«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

20 Ιαν 2020

Άστο, δεν θα το καταλάβεις…

Έχω «κολλήσει», εδώ και λίγο καιρό, με τα επαναλαμβανόμενα, σκονισμένα και μονάκριβα ευαίσθητα νοσταλγικά μου συναισθήματα για τον τόπο όπου έζησα για πολλά χρόνια. Όλο και γέρνει η καρδιά μου προς τα κει. Κι εγώ ποτέ δεν σταμάτησα να την ακολουθώ. Όσο περνούν τα χρόνια, το επιζητώ, το έχω ανάγκη. Λες κι είναι αυτό που τα μάτια μου ολοένα ψάχνουν. Αλήθεια, έτσι νιώθω... Προφανώς, με τα χρόνια, θα πρέπει να έχω γίνει ακόμη πιο ευαίσθητος. Σάμπως, θα μου πείτε, μετριέται η ευαισθησία;
Νιώθω να με κατακλύζουν, εκ νέου, πολλά απ’ τα παλιά. Φαίνεται ότι εγώ δεν ξεδιψάω εύκολα. Υποθέτω πως κι άλλοι θα είναι κάπως έτσι, αν και πιστεύω πως στα ευαίσθητα θέματα, γενικά, δεν έχουμε όλοι τους ίδιους κώδικες.
Τώρα ζω με ό,τι περίσσεψε κι ό,τι θυμάμαι. Η εποχή, εκείνη που τα όνειρα νόμιζα πως θα κρατούσουν για πάντα, μ’ έχει σημαδέψει και… «τα σημάδια μένουν»! Μπορεί να άλλαξαν τα πάντα μέσα μου –και βέβαια άλλαξαν, ωστόσο, στο παραμέσα στριφογυρίζει και με καρφώνει ο στίχος: «Μονάχα αυτό κατάλαβα απ’ όλο το ταξίδι πως όσο αλλάζουμε ζωή, τόσο μένουμε ίδιοι»… Το συλλογίζομαι, το αναμετρώ και το λογαριάζω  Ένα συναίσθημα είναι…
Η μνήμη, όπως λέει ο φίλος μου ο Πέτρος, έτσι και δεν σβηστεί, πάντα βρίσκει δρόμους να φανερώνεται. Το παν είναι να ανοίξεις μια ρωγμή και να χωθείς μέσα… Αυτή ακριβώς, την ανεξήγητη επιμονή μου να λύσω προσπαθώ.

Ένα συναίσθημα είναι… Άστο, δεν θα το καταλάβεις…


6 σχόλια:

  1. Όχι, το καταλαβαίνω απόλυτα Στρατή μου.
    Είναι κοινές οι αναδρομές στο παρελθόν, και αυτό είναι το καύσιμό μας για τα χρόνια που έρχονται. Κι επειδή πρέπει να εμπιστευόμαστε τα συναισθήματά μας, ας βρίσκει ο καθένας την προσωπική του "ρωγμή" για να παλέψει το σήμερα.
    Δίχως ευαισθησία, δεν βγαίνει αυτό το ταξίδι. Το παν είναι να την ξοδεύουμε με μέτρο και μόνο γι' αυτούς που την αξίζουν.
    Την καλησπέρα μου Στρατή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρεις, Μαρία –και το έχω παρατηρήσει– ότι αυτή η αναπόληση με κυριεύει, ιδίως το χειμώνα, που μου λείπει ο αιώνιος ήλιος της, εκτός φυσικά του ότι αυτή τη χώρα (του τότε…) δεν την ξεχνάς. Γι’ αυτό λένε: Βενεζουέλα μια χώρα που αγαπιέται (και ποτέ δεν την ξεχνάς, συμπληρώνω εγώ). Οπότε τα «σημάδια μένουν», φίλη μου!
      Και βλέπεις ότι το μοιράζομαι γιατί θέλω να ανταποδώσω –κατά κάποιο τρόπο– όσα μου πρόσφερε. «Ένα συναίσθημα είναι», Μαρία μου, κι αν το κατάλαβες αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά!
      Καλημέρα!

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα αγαπητέ Στράτο με τις σκέψεις σου. Καλή σου βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα, Γιάννη, βιωματικές σκέψεις και λόγια που διακαώς συνυπάρχουν μέσα μου και απλά διευρύνω τις «ρωγμές» για να τα μοιραστώ.

      Διαγραφή
  3. Καλησπέρα φίλε Στράτο.
    Συμφωνώ απόλυτα με τις σκέψεις σου περί συναισθηματων.
    Πολλοί βέβαια διαγράφουν γενικά το παρελθόν.....διαφωνώ όμως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλό μήνα Γρηγόρη!
    Από συναισθήματα δεν πλήττω... φίλε μου.
    Κι από το παρελθόν έχω πολλά που δεν θα ήθελα να σβηστούν ή να τα σβήσω από τη μνήμη.
    Να σαι καλά και σ'ευχαριστώ για το πέρασμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!