Ποιος το ’λεγε να δεις, πως οι
όρκοι των ανθρώπων μοιάζουν πολύ με τις πεταλούδες...! Πετούν για λίγο
στην ψυχή σου, πίνουν το μέλι από τους πόθους και τα όνειρα και ύστερα
χάνονται... Έτσι, σαν τους όρκους, είναι και κάποιοι άνθρωποι. Γυροφέρνουν στον
ορίζοντα –άνευ όρων και ορίων– και παζαρεύουν το εγώ τους με «το
λίγο που σου έδωσαν για πολύ και το πολύ που μέτρησε για τίποτα». Σε ξεγελούν
με κάτι «μ’ αγαπά δεν μ’ αγαπά» μαδώντας άσπρες μαργαρίτες –αμήχανα
διλήμματα αλλοτινών ερώτων– και ψιθυρίζουν ξεψυχισμένα «σ’ αγαπώ» στα
ένοχα «αντίο» των αποχαιρετισμών που καθορίζουν το τέλος τους.
Χρησιμοποιούν φθαρμένες λέξεις με
ξεβαμμένα νοήματα που ειπώθηκαν προ πολλού, με το μόνο σκοπό να «ντύσουν» τις αντιπαθητικές
απόψεις τους. Δυστυχώς, δέσμιοι αλόγιστων συμπεριφορών και ασυγκράτητων
εγωισμών, μπερδεύουν την εκτίμηση με την απαξία, τις υπολείψεις με τις αντιλήψεις,
τα λάθη και τις παραλείψεις.
Υποκύπτουν σε λάθος εκτιμήσεις. Επιβεβαιώνοντας
–και εκθέτοντας πρωτίστως τον εαυτό τους– πως το λάθος ήταν επιλογή τους.
Περίπτωση όχι και τόσο σπάνια, ώστε να αποτελεί την εξαίρεση που επικυρώνει τον
κανόνα.
Το υπερβολικό, εντέλει, σκοτώνει τους ανθρώπους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.