«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

22 Μαΐ 2015

Άμα έχεις διάθεση για κουβέντα (3)


Παρεμπιπτόντως, μιας και το 'φερε η κουβέντα –ήρθε κι έδεσε που λένε– και… συνεχίζει, αυτές οι συνάξεις με τους φίλους, αυτές «οι χειραψίες με τα παρελθόντα», όπως έγραψα στα δυο προηγούμενα «κομμάτια», για μένα ήταν ό,τι πιο κοντινό σε τρυφερότητα.
Είχαμε απεριόριστη ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Ένας καμβάς ανοιχτός πάντα μπροστά μας, για να βάλει ο καθένας το στίγμα του και να εκφραστεί ελεύθερα. Για να ζωγραφίσει τα συναισθήματά του. Ένα σωρό συναισθήματα ανάβλυζαν από μέσα μας. Και δεν ήταν απλά πανάκριβα, αλλά ανεκτίμητα! Δεν φοβόμασταν τους απολογισμούς. Είχαμε αυτό το κάτι που έκανε τους ανθρώπους να είναι πιο Άνθρωποι.
Ήμασταν και τυχεροί, είχαμε πνευματικά πρότυπα με τρομερό εκτόπισμα. Άξια! Αστραφτερά! Και διαβάζαμε. Διάβαζε πολύ η γενιά μας, ναι, τραγούδησε πολύ, ονειρεύτηκε πολύ κι ερωτεύτηκε το ίδιο. Είχαμε δίψα για μάθηση. Διαβαίναμε με Καζαντζάκη, Βάρναλη, Λουντέμη, Ρίτσο και ξένους κλασικούς παραμάσχαλα. Διαβάζαμε πολύ! Με τις ώρες.
Μας άρεζαν τα δύσκολα. Μας προκαλούσαν! Κι ο πήχης… μόνο προς τα πάνω. Είχαμε περίσσευμα δύναμης, ζωντάνιας, χαράς κι όλα αυτά, σώνει και καλά θέλαμε να τα ξοδέψουμε. Σπαταλούσαμε ζωή, ξευτελίζαμε στιγμές, ώρες, χρόνια, ανατολές και δύσεις… Αραδιάζαμε «θέλω» και υποσχέσεις. «Κουμπώναμε» τις ματιές μας, χαμογελούσαν τα χείλη μας, ξεχείλιζαν τα γέλια. Φυσικά, δεν είχε μόνο γέλιο. Είχε και δάκρυ… Πολύ κι απ’ τα δυο. Μια ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Εν τω μεταξύ, διευρύνονταν οι σκέψεις, οι προβληματισμοί, οι προοπτικές, μέχρι που στο άψε-σβήσε προέκυψε στο πλάνο η εφηβεία. Και… «η εφηβεία δε τρώγεται, πίνεται αχόρταγα»…
Άσχετα αν μετά ήρθαν τα χρόνια τα δύσκολα των προσγειώσεων και της αλήθειας… Κρατηθήκαμε όμως, όσο μπορέσαμε, χάρη στο «μέσα πλούτο» που κουβαλούσαμε συσσωρευμένο στις πολύτιμες αποσκευές μας και… σίγουρα δίχως αυτόν θα ήμασταν πολύ φτωχότεροι. 
Αναμφίβολα!

8 σχόλια:

  1. εκτος απο ολα αυτα που αναφερεις που ναι ετσι ακριβως ηταν, ηταν κι ο κοσμος μας πιο καθαρος και αφελης με την καλη εννοια.. τα παιδια σημερα βλεπουν και ακουν αλλα πραγματα
    ισως και για αυτο πηγαμε ετσι ξυπολητοι στ αγκαθια, τα οποια βεβαια ηρθαν μετα αλλα ουτε κατα διανοια τα υπολογιζαμε.. σε ολους τους τομεις
    ειχαμε και γονεις που μας διευκολυναν σ αυτο, που δεν μιλουσαν, δεν διεκδικουσαν απλα δουλευαν και επιβιωναν - εκαναν αλλοι την σκληρη δουλεια για να ειμαστε εμεις ετσι οπως ειμασταν :)

    καλησπερα Στρατο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναμφίβολα, αγαπητή μου Στέλλα, ο κόσμος τότε και βέβαια ήταν πιο «καθαρός και αφελής» κι όπως έγραψα, άλλα πρότυπα είχαμε εμείς τότε, τώρα τα παιδιά τι έχουν… όλα πλαστικοποιημένα και εφήμερα.
      Ήταν και οι ηθικές αξίες που μας μπόλιαζαν, το επαναλαμβάνω, πρώτα οι γονείς μας και μετά οι δάσκαλοι, ήμασταν και τυχεροί… Άλλες εποχές, καλή μου, άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη, γενικώς...

      Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
    2. μια μικρη ενσταση - η καθε εποχη εχει τις δικες της χαρες - νομιζω εχουν και σημερα προτυπα τα παιδια μας, και αλλα πραγματα εχουν που δεν ειχαμε εμεις..
      διαφορετικες εποχες δεν ειναι απαραιτητα και κακες / καλες

      βεβαια τωρα εχουμε την οικονομικη μας ισοπεδωση αλλα και καποτε υπηρξε ενας πολεμος

      μεγαλη κουβεντα και δε συνεχιζω

      (μη με θεωρεις απολυτη ετσι οπως καμμια φορα τα γραφω, να ξερεις πως παντα εχω κατα νου την αποψη του συνομιλητη μου να επεξεργαζομαι ;)

      καλο απογευμα :)

      Διαγραφή
    3. Τεχνολογία και άλλα τέτοια και καλλιτέχνες σε σελοφάν, δεν είμαι ενάντιος, αντίθετα... αλλά καμία σύγκριση.
      Σέβομαι κι εγώ απόψεις και γνώμες...

      Με την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  2. Διάθεση για κουβέντα πάντα υπάρχει, όμως κουβέντα μέσα στα κοινά περιθώρια του τότε μας χαροποιεί ακόμα πιο πολύ.
    όταν πάω στο μέρος που γεννήθηκα, συναντώ αυτούς ή αυτές που είχαμε μεγαλώσει μαζί, ο κάθε ένας μας ανοίγει τον στόμα του κι αρχίζει να μιλά, ο κάθε ένας μας παρατηρεί τον συνομιλητή του πόσο κι αν έχει αλλάξει, αν έμεινε ο ίδιος, ή αν έχει επηρεαστεί από την σύγχρονη νεολαία-τεχνολογία κλπ...
    Επειδή η γενιά μου ήταν του πολέμου το 90% των παιδιών της εποχής μου έφυγαν, άνδρες και γυναίκες, και που δεν πήγαν από Νότιος Αφρική, Κένυα, Σουδάν, Αυστραλία, Αμερική, Αργεντινή, οπουδήποτε ήταν καλύτερο απ την Ελλάδα, Εποχή δεκαετία του 1940-50. ή σε άλλα μέρη της Ελλάδος
    Μερικοί γύρισαν πίσω, άλλοι έμειναν στα ξενα κράτη, όσοι είχαν πάει Αφρική έφυγαν για Αυστραλία,
    Μου έκανε εντύπωση ότι μετά από τόσα χρόνια πολλοί περίμεναν να με βρουν έναν αδαή χωριάτη αγράμματο και ακοινώνητο μια και δεν είχε ακουστεί πουθενά τι ανώτατες σχολές πέρασα κλπ... Είδα να με κοιτούν με έκπληξη προπαντός γυναίκες την ηλικίας μου από αυτές που είχαν φύγει σα νύφες και γύρισαν πίσω, έτσι ακριβώς, όπως είχαν φύγει, δηλαδή με το ίδιο μυαλό.

    Όσο για τα όνειρα τα τύλιγα πάντα με το γαλάζιο του ουρανού και τον ορίζοντα της θάλασσας και περίμενα να βγεί μια Αφροδίτη, αλλά ήταν μόνο όνειρα. Η πραγματικότητα ωμή, κερδοσκοπική, γεμάτη αντικείμενα...

    Ελπίζω φίλε να μην σε κούρασα
    πάντα με την αγάπη μου

    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό συμβαίνει, Γάβο, η κουβέντα εξαρτάται από την πορεία που θα δώσεις. Σήμερα προέχει η πολιτική -δεν την αποφεύγεις με τίποτα- και το επακόλουθό της η κρίση. Τα ίδια στις ειδήσεις, τα ίδια στην τηλεόραση, στις εφημερίδες…

      Οι παλιοί συμμαθητές, αν δεν είναι τόσο πωρωμένοι με τα σημερινά έχουν θέμα κι αν τύχει να έχουν μεταναστεύσει κι αυτοί ακόμα περισσότερο. Οπότε για να μην αγχώνεσαι κι άλλο σπρώχνεις τη συζήτηση στο δικό σου γήπεδο…

      Καλά τα λες, δεν με κούρασες καθόλου. Εσύ ξέρεις να ξεδιπλώνεις το θέμα στο ακριβές.

      Να ‘σαι καλά!

      Διαγραφή
  3. Καλκώς ήρθα λοιπόν γιατί μέσα από ένα κινητό τι να σχολιάσεις Στράτο μου !!!Είναι μαγεία και τύχη να έχεις φίλους που να μπορείς να μιλάς ελεύθερα και να αναπολείς τα περασμένα !!! Αρκεί να σε εμπνέει ο συνομιλητής σου , τότε μπορείς να ξετυλίξεις άφοβα το ΄΄μέσα΄΄ σου
    Ομολογώ ότι δεν υπάρχουν και τόσο πρόθυμοι ακροατές και είναι δύσκολο να βρεις κάποιον που να ενδιαφέρεται πραγματικά για τα δικά σου!!!
    Καλό Σαββατοικύριακο με την αγάπη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άκρως δικαιολογημένη η απουσία σου, αγαπητή μου Νικόλ. Όπως και στα γραφτά μου, έτσι και στην κουβέντα με φίλους κι όχι «φίλους» αυτό βγάζω το μέσα μου και είναι επόμενο να ακούω και το μέσα εκείνων… αυτό άλλωστε είναι και σεβασμός. Έτσι ξετυλίγεται η κουβέντα κι αν υπάρχουν κοινά σημεία, ε, τότε είναι απόλαυση. Ξαναζείς.

      Σ’ ευχαριστώ πολύ που πέρασες.

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!