Αφιέρωμα στον Μαρσελίνο Χουάρεζ - (Homenaje a Marcelino Juárez)

«Η τέχνη ήταν πάντα κάτι περισσότερο από μια απλή επιλογή. Είναι μια βαθιά ριζωμένη ανάγκη. Είναι η μηχανή που χτυπά στις φλέβες μου, η φωνή που φωνάζουν τα χέρια και το μυαλό μου με χρώματα και υφές».

Βαλένσια Βενεζουέλα

Η ζωή με μια αναπηρία μου έχει φέρει αντιμέτωπους με προκλήσεις, ναι, αλλά ποτέ δεν μου έκλεψε το όραμα ή την επιθυμία μου να δημιουργήσω. Στην πραγματικότητα, με έχει διδάξει να βλέπω τον κόσμο με έναν μοναδικό τρόπο. Κάθε φυσικός περιορισμός γίνεται μια δημιουργική ώθηση για αναζήτηση λύσεων, για εύρεση νέων οπτικών γωνιών, για παραβίαση των κανόνων. Έχω μάθει ότι η ομορφιά δεν βρίσκεται στην τελειότητα, αλλά στην αυθεντικότητα της διαδικασίας και του αποτελέσματος. 

Κάθε πινελιά είναι μια πράξη αγνής θέλησης και χαράς. Στην τέχνη, δεν υπάρχουν εμπόδια, μόνο μια οικεία συζήτηση μεταξύ του καμβά και της ψυχής. Εδώ είναι που το σώμα μου βρίσκει την τέλεια ρευστότητά του, όπου το μυαλό μου απελευθερώνεται και όπου μπορώ να μοιραστώ την αφιλτράριστη οπτική μου. 

Σας ευχαριστώ που είστε μέρος αυτού του ταξιδιού. Ελπίζω η τέχνη μου να σας εμπνεύσει να βρείτε τον δικό σας τρόπο έκφρασης, να αγκαλιάσετε τις προκλήσεις σας και να δείτε τον κόσμο με ένα πιο ζωντανό φως. Η τέχνη δεν έχει όρια, ούτε κι εγώ! 

«Πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας. Μην αποθαρρύνεστε από τα εμπόδια. Να ενεργούμε με ανθεκτικότητα για να τα ξεπεράσουμε και να προχωρήσουμε μπροστά», συμβουλεύει ο Marcelino Juárez, ένας γνήσιος Βαλενσιάνος που κατέχει πτυχίο στην Ειδική Αγωγή, είναι πιανίστας και συμμετέχει σε αγώνες με αναπηρικό αμαξίδιο και μαραθώνιους.

Ο Juárez, τώρα 48 ετών, προσβλήθηκε από έναν ιό στη σπονδυλική στήλη του σε ηλικία 16 ετών, ο οποίος προκάλεσε το σύνδρομο Guillain-Barré. Αυτό τον άφησε ανίκανο να χρησιμοποιήσει τα κάτω άκρα του.

Θεωρείται παράδειγμα επιμονής, προσωπικής ανάπτυξης και θετικής στάσης. Είναι μέλος του Ιδρύματος Yaso, μιας πλατφόρμας από την οποία ενθαρρύνει και υποστηρίζει παιδιά με προβλήματα υγείας.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι… της ΄Ολγας Σταυρίδου Δεληγιάννη

 

Όσο υπάρχουν άνθρωποι… 

«Σαν τις πρόκες να καρφώνονται οι λέξεις»

Μ.Αναγνωστάκης 

Και πράγματι έτσι γίνεται στο νέο βιβλίου του Στράτου Δουκάκη, το τρίτο κατά σειρά μετά το «Υστερόγραφα μιας διαδρομής» (2015) και «Από το περιθώριο των λογισμών» (2023), που αξίζει να το διαβάσει κανείς για να γνωρίσει μέσα από τις σελίδες του ένα άλλο είδος ανθρώπου, σπάνιο για την εποχή μας, η οποία δεν διακρίνεται για τους ευαίσθητους, συναισθηματικούς ανθρώπους της. Κάθε άλλο… 

Οι σημερινοί άνθρωποι επικοινωνούν με… τελεσίγραφα μέσω Internet και κινητών τηλεφώνων («μηνύματα» τα λένε) γράφοντας και λέγοντας αυτά, που εκείνοι θεωρούν απαραίτητα. Τίποτε άλλο!

Ακόμη και τα συναισθηματικά θέματα πιάνουν λίγο χώρο στα γραφόμενά τους.

Η επικοινωνία στην εποχή μας είναι σύντομη, λακωνική και... στεγνή! Όπως και οι άνθρωποι…

Ο Στράτος Δουκάκης είναι μιας άλλης εποχής και νοοτροπίας, ξεχωριστός άνθρωπος (γιατί δεν ήταν έτσι όλοι της γενιάς, στην οποία ανήκει). Τρυφερός, ευαίσθητος, συναισθηματικός, σε σπρώχνει να διαβάσεις ξανά και ξανά τα ωραία κείμενα του προσεγμένου βιβλίου του δίχως να χρειάζεται να γράψεις αυτό που έγραφαν στο φάκελο οι Μάνες κάποιων φίλων μας τότε που ήμασταν φοιτητές: ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ (με μεγάλα γράμματα γραμμένο). Με αυτό γελούσαμε ενώ θα έπρεπε να τις λυπόμαστε…!

Διαβάζοντας τα λίγα λόγια του Προλόγου, ο αναγνώστης προδιατίθεται ευνοϊκά απέναντι στο βιβλίο: Με απεριόριστη ευγνωμοσύνη, σεβασμό, εκτίμηση και όλη μου την αγάπη για όσους, μέσα απ’ τα γραπτά μου με γνώρισαν και έμαθαν τα καλά, τα στραβά και τα ανάποδά μου…

Δεν είναι πολύ ωραίος πρόλογος;

Όταν τελειώσεις – αν και δεν τελειώνει έτσι εύκολα κανείς με αυτό το βιβλίο και ως περιεχόμενο, και ως χαρτί και ως σχέδια διακοσμητικά, με τα οποία κοσμεί το βιβλίο του ο ίδιος ο συγγραφέας, που κάνει και την πραγματικά τέλεια επιμέλειά του, σε κατακλύζουν αισθήματα απέραντης ευχαρίστησης –σχεδόν ευτυχίας– που είναι πολύ σπάνια στις μέρες μας – με την πεποίθηση ότι ναι, δεν χάθηκαν όλα όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι με τόσο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, όσο κι αν προχωρήσει ο τεχνικός πολιτισμός  –σφραγίδα της εποχής μας– και σπρώξει στη γωνία τον άλλον, τον θεωρητικό…

Ο Δουκάκης τιτλοφορεί το βιβλίο του, το σύντομο, συνοπτικό, αλλά με βαθιές έννοιες «Καταθέσεις», γιατί σ’ αυτό καταθέτει την ψυχή του με διάθεση εξομολόγησης.

Αξίζει τον κόπο –και πολύ μάλιστα– να το πάρει στα χέρια του και να το μελετήσει κανείς και όχι απλά να το διαβάσει. Είμαι σίγουρη ότι θα “βγει” διαφορετικός, καλύτερος και κυρίως αισιόδοξος για το Μέλλον που θα αφήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Δουκάκη… 

ΟΛΓΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ-ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ

* Καλή μου Όλγα, επίτρεψέ μου, να εκφράσω τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη μου και να τολμήσω να πω, μέσα από τούτο το μέσον, το πόσο καλότυχος νιώθω που γνώρισα από σένα όλες τις διαστάσεις της εκτίμησης και της αγάπης σου. Ευχαριστώ!