«Είμαι πάρα πολλά για να μην είμαι τίποτα και πολύ λίγος για να είμαι κάτι»… * * * * * «Ψάχνω να βρω λέξεις… που να "αγγίζουν" κι αγγίγματα που να μιλούν»…

26 Μαΐ 2022

Βάσανο είναι…

 

Όλες οι εξομολογητικές αναδρομές πίσω στα χρόνια, που συνηθίζω να κάνω σε πρόσωπα που γνώρισα και σε τόπους που έζησα, γίνονται –ιδίως τώρα, στην ηλικία των απολογισμών– αποκούμπι και στήριγμα στην πορεία της ζωής μου. Στην ιστορία μου.
Αναρωτιέμαι: αλήθεια, πόσο συχνά έχει τη δυνατότητα κάποιος να διηγείται την ιστορία της ζωής του; Όσο ασήμαντη κι αν ήταν αυτή… Αν ήταν έτσι, ή αν έγιναν έτσι, όσα, με το πέρασμα του χρόνου, απέμειναν να γυροφέρνουν στο μυαλό.
Με βασανίζουν κάποιες θολωμένες λεπτομέρειες που, σιγά σιγά σβήνουν και χάνονται. Με βασανίζει εκείνο το σημείο όπου έρχονται οι ατέλειες της μνήμης και συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκμηρίωσης των λόγων μου. Με βασανίζει: μήπως και χρειαστούν οι αποδείξεις της αλήθειας και της ορθότητας των ισχυρισμών μου. Κι αυτό που πιότερο με βασανίζει και με φοβίζει –όσο η ζωή τραβάει σε μάκρος είναι που, με τόσες απώλειες γύρω μας, βλέπω ένας ένας, να λιγοστεύουν κι εκείνοι που θα μπορούσαν, για όταν χρειαστεί, να επιβεβαιώσουν ή ακόμη και να αμφισβητήσουν κομμάτια της ιστορίας μου.

4 σχόλια:

  1. Ναι, θα συμφωνήσω με κάθε λέξη σου Στράτο, φεύγουν σιγά σιγά οι άνθρωποι που υπήρξαν μάρτυρες στις ιστορίες μας και είναι λυπηρό για όλους μας αυτό, ωστόσο δημιουργούνται πάντα νέες ιστορίες, με νέους συμπρωταγωνιστές και κάπως έτσι η ζωή συνεχίζει να κυλάει γλυκά γλυκά. Καλό βράδυ φίλε μου !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο δεύτερο σκέλος του σχολίου σου, αγαπημένη μου Στέλλα, λες για «νέες ιστορίες», μα δεν τις αμφισβητώ, κι αυτές «κυλάνε γλυκά» και οι «συμπρωταγωνιστές» είναι υπέροχοι. Εγώ –και το ξέρεις- έχω τη συνήθεια και την τάση να θυμούμαι και να αναπολώ τα περασμένα, αυτή θεωρώ «την ιστορία μου» και δεν θα ’θελα ν’ αφήσω κενά.
      Σ’ ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  2. Φίλε Στράτο ο Κρυστάλλης είχε πει για κάποιους φίλους του που ζούσαν στο χωριό. ''Καλότυχοί μου χωρικοί ζηλεύω τη ζωή σας. Την απλοϊκή σας τη ζωή πόχει περίσσιες χάρες΄΄.
    Εγώ σε ζηλεύω και σε θαυμάζω για τον ρομαντισμό σου να γυρνάς πίσω στα χρόνια και να κάνεις εξομολογητικές αναδρομές σε τόπους, πρόσωπα, που ήταν η ζωή σου, η ιστορία σου. Στο ταξίδι της ζωής, συναντάμε ανθρώπους συνταξιδεύουμε μαζί τους και μακάρι να μπορούσαμε να θυμόμαστε όλους τους σταθμούς και τους ανθρώπους που καθίσανε δίπλα μας σε αυτό το ταξίδι. Σε κάθε σταθμό κάποιοι κατεβαίνουν, λιγοστεύουν αλλά δεν νομίζω οτι θα χρειαστεί να επιβεβαιώσει ή να αμφισβητήσει κάποιος τα κομμάτια της ιστορίας σου γιατί όπως λες στο χρονογράφημά σου: ΄΄Είναι τα κρεμαστάρια των μεταξωτών ονείρων του νου μου. Είναι η στέγη μου και η τροφή μου. Μαζί τους πάω κι όπου βγει΄΄.
    Προχώρα έτσι φίλε κι όπου βγει. Συνέχισε να γεμίζεις γλυκά συναισθήματα με αυτές σου τις αναδρομές στα περασμένα μα όχι ξεχασμένα.
    Με αγάπη από την Βοστώνη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τονε! Φίλε μου με ξέρεις, τόσο καιρό μ' αυτά ασχολούμαι, ίσως να το 'χω παρακάνει κιόλας. Πάντως για μένα η εμμονή μου στο παρελθόν είναι η φυγή μου από το σήμερα. Κι όπως δεν δείχνει ή μάλλον δεν έχω καμιά διάθεση να ξεχάσω μια ζωή άφησα πίσω μου και που μόνο αμέτοχη δεν υπήρξε. Με λυπεί, ωστόσο, που ξαφνικά, στους τελευταίους σταθμούς κατέβηκαν πολλοί και μαζεμένοι...
      Εγώ τραβάω "κι όπου βγει"...
      Σ’ ευχαριστώ για τη σκέψη σου!

      Διαγραφή

Ωραίες που ’ναι οι αγκαλιές κι ας ζωγραφίζονται μόνο με λόγια...
Σας ευχαριστώ!