Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Η Εταιρεία Συγγραφέων το 1998 καθιέρωσε ως Ημέρα Ποίησης, την 21η Μαρτίου, ημέρα της Εαρινής Ισημερίας-αρχή της άνοιξης. Κι από το 2001, ύστερα από εισήγηση του Βασίλη Βασιλικού, η UNESCO την υιοθέτησε σαν «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης».

Και όπως ξέρουμε "η Εαρινή Ισημερία είναι η στιγμή που ισορροπεί το φως με το σκοτάδι, ένα σημείο σταθερό στον κύκλο του χρόνου, υπόμνηση του αιώνιου μέσα στο εφήμερο, του παντοτινού μέσα στο μεταβαλλόμενο: όπως ακριβώς είναι και η Ποίηση".
Και επειδή αυτός που με μύησε στην Ποίηση και με έκανε να την αγαπήσω μέσα από τα βιβλία του ήταν ο λεπτεπίλεπτος Μήτσος Τσιάμης, θα ήθελα να αφιερώσω ένα δικό του ποίημα*, σήμερα, σε όλους και μ’ αυτό τον τρόπο να συμβάλλω κι εγώ στην μεγάλη αυτή ημέρα:

Το βράδυ θα γυρίσει το προσκέφαλο/ στις άλλες έγνοιες.
Τώρα μπορείς να εμπιστευθείς στο φως/ την προσευχή σου...
Απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο, θα μπει το νέο φεγγάρι.
Το φως, βαθαίνει τις ρωγμές/ στα κράσπεδα της μνήμης...

Απλώνω τα χέρια μου προς τη θάλασσα,/ για να σ’ αγγίξω-
Έτσι σφιχτά όπως στ’ όνειρο,/ τόσο ζεστά
όπως τότε που κύτταζες τη ζωή-
με της ήβης την αγωνία στα μάτια...

Με τα ίδια χρώματα πάλι
προσπαθώ να σε ζωγραφίσω.
Για να κυττάζεις ακόμα πιο μακρυά
απ’ αυτό το ηλιοβασίλεμα που τελειώνει-
απ’ αυτό το ανέβασμα που σε κάνει,
παντοτεινά, να χαμογελάς...

Πίσω από μια σκιά ένα φως/ και μες το φως, μεσουρανεί το βλέμμα σου!
Πίσω από μια πτυχή νερού, καθάριο σαν πηγή, το γέλιο σου-
Γύρω, μπροστά, παντού, γυμνή, ολόρθη η παρουσία σου!
Σε ποια στήλη φωτός, να γράψω τ’ όνομά σου;

Τα χείλη σου, υγραίνουν τη θάλασσα,/ τα μάτια σου, ζεσταίνουν τον ήλιο!
κι από το φως,/ στη φαντασία πλασμένο είναι το σώμα σου.
Τα δυο σου χέρια, στους αστερισμούς,/ για πάντοτε υψωμένα...
κι αν είναι από τη γήινη σιωπή σου να ντυθείς,
το λέω, πως αρμονία θα σ’ ονομάζουν...

Ψηλά/ κι απ’ του μεσονυχτιού, τα δώδεκα καμπαναριά,
κι από των ποιητών, την κατακόρυφη στιγμή-/ ακόμα πιο ψηλά!
μες τα κλειστά βιβλία σ’ αναζητώ,/ και σε δυο κρίνων τη σιωπή,
στων στίχων, την αστροφεγγιά...

Δεν χρειάζεται να έχεις σχέση με την ποίηση για να συγκινηθείς. Η ποίηση αναπληρώνει αυτό που δεν μπορείς να ζήσεις.

Mithymnaios

* «Η σιωπή της Ελένης» από τη συλλογή του «Η Τελευταία Πανσέληνος»