Αφιερωμένο στον Αντώνη!
Φανατικό λάτρη και φλογερό εραστή, όπως κι εγώ,
για την αστείρευτη αγάπη του
και την απρόσμενη λατρεία του για τη Μήθυμνα!
Κλείνω, που λες Αντώνη, τα μάτια μου και τη φαντάζομαι μέσα στην πολύχρωμη φορεσιά και… τα πλουμίδια της.
Η απόλυτη αποθέωση της ομορφιάς. Τι να πρωτοθαυμάσω…
Το γκρίζο της πέτρας του κάστρου και των σπιτιών που δένει τέλεια με το κεραμιδί της τερακότας στις στέγες και το βυσσινί στα ξύλινα σαχνισίνια και τα παραθυρόφυλλα;
Το κόκκινο των γερανιών στα πεζούλια και στα μπαλκόνια; Το άσπρο των γιασεμιών στις αυλές; Το πράσινο των νυχτολούλουδων στα σοκάκια; Το χρυσαφί της Εφταλούς;…
Ή το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας που απλώνεται μπροστά της και σταματά εκεί όπου συναντά του ορίζοντα την αρμονία;
Ή ακόμη το γλυκό -πότε μενεξελί και πότε ροδαλό- χρώμα, καθώς ο ήλιος δύει αντίκρυ της και χάνεται στο σύθαμπο του Αιγαίου.
Πόσο γενναιόδωρος είναι, τελικά, ο Θεός, Αντώνη μου, όταν απλόχερα μας χαρίζει αυτό το ουράνιο τόξο εφήμερων χρωμάτων και πόσο τυχερός ο άνθρωπος… που μπορεί να απολαμβάνει και να χαίρεται κάθε μια από τις θαυμάσιες πινελιές στον πολύχρωμο πίνακα της ανόθευτης νησιώτικης φύσης.
Όλα τα χρώματά της και τ’ άλλα των ανθρώπων προσδίδουν μια ιδιαίτερη μαγεία, μονολογούν και νανουρίζουν τα όνειρα μας τα βράδια. Κι όλο το φως, που απ’ το πολύ του μέθυσαν ο Δάφνις και η Χλόη, συμπληρώνουν αρμονικά το παζλ, της γνώριμης εικόνας του γενέθλιου τόπου μας. Της Μήθυμνας, που, αναμφίβολα είναι ένα κομμάτι τόπος που αναπαύεται στο βυθό των ματιών μας, ενίοτε και της ψυχής μας, Αντώνη.
Μηθυμναίος
