«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

30 Αυγ 2014

Απ’ όνειρο σ’ όνειρο μας πάει η ζωή…

Είχα γείρει στην πολυθρόνα μου με τα μάτια κλειστά και παρέα μια απαλή μουσική, που ποτέ δε λείπει. Στο μυαλό μου φτερουγίζουν αταξινόμητες οι σκέψεις. Με στριφογυρίζει ο ύπνος, το νιώθω, αλλά προς στιγμή ούτε εγώ καταφέρνω να κοιμηθώ, μήτε αυτές. Τελικά είναι τέτοια η χαλαρότητα που δεν το βλέπω ν’ αντέχω και πολύ. 
Είναι ο Αύγουστος που τελειώνει και το καλοκαίρι που φεύγει... Κι αυτό αφήνει μια αδιόρατη θλίψη. Στιγμές μοναξιάς που σε κάνουν να ψάχνεις και πάλι στα αζήτητα να βρεις τα στολίδια της ψυχής σου. Απομεινάρια του παλιού εαυτού σου που υπάρχουν ακόμα μέσα σου. Που αναβλύζουν σαν μικρές ριπές γαλήνης και ευτυχίας. Κι ας τ’ αμφισβητούν μερικοί… καχύποπτοι.
Τα βλέφαρα έχουν βαρύνει, δεν αντέχω…


           Ένα όμορφο μελαχρινό κορίτσι, ντυμένο στα μαύρα, μ’ ένα ποτό στο χέρι, ήρθε  κι ακούμπησε στο απέναντι τοιχάκι. Αγναντεύει τη θάλασσα. Συμπτωματικά το ραδιόφωνο παίζει το: «… πώς να σωπάσω μέσα μου / την ομορφιά του κόσμου; / ο ουρανός δικός σου, / κ’ η θάλασσα στα μέτρα σου!». Πόσο ταιριάζει τούτος ο στίχος με τη στιγμή…


Σηκώνομαι και τραβώ την κουρτίνα. Ντράπηκα μ’ αυτό που έκανα, πιστέψτε με.  Ήταν σαν ν’ άνοιγα την καρδιά της και κοίταγα μέσα. Εκείνη συνεχίζει ν’ ατενίζει τη θάλασσα. Χάνεται. Παραιτείται, θαρρείς, από την ύπαρξή της. Χαμηλώνω το ράδιο. Τώρα ακούγεται απόμακρη η τζαζ μουσική απ’ το μπαράκι. Το σαξόφωνο σκίζει τη νύχτα… Εκείνη λικνίζεται. Δήθεν... Εισχωρεί σε άλλον κόσμο. Παραδίδει το νου της ποιος ξέρει που.


               Παραθαλάσσια νύχτα. Γλυκιά μουσική... σαν τη νύχτα. Νύχτα μεθυστική... σαν εκείνη. Έμεινε εκεί. Μόνη. Έπινε όποτε θυμόταν πως κρατούσε στα χέρια της ένα ποτήρι. Έπινε δήθεν. Πόσο μπορεί να γεμίσει τη μοναξιά της ένα ποτό; Κι ένα υπέροχο τραγούδι; Τέτοιες νύχτες, τέτοιες ώρες, τέτοιες στιγμές είναι που πεθαίνουν οι καλοκαιρινοί έρωτες.



           Αλίμονο σε εκείνα τα κορίτσια που σαν βρούνε εμπρός τους τέτοια ομορφιά, παρ’ όλες τις φουρτούνες του μυαλού τους, ανέμελα αρμενίζουν… Λες και οι σκέψεις τους δεν τα προκάλεσαν, ούτε στιγμή, να τις κλέψουν… να τις στολίσουν με κείνη την αγάπη που έδειχνε πως έλαβε κι αυτή τέλος. Όπως κι ο Αύγουστος, Όπως το καλοκαίρι. 


Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με ξύπνησε… κι έμεινε το όνειρο στο τελείωμα. Πάει το όμορφο μελαχρινό κορίτσι. Πάει το όνειρο. Πάει ο Αύγουστος. Πάει το καλοκαίρι. Αταξινόμητες σκέψεις. Μουσική. Θλίψη. Όνειρο. Μελαχρινό κορίτσι. Έρωτας. Τέλος. Αύγουστος. Καλοκαίρι. Και πάλι όνειρο. Έτσι είναι η ζωή απ’ όνειρο σ’ όνειρο μας πάει… 

8 σχόλια:

  1. Πολύ ρομαντική η σκηνή φίλε μου, εξαίσια η περιγραφή σου, μου άρεσε και μου θύμισες κάτι αυτό που γράφεις: (Εκείνη συνεχίζει ν’ ατενίζει τη θάλασσα.)
    Επειδή κι εγώ κάποτε ατένιζα την θάλασσα για ολόκληρα μερόνυχτα και περίμενα αυτό το άγνωστο, αυτό που δεν ήξερα τι είναι, ή ακόμα που δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα, όλα αυτά με σαγήνευαν τόσο ώστε να πειμένω την ευτυχία ατενίζοντας την θάλασσα, κάτι που ονειρευόμουν χωρίς να μπορώ να ενοήσω τι ακριβώς ήθελα.
    Πολύ ωραίο ανεβάζεις τον πυρετό των αισθήσεων

    χαιρετώ σε

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας αρχίσω απ’ αυτό το τελευταίο που γράφεις: «ανεβάζεις τον πυρετό των αισθήσεων…» Και πως μπορώ να μην αισθάνομαι περήφανος αν αυτό είναι, όντως έτσι.
      Ξέρεις κάτι τέτοια συμβαίνουν τις νύχτες του καλοκαιριού… Άσχετα αν εμείς συμβιβαζόμαστε με τ’ όνειρο μονάχα…
      «Έτσι είναι η ζωή απ’ όνειρο σ’ όνειρο μας πάει…»
      Κι εμείς πιστοί-ρομαντικοί συνοδοιπόροι της.

      Καλά να ‘σαι!

      Διαγραφή
  2. Μακάρι νάμουν ονειροκρίτης να σου εξηγούσα τ όνειρο! αλλά σάμπως και χρειάζεται;;; Ά στο λοιπόν στη μαγεία του και θα αποδώσει πολλά περισσότερα...
    Πραγματικά με μετέφερες σ όλη αυτή τη σκηνή ...μαγική!!!
    Καλή σου μέρα και Καλό Μήνα απο αύριο Στράτο, ήδη (δε ξέρω αν θα συνεχίσει όλη τη διάρκεια της ημέρας) ο καιρός μελαγχόλησε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να που εσύ μου δίνεις μια εύκολη λύση, Χαρά μου: Τι μας χρειάζονται οι ονειροκρίτες, αλήθεια; Τη μαγεία χρειαζόμαστε εμείς! Πολύ καλό!
      Πώς να σ’ ευχαριστήσω;

      Κι εδώ μελαγχόλησε απ’ το μεσημέρι και μετά, ο καιρός… Τι να πω…
      Αυτό που ξέρω είναι πως «τον δρόμο κι αν τον σκέπασ' η βροχή, για μας είν' ο Σεπτέμβρης καλοκαίρι» για είκοσι μέρες ακόμη. Μην το ξεχνάς.

      Διαγραφή
  3. Τα όμορφα όνειρα κρατούν λίγο μα αφήνουν αποτυπώματα και καταγράφονται στο νου μας έτσι όμορφα που τα περιγράφεις !!!!
    Καλό μήνα Στράτο , ήρεμο με συνέχεια των ονείρων σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λένε πως τα όνειρα είναι τα παιχνίδια του Θεού, του πιο διακριτικού μας φίλου, που μας τα μοιράζει στον ύπνο μας. Κι εγώ θυμάμαι μόνο τα όμορφα, Νικόλ μου.

      Να ‘σαι καλά!

      Και βέβαια καλό μήνα να έχουμε!

      Διαγραφή
  4. ΄Οραμα κι' οπτασά φθίνουσα ήταν. Πάει κι' έφυγε.
    Εμείς όλοι οι φίλοι σου από εδώ, θα μοιραζόματε πάντα τις όμορφες εικόνες που μας παρουσιάζεις

    ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ και ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗ!

    Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς λέω εγώ, Γλαρένια μου, τούτο έμεινε κι ας ήταν όραμα και οπτασία (ή οπτασά;)

      Σ' ευχαριστώ πολύ για τη φιλία σου και τα γενναιόδωρα λόγια σου. Εμείς άλλωστε έχουμε βάλει σημάδι στην φιλία μας...

      Τα αισθήματα είναι αμοιβαία και το ξέρεις...

      Να ‘σαι καλά, φίλη μου και να μας γεμίζεις με ζεστές, Γλαρένιες αγκαλιές!

      Σε χρειαζόμαστε παρούσα στη μπλογκογειτονιά μας!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!