Είναι κάποιες στιγμές που δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, έτσι όπως έχεις γίνει. Προσμετράς τα λάθη σου, απορείς με το τι ανέχτηκες, εξοργίζεσαι με το πόσο υποχώρησες. Δυσκολεύεσαι να θυμηθείς το γιατί. Είναι κάποιες στιγμές που σε πιάνει ένα τελείως παιδικό παράπονο για το γεμάτο όνειρα και ζωή παιδί που άφησες να κλέψουν.Κατά καιρούς έχω την ανάγκη να επιστρέφω στους παλιούς μου ρυθμούς. Κάτι ξυπνάει μέσα μου από το παρελθόν όχι απαραίτητα συγκεκριμένες μνήμες, αλλά σίγουρα μια νοσταλγική διάθεση. Απλώνω παλιά κιτρινισμένα χαρτιά και ταξιδεύω.
Βρίσκομαι σ’ ένα αδιάκοπο καθημερινό πήγαιν’ έλα, άναρχο, απείθαρχο, που υπακούει στους δικούς του κανόνες και τρέφεται με τη διάθεση κάποιων να διαφυλάξουν ίσως το πιο όμορφο διάλειμμα μιας συνηθισμένης μέρας.
Mithymnaios
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!