«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

10 Ιαν 2010

Το αιώνιο κάλεσμα…

.
Οι αναμνήσεις είναι για μένα ένας τρόπος να ζωντανεύω το παρελθόν. Γι’ αυτό και διατηρώ συναισθηματικούς δεσμούς μαζί τους. Έχω τη συνήθεια, πολλές φορές, ν’ ανοίγω το παράθυρο της μνήμης μου να εισβάλλουν βαθιά μέσα μου και να… με κυριεύουν. Καταλαμβάνουν την ψυχή μου και… δε λένε να φύγουν. Είναι αυτά που μαζί τους μεγάλωσα, έζησα κι αγάπησα. Αυτά που ο χρόνος δεν μπόρεσε να σβήσει μήτε τη γλύκα, μήτε τη γεύση τους. Κι αλίμονο είναι αυτά που με παρασέρνουν και μ’ αναγκάζουν -με μια εξομολογητική διάθεση- να τα γράφω… ξανά και ξανά, πλάθοντάς τα μ’ αυτό το υπέροχο υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που με κάνει, στα περισσότερα γραφτά μου, να αναφέρομαι περισσότερο στην ανάμνηση και λιγότερο στο παρόν. Να αρκούμαι στο ν’ αναπολώ τη ζωή, σα να στράγγιξα το ποτήρι της. Να ανακαλώ παιδικές αναμνήσεις, από εκείνες τις μοναδικές, τις φευγαλέες κι ανεπανάληπτες στιγμές, από τα χρόνια των ονείρων μου… που ήταν ανέμελα, γλυκά, σχεδόν μαγικά και… σίγουρα αληθινά. Τώρα πορεύομαι αναπόφευκτα απ’ την εποχή εκείνων των ονείρων, στην εποχή των αναμνήσεων. Αισθάνομαι, οπωσδήποτε, το μεγάλο κενό που με χωρίζει από το παρελθόν μου και αυτό με κάνει να νιώθω έντονη την ανάγκη να συνδεθώ, κατά κάποιο τρόπο, μαζί του. Αναλογίζομαι -κι αναρωτιέμαι πάλι- πως γίνεται να ζει κανείς το σήμερα χωρίς αναψηλάφηση εικόνων και θραυσμάτων από τα περασμένα;

Εν τω μεταξύ, νιώθω σαν κάποιος να έχει μαζέψει μέσα μου το χρόνο και να τον έχει συμπιέσει σ’ έναν ψίθυρο. Κι είναι αυτόν τον ψίθυρο που συχνά αφουγκράζομαι… Κι ο ίδιος η αφορμή που με κάνει να μιλώ γι’ αυτά που… άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μου. Και πως μπορεί να γίνει αλλιώς; Μπορώ ν’ αλλάξω την τωρινή ματιά μου, πως όμως ν’ αλλάξω τα περασμένα; Αφού είναι μνήμες που δεν εξατμίστηκαν, που δύσκολα σβήνουν…

Που περνούν… Που περνούμε… Λες και τίποτα δεν άγγιξε το χρόνο ή τίποτα δεν άγγιξε ο χρόνος!

Μηθυμναίος

26 σχόλια:

  1. Υπέροχο κείμενο, μια μουσική στ΄αυτιά. Υποκλίνομαι! Και βέβαια, μην αναρρωτιέσαι γιατί γυρνάς προς τα πίσω και δεν αποτυπώνεις το παρόν. Είναι γιατί το παρελθόν σε έχει κάνει τόσο πλούσιο και το παρόν γίνεται φευγαλέο!
    Φιλί αγαπητικό για τη δροσοσταλιά της πένας σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...πάρε μια πράσινη βαρκούλα γι' ανοιξιάτικα όνειρα...
    θα την φέρουμε στο Ήστ Ρίβερ και θα κάνουμε τον κύκλο του Μανχάτταν την ώρα που θα γέρνει ο ήλιος...
    πανόραμα... εκεί θα έχεις θέμα/-τα κι εμπειρίες ατέλειωτες...

    Φίλησέ μου τις όμορφες,
    Μ' αγάπη,
    Υιώτα,
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στρατή,
    Είμαστε στην εποχή μάλλον του big τίποτα!
    Ευτυχία για όσους δεν το πήραν είδηση.
    Τυχεροί οσοι δεν zip-πάρουν το παρελθόν.
    Προσόν η αναισθησία!!

    Το αν τους λείπει τίποτα??

    Τα όνειρα,οι αναμνήσεις,τα σημάδια της ψυχής που μας κάνουν πρώτα από όλα καλύτερους με τον εαυτό μας,
    η μουσική που μπορεί και ακούει η Ιουστίνη,η βαρκούλα της Υιώτας,και το καράβι του Γαβριήλ που ξέρεις οτι έρχεται.
    Αλίμονο σε αυτούς που δεν θυμούνται το παρελθόν.
    Δεν μπορούν να δούνε το μέλλον!!!

    Σταύρος Θεσσαλονίκη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν είναι τυχαίο τελικά, που είμαστε ξαδέρφια (έστω και μακρινά)!
    Στο "κατακάθι" της ζωής μας, ψάχνουμε το χρυσάφι!! Όχι δε θα αποτάξω το παρόν. Οι στιγμές οι τωρινές, οι εφήμερες, κάτι θα αφήσουν να το "ζήσουμε" αργότερα.
    Υπέροχος ο λόγος σου Στρατή
    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στις αναμνήσεις, στο παρελθόν φίλε Στράτο έχει φωλιάσει η δική μας σοφία, η εμπειρία μας, ο λόγος μας. Κι΄αυτό είναι που μας δίνει τη δύναμη να έχουμε κι΄έναν λόγο σοφό.
    Υπέροχη ανάρτηση με όφελος τους προβληματισμούς που γεννάει.
    Νάσαι καλά
    Ντένης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Φίλε μου Στράτο, Είσαι το παρόν, το σήμερα γιατί έτσι σε έπλασε το παρελθόν,
    Δεν μπορεί ποτέ να αγνωήσουμε το παρελθόν, είναι σα να αρνιώμαστε τη μάνα μας, τώρα υπάρχει κι ένα ΑΝ μια αμφιβολία, αν δεν είχα κάνει εκείνη την κίνηση, αν δεν γνώριζα, αυτήν, αυτόν, αν μάθαινα π.χ. αστροφυσικός πως θα ήταν η ζωή μου;
    Ε! όλα αυτά τα αν στη ζωή είναι υποθετικά, πρέπει λοιπόν εκεί που χτίζουμε το παρόν μας, εκεί που περνάμε τις ελεύθερες ώρες μας, να τινούμε τον χρόνο του παρελθόντως μας, διότι είμαστε εμείς οι ίδιιοι, όσο και να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται τα διάφορα Αν!!!
    Φίλε χθες είδα ένα Ισπανικό ντοκουμεντάλ Una Mirada a Grecia, είδα λοιπόν τα Μήθυμνα κι επάνω ένα κάστρο, αν θυμάμαι καλά το Γενοβέζικο,
    Πράγματι υπάρχει;
    Χαιρετώ σε φίλε,
    Γαβριήλ
    από μια παγωμένη Νέα Υόρκη θερμοκρασία -14 υπό μηδεν Κελσίου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Στράτο μου δεν θα πω τίποτα περισσότερο από αυτά που είπε ο παραπάνω σχολιαστής Stavros....
    Με καλύπτει απόλυτα.
    Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αυτό που πιστεύω ειναι οτι όσο μεγαλώνουμε,τόσο συνειδητοποιούμε το πόσο εφήμεροι ήμαστε...κι όσο περισσότερο αποχαιρετούμε συνεπιβάτες μας στο τρένο της ζωής ,τοσο και περισσότερο θέλουμε να γυρνάμε προς τα πισω για να βρούμε και τα πρόσωπα και τα συναισθήματα...

    καλή χρονια καλέ μου Στράτο,με υγεία και πολλές ομορφες στιγμές :)
    θαυμασια η φωτο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. αυτή η γλυκιά εξομολογητική διάθεση φέρνει κόντα τους ανθρώπους.. και τους ψιθύρους που συντροφεύουν τις μνήμες τους. Το παρελθόν είναι αυτό που είμαστε, το παρόν δεν το έχουμε κατακτήσει ακόμη, και το μέλλον... τόσο μακρινό και αβέβαιο όσο τα αστέρια του ουρανού. Είναι πολύ όμορφο να γνωρίζει κανείς το υλικό του ονείρου και μ' αυτό να πλάθει στιγμές που δύσκολα θα λησμονηθούν.

    Τόσο όμορφα όλα.. που για λίγο γαλήνεψα στης μνήμης τους ψιθύρους..

    Όμορφη να είναι η βδομάδα σου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ Ιουστίνη Φραγκούλη,

    Πόσο σημαντική γίνεται η λέξη ψυχή στην περίπτωσή σου, καλή και λατρεμένη μου φίλη Ιουστίνη!
    Ανήκω στη γενιά που έχει ανάγκη να διατηρεί συναισθηματικούς δεσμούς από το παρελθόν και καθώς μεγαλώνω βάζω το μαχαίρι της μνήμης όσο πιο βαθιά γίνεται κι ανασύρω από τα απόκρυφα της ψυχής μου αυτά που, όσο γίνεται, μου γλυκαίνουν το «φευγαλέο» παρόν.

    Όσο για την αιτία του φιλιού σου… σημάδι πως βρίσκομαι σε καλό δρόμο…

    Σ’ ευχαριστώ Ιουστίνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @ Αστοριανή,

    Με τέτοιο χειμώνα και τόση παγωνιά που έχετε εσείς, εκεί στο Μανχάτταν, που θα βρω τα ανοιξιάτικα όνειρα, Υιώτα μου;
    Πάντως σαν ιδέα καλή μου φαίνεται…

    Τα φιλιά σου δόθηκαν…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @ stavros,

    Ό,τι είναι δεμένο με τη νεότητά μας, με το ξεκίνημά μας στη ζωή, Σταύρο, είναι φυσικό να μας συγκινεί.
    Καμιά φορά περιφέρομαι σαν φάντασμα του σήμερα στα ερείπια του χτες.

    Καθώς μεγαλώνω, γυρίζω προς τα μέσα μου για να βρω αυτά που θα βγάλω προς τα έξω, ίσως ασήμαντα για πολλούς, σημαντικά όμως για μένα διότι καθρεφτίζουν την αλήθεια μου… Είναι, αν θες, αυτά τα σημάδια, που πολύ σωστά λες κι εσύ, τα οποία ελπίζω κι εγώ πως θα με κάνουν καλύτερο. Μακάρι…

    Αυτοί οι φίλοι που αναφέρεις είναι μαζί με όλους τους άλλους εκείνοι που μου δίνουν κουράγιο… Και τους/σας ευχαριστώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @ gvarvakis,

    Κι εγώ αυτό νομίζω, Γιώργη, πως ναι δεν είναι τυχαίο… Η αρμύρα της ίδιας θάλασσας μας γέννησε…

    Ναι, αυτά τα τιμαλφή της ψυχής μας ψάχνουμε κι αυτό δεν συγκινεί και συνεπαίρνει μόνο εμάς αλλά αγγίζει και αυτούς που έχουν την υπομονή να μας διαβάζουν.
    Συμφωνώ το παρόν θα γίνει κι αυτό παρελθόν… ας ελπίζουμε πως θα μας δώσει ομορφιές που να μας κάνει να τις θυμόμαστε…
    Σ’ ευχαριστώ, ξάδερφε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @ Ντένης Κονταρίνης,

    Ναι, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ανατρέχουμε στα περασμένα, Ντένη, να τρυγήσουμε τους καρπούς μας. Από αυτές τις αποθήκες της μνήμες αντλούμε τα κομμάτια που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε στα γραφτά μας. Και το ξέρεις… Είναι το κουβάρι που προσπαθούμε να ξετυλίξουμε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ pylaros,

    Εμείς φίλε, στο έχω ξαναπεί νομίζω, πως καθόμαστε στον ίσκιο του ίδιου δέντρου. Αρμενίζουμε στο ίδιο παραμύθι. Τα κείμενά σου το επιβεβαιώνουν. Πιο λεπτομερή τα δικά σου, πιο αόριστα τα δικά μου.

    Αναλογιζόμαστε, αξιολογούμε, ενδεχομένως και αναπολούμε το παρελθόν, από την κάθε ρυτίδα μας ξεχύνονται τα υλικά τα οποία χρησιμοποιούμε ώστε να ζούμε το παρόν και θα χτίζσουμε το μέλλον. Ένα μέλλον που συνήθως το ρουφάμε και το αναμένουμε έχοντας πρώτα μεθύσει από το παρελθόν.
    Φυσικά και ό,τι έγινε, καλώς ή κακώς έγινε. Ήταν επιλογή μας.

    Με ρωτάς για το κάστρο, το στολίδι της Μήθυμνας, μα και βέβαια υπάρχει και δεσπόζει στην κορυφή αλλά και στις τόσες φωτογραφίες μου.

    Να ‘σαι καλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Είναι το καταφύγιο που όλοι αποζητούμε τα όνειρα! Γι αυτό καταφεύγεις νομίζω σε αυτά.. Η μουσική υπέροχη! Καλή εβδομάδα, με όμορφες διαφυγές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @ Eva F.,

    Σ’ ευχαριστώ, Ευα! Ως συνήθως, στα βδομαδιάτικα άρθρα μου, γυρίζω σ’ εκείνη την εποχή της «αθωότητας» γιατί έχω ανάγκη να νιώσω λίγη θαλπωρή.
    Ήταν εκείνα τα χρόνια που είχαμε πίστη, οράματα, ελπίδες.
    Τώρα… τι να πω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @ cook,

    Δεν αμφιβάλλω… Παρότι δεν φτάσαμε ακόμη στη δύση μας, είναι νομίζω μια εσωτερική μας ανάγκη, να έχουμε μια αδιάκοπη ψυχική επαφή για τα πρόσωπα που θέλουμε να κρατήσουμε για πάντα κοντά μας. Η λύτρωση δεν βρίσκεται στη φυγή και την αποδημία. Ο κόσμος μας, ζει και ανασκευάζεται σε μιαν αέναη ανακύκλωση με το παρελθόν, αυτή είναι η αλήθεια…

    Κι εσύ να έχεις μια υπέροχη χρονιά και να απολαμβάνεις ό,τι κάνεις.
    Κι εγώ θαυμάζω, εκτός από τα θαυμάσια μαγειρέματά σου και τις δικές σου εκπληκτικές φωτογραφίες!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @ shadow,

    Ακριβώς αυτό συμβαίνει… Οι μνήμες αυτές, η «οδός ονείρων» του κάθε ανθρώπου, είναι μια αφορμή για να μιλήσει κάποιος σε πρώτο ενικό με τον εαυτό του. Κι αυτό είναι που γνωρίζουμε καλύτερα, διότι το παρόν το ζούμε σε μια στιγμή και το μέλλον το αγνοούμε, οπότε προσπαθούμε, πλάθοντας με το καλύτερο υλικό, να βγάλουμε όσο πιο γλυκιά γίνεται την εξομολογητική και πολλές φορές αποκαλυπτική διάθεσή μας… έτσι για να γαληνεύουμε κι εμείς αλλά και οι πολύτιμοι επισκέπτες μας.

    Καλή εβδομάδα και για σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @ roadartist,

    Ενώ απαντούσα στα σχόλια των φίλων επισκεπτών μου, φτερούγισε κι έφτασε και το δικό σου σχόλιο. Συγγνώμη για το προσπέρασμα… καλή μου!

    Την ανάγκη να ονειρευόμαστε όλοι την έχουμε και φυσικά καταφεύγουμε στις αποθήκες που έχουμε φυλαγμένα τα όνειρά μας, από ‘κει διαλέγουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο γλυκά τα πιο ενδιαφέροντα αυτά που είναι συνδεδεμένα μαζί μας για να τα ακουμπήσουμε στο σήμερα της γκρίζας καθημερινότητας… και να κάνουμε ομορφότερες τις διαφυγές μας!!!

    Χαίρομαι που σου άρεσε η μουσική μου.

    Καλή εβδομάδα και για σένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @ το τέρας της "αμάθειας",

    Αναμφισβήτητα, Μαριάνθη μου...

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. ... ως που να ετοιμάσεις την... πράσινη βαρκούλα,
    έφτασε κι η Άνοιξη...
    δυομισι μήνες, Στράτο μου...
    κι αν δεν προφτάσεις,
    εδώ είναι και το τουριστικό πλοίο, είναι πανέμορφα...
    Πάρε την όμορφη γυναίκα σου, εδώ είμαστε!!!
    Υιώτα
    ΝΥ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ήχοι μελωδικοί, γαλήνιοι, με σιγοντάρισμα τιτιβίσματος θεϊκών πλασμάτων εξαϋλώνουν το αιώνιο κάλεσμα της ψυχής!
    Ευτύχημα οι θύμησες, οι εικόνες των περασμένω που κάνουν την καρδιά να χτυπά με ζωντανό ρυθμό Στράτο. Ας υπάρχουν για να υπάρχουμε.
    Καλημέρα!
    Την αγάπη μου και στην Αλεξάνδρα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @ Αστοριανή,

    Σ’ ευχαριστώ, Υιώτα μου, μακάρι να γινόταν αυτό για να έχω, ύστερα από καιρό να θυμάμαι και ν’ αναπολώ τις εκεί ομορφιές σας!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @ Μαριάνθη,

    Αναμνήσεις είναι οι ζωή μας… ας υπάρχουν για να υπάρχουμε όπως λες κι εσύ κι ας βάζουμε μελωδικούς και γαλήνιους ήχους να σιγοντάρουν τις «αντάρες» μας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!