Σκέφτηκα, για μια στιγμή (το ορκίζομαι, όχι για περισσότερο...)
να σου ομολογήσω πως -ναι, σωστά το λες- η φιλία και η αγάπη μας
νοθεύτηκαν με αλλόκοτη χημεία…
Η αγάπη φτάνει εκεί που ξέρει και πάει εκεί που είναι να πάει…
άσκοπα σπαταλάμε -σκορπίζοντάς το εδώ κι εκεί…- το υλικό της...
Κόντρα στον καιρό…
Υ.Γ. Στη Γ......
Σου ’στειλα ένα σωρό μηνύματα, για κοίτα αν τα πήρες,
αν τα είδες θέλω να πω…
αν τα είδες θέλω να πω…
Για δες αν είναι στο PC σου;
Ή χάθηκαν όπως κι Εσύ.
«Α, ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς...»
Μηθυμναίος
Πολύ τρυφερή η σημερινή ανάρτηση σου Στράτο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά κι ευτυχισμένα στο υπέροχο blog σου!!!
Γράφεις πολύ ωραία, λογοτεχνικά, ποιητικά και οι φωτογραφίες σου είναι "διαμάντια"!!!
Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα!
Στ΄αλήθεια συγκινητική φίλε μου Στράτο η σημερινή σου ανάρτηση. Ένας ύμνος σ΄ένα συναίσθημα που είναι υπό εξαφάνιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝάσαι καλά.
Τέτοια τρυφερότητα, τέτοιος αθώος ρομαντισμός, σου ανοίγουν την καρδιά σε κάτι τι το ανώτερο από το ανθρώπινο είδος, κάτι που όλοι ψάχνουμε να βρούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο τέλος παραδεχόμεθα ότι είμαστε όλοι άνθρωποι.
Está lleno de una divina ternura,
saludos
Gabriel
Τυχερή Γ.....!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαγική ανάρτηση,αλλά έχω να καταθέσω ένσταση. Απο πότε η αγάπη θεωρείται νοθεία;Το υπέρτατο των συναισθημάτων δε μπορεί να χαρακτηρίζεται νοθευμένο
Αλλη μια εξαίσια ανάρτηση εικόνα και λόγω δια χειρός (ψυχής,καλλίτερα) Στράτου (με συνοδεία Απέργη, ή κάνω λάθος;)
Συνέχισε κόντρα στον καιρό Στράτο σκορπίζοντας το μαγικό σου υλικό!
Καλό ξημέρωμα.
Τρυφερά λόγια,αλλά πως να φτάσουν σε μοναχικές και πληγωμένες ψυχές? Στέρεψαν οι άνθρωποι από συναισθήματα αναρωτιεμαι? Που χαθηκε το νέκταρ της νιότης?
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σαι παντα καλά,να μου θυμίζεις πως κάποτε υπήρξα άνθρωπος
@ magda,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάμικτα συναισθήματα, Μάγδα μου, είναι που επικρατούν στη σημερινή ανάρτησή μου.
Σ’ ευχαριστώ για τις ευχές των γενεθλίων και για όλα τα άλλα καλά και ωραία που με στολίζεις.
Κι εγώ εύχομαι να είσαι καλά και να χαίρεσαι το πλασματάκι σας!
@ Dennis Kontarinis,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το συναίσθημα αυτό, όπως λες, είναι υπό εξαφάνιση, γι’ αυτό φταίμε και ευθυνόμαστε εμείς και μόνο εμείς!
Τα έχεις ζήσει εξάλλου…
Σε χαιρετώ!
@ pylaros,
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες, φίλε, να το ψάχνουμε γιατί λείπει στις μέρες μας, ακριβώς η αθωότητα και ο ρομαντισμός; Ή είναι γιατί εμείς ζήσαμε σε άλλες εποχές και σ’ άλλα μέρη και είμαστε λίγο κακομαθημένοι… Ίσως να ’ναι κι έτσι…
Sabes muy bien que la ternura, el romanticismo y la inocencia me caracterizan.
Muchas gracias!
@ Χαρά Θ.,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή ο Σταύρος Απέργης ήταν ο αγαπητός μας (της Γ….. και δικός μου) θέλησα να χρησιμοποιήσω αποσπάσματα δικά του για να διανθίσω κάποιες δικές μου -πολύ προσωπικές- σκέψεις…
Δεν έκανες καθόλου λάθος. Το πέτυχες κι αυτό με κάνει να σε θεωρώ κι εσένα του Club μας…
Ξέρεις, παρότι έχω το βιβλίο του (ΦΑΞ) δεν έχω πετάξει ούτε ένα Γεωτρόπιο από εκείνα…
Έγραψα πως «η φιλία και η αγάπη μας νοθεύτηκαν»…, που δεν είναι ότι τις θεωρώ νοθεία… αλίμονο είμαι λάτρης των! Απλά στην εποχή μας –όπως όλα- δέχτηκαν κι αυτές τα γνωστά…
Αλλά, είπαμε… πάμε κόντρα στον καιρό!
@ ΔΩΡΑ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔώρα, αγνώστων λοιπών στοιχείων… Θέλει ψάξιμο, υπάρχουν, βεβαίως, πολλοί άνθρωποι με συναισθήματα ακόμη. Συμβαίνει οι άλλοι να είναι περισσότεροι γι’ αυτό.
Το νέκταρ της νιότης βρίσκεται σε εμάς, μέσα μας κι αλίμονο αν το χάσουμε.
Παραμένεις άνθρωπος! Μην το αρνείσαι, αν σε αγγίζουν ακόμη τα αγνά συναισθήματα της αγάπης και της φιλίας!
Να είσαι καλά!