι στιγμές , τα λάθη , οι ενοχές , η χαρά , η θλίψη μας , οι κομμένες γέφυρες , τα αγεφύρωτα χάσματα είναι όλα δικά μας και μέσα στη ζωή μας Στράτο!!!! Τα μπερδεμένα συναισθήματα ανήκουν στους ανθρώπους με την λεπτή ευαισθησία του λόγου και της πράξης !!!! Μόνο τούτο σου λέω , πάντα υπάρχουν οι αληθινοί άνθρωποι που δεν πληγώνουν και δεν προδίδουν!!! Μόνο να είμαστε με τις αισθήσεις σε εγρήγορση πριν χαθούν χωρίς λόγο !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου ξημέρωμα.
Αγαπητή μου Νικόλ, τα ξέρω αυτά που γράφεις, τα έχω ζήσει στο πετσί μου που λένε. Και το χειρότερο είναι ότι τα ξέρουν όλοι, αφού το κουσούρι να τα βγάζω όλα στο φως, δε λέει να ξεφορτωθεί. Επιρρεπής κι εγώ στα λάθη, έρχεται και δένει το γλυκό.
ΔιαγραφήΠώς κι εμένα μου ξεφεύγουν αυτοί «οι αληθινοί άνθρωποι που δεν πληγώνουν και δεν προδίδουν»; Κι άλλη εγρήγορση; Έλεος πια.
Πάντως σ’ ευχαριστώ!
Ωραίο βαθυστόχαστο κείμενο, γράφεις φίλε Στράτοο: (Φτιάχνω το δικό μου καταφύγιο και μέσα του κλείνω όσες σκέψεις ξεπηδούν από το κεφάλι μου. Τι σημασία έχει αν είναι σωστές ή όχι; Λογικές ή παράλογες; Είναι δικές μου και με χαρακτηρίζουν!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που γράφεις το κάνουμε οι πιο πολοί από εμάς, το δύσκολο είναι να πείσουμε τους άλλους ανθρώπους ότι αυτές οι σκέψεις χαρακτηρίζουν το εγώ μου, το είναι μου
Πολύ ωραίο
χαιρετώ σε
Γαβριήλ
Καλώστονε κι ας άργησε...
ΔιαγραφήΕίχα διαβάσει πως ήσουν εκτός βάσης… Μάλλον θα επέστρεψες.
Λοιπόν, φίλε μου, ναι, δεν υπάρχει άλλη λύση από το καταφύγιο, που αλλού εκτός από εκεί μπορείς να βρεις τον πραγματικό εαυτό σου;
Αυτή τη δυσκολία περνώ κι εγώ: βλέπεις δεν κατέχω την τέχνη της πειθούς!
Μια αδυναμία ακόμη, τι άλλο να κάνω; Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Δεν θέλω να το πιστέψω πάντως.
Να 'σαι καλά!