Το αιώνιο κάλεσμα…

.

Οι αναμνήσεις είναι για μένα ένας τρόπος να ζωντανεύω το παρελθόν. Γι’ αυτό και διατηρώ συναισθηματικούς δεσμούς μαζί τους. Έχω τη συνήθεια, πολλές φορές, ν’ ανοίγω το παράθυρο της μνήμης μου να εισβάλλουν βαθιά μέσα μου και να… με κυριεύουν. Καταλαμβάνουν την ψυχή μου και… δε λένε να φύγουν. Είναι αυτά που μαζί τους μεγάλωσα, έζησα κι αγάπησα. Αυτά που ο χρόνος δεν μπόρεσε να σβήσει μήτε τη γλύκα, μήτε τη γεύση τους. Κι αλίμονο είναι αυτά που με παρασέρνουν και μ’ αναγκάζουν -με μια εξομολογητική διάθεση- να τα γράφω… ξανά και ξανά, πλάθοντάς τα μ’ αυτό το υπέροχο υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που με κάνει, στα περισσότερα γραφτά μου, να αναφέρομαι περισσότερο στην ανάμνηση και λιγότερο στο παρόν. Να αρκούμαι στο ν’ αναπολώ τη ζωή, σα να στράγγιξα το ποτήρι της. Να ανακαλώ παιδικές αναμνήσεις, από εκείνες τις μοναδικές, τις φευγαλέες κι ανεπανάληπτες στιγμές, από τα χρόνια των ονείρων μου… που ήταν ανέμελα, γλυκά, σχεδόν μαγικά και… σίγουρα αληθινά. Τώρα πορεύομαι αναπόφευκτα απ’ την εποχή εκείνων των ονείρων, στην εποχή των αναμνήσεων. Αισθάνομαι, οπωσδήποτε, το μεγάλο κενό που με χωρίζει από το παρελθόν μου και αυτό με κάνει να νιώθω έντονη την ανάγκη να συνδεθώ, κατά κάποιο τρόπο, μαζί του. Αναλογίζομαι -κι αναρωτιέμαι πάλι- πως γίνεται να ζει κανείς το σήμερα χωρίς αναψηλάφηση εικόνων και θραυσμάτων από τα περασμένα;

Εν τω μεταξύ, νιώθω σαν κάποιος να έχει μαζέψει μέσα μου το χρόνο και να τον έχει συμπιέσει σ’ έναν ψίθυρο. Κι είναι αυτόν τον ψίθυρο που συχνά αφουγκράζομαι… Κι ο ίδιος η αφορμή που με κάνει να μιλώ γι’ αυτά που… άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή μου. Και πως μπορεί να γίνει αλλιώς; Μπορώ ν’ αλλάξω την τωρινή ματιά μου, πως όμως ν’ αλλάξω τα περασμένα; Αφού είναι μνήμες που δεν εξατμίστηκαν, που δύσκολα σβήνουν…

Που περνούν… Που περνούμε… Λες και τίποτα δεν άγγιξε το χρόνο ή τίποτα δεν άγγιξε ο χρόνος!

Μηθυμναίος